60 li yillarin sonu. Mugla’da Dumlupinar Ilkokulu ögrencisiyim. Günün ilk dersinin adi “GUNAYDIN”. Her ögrenci bir gün önce “ajans”tan (radyo haber saati) dinledigi yurttan ya da dünyadan bir haberi sinifta paylasmak zorunda. Bu arada, ögretmenimiz de her gün sinifa degisik bir günlük gazeteyi getiriyor. O gün elinde daha küçük boyutta bir gazete görüyoruz. Adi “Devrim”. Okulumuzun ilkokullar arasi bilgi yarismasindaki basarisini haber yapan yerel gazete “Devrim” ile tanismamiz böyle oldu. Yayin hayatini günümüzde de sürdürmekte olan bu gazete, her gün birkaç sayfasini, basildigi matbaanin caminda sergilemeyi gelenek haline getirmistir. Mugla’ya her gidisimde matbaanin önünden geçerken gözüm mutlaka bu cama ilisir ve gazeteyi camdan okumanin keyfine varirim. Lise yillarimda da bir arkadasimin bu gazetede çalismasi benim de ayagimi oraya alistirmisti. “Heidelberg” marka matbaa makinesinin çikardigi sesler hâlâ kulaklarimda, büyük bir alana yayilan mürekkep kokusu hâlâ burnumdadir. O günün teknolojisinde, dizgideki kursun harfleri ve sütunlari sikistirmakta kullanilan “takatuka”larin çikardiklari sesler de bu ortama fon müzigi yapmaktadir. Bazi siyasilerin ve ünlü kisilerin resimleri metal kliseler halinde saklanir, habere uygun pozu seçilip degerlendirilirdi. Günümüzde ise elimize alip okudugumuz gazete görünüm olarak o günlerden pek farkli degil belki ama, degisip gelisen teknolojiler sayesinde bu isin mutfagi daha konforlu çalisiyor. Bu iste artik, bilgisayarlar, görüntülü telefonlar, internet erisimi ve türlü dijital gereçler kullaniliyor. Daha temiz ve daha sessiz bir ortamda bütün bunlar olurken, konunun bel kemigi “insan” faktörü hiç degismiyor. Muhabirler alana çikiyor, dag tas, dere tepe demeden her türlü hava kosullarinda haber pesinde kosuyorlar. Telefonlar susmuyor. Haber masasina akan haberler süzülüp ayiklaniyor. Ham haberler mizanpaj (sayfa düzeni) görevlisine aktarilirken, bir yandan da reklam ve ilanlar gözden geçiriliyor. Köse yazilari siraya konurken telefon basindaki elemanlar son dogrulatmalar için polis, jandarma, adliye, itfaiye ya da belediye yetkilileriyle görüsmeler yapiyor. Bütün bu kosusturma ve hummali çalismalar, gün isimadan “gazete”yi evimize, marketimize, is yerimize ya da kahvehanemize ulastirabilmek için. Uzaktakilerle sanal ortamda bulusabilmek için. Yasananlari dogru ve tarafsiz olarak okuyucuya aktarabilmek, her görüsten düsünceyle sizleri bulusturabilmek, yasadigimiz bölgenin sorunlarina yetkililerin dikkatini çekmek, görevini yapmayanlari 4. güç (basin) kanaliyla uyarmak, göreve davet etmek, toplumu aydinlatabilmek bir gazetenin “temel görevleri” arasinda olmalidir. Ne yazik ki, bugün ulusal basinda, bu çapta bir gazete görmek pek kolay degil. Basin ahlâk kurallari hiçe sayiliyor, okuyucu umursanmiyor, yandas, candas medya kimlikleri ortaya çikiyor. Birilerine yaranma çabasinda olmayan yazarlar kolayca harcanabiliyor. Torbali’da, yukarida siralamaya çalistigim temel görevleri azami ölçüde yerine getirmeye çalisan bir “gazete” var. Bugünlerde 15. yasini yasayan “Büyük Torbali”. Basindan beri takip ettigim gazetede, dört yildan, beri bana ayrilan köseden sizlere ulasmaya çalisiyorum. Bu süre içinde daha sik ugradigim Büyük Torbali’da; dagiticisindan muhabirine, çaycisindan reklamcisina, grafikçisinden yazar tayfasina kadar herkesin samimi bir ortamda özveri ve gayretle çalistigina tanik oluyorum. Her ne kadar tanik olmadiysam da; gün içinde yasanan böylesi bir kosusturmanin içinde elbette istenmeyen kazalar olabilmekte, zülf-i yâr’e dokunan bazi olaylar belki de yasanmaktadir. Ama ben bunlari görmek yerine, bu gazetede çalisip bazi deneyimlere kavusan ve bir süre sonra yollarini ayirip kendi gazetelerini çikaran ya da bu görevi baska gazetelerde sürdüren özellikle genç arkadaslari görmeyi tercih ediyorum. Hepsini yakindan tanidigim bu cevherlerin de çiktiklari kapidan daha da ileri gitme azminde ve topluma hizmet yarisinda olmalarini arzuluyorum. “Büyük Torbali”nin 15. yilini önemsiyor olmam, biraz da bu nedenlerledir. Daha net söylemek gerekirse, Büyük Torbali, içinden gazete çikaran gazete konumundadir. Bu durum, özellikle bir yerel gazete için övünç meselesi olmalidir. Bu vesile ile; bir süre yazmaya ara verdigim köseme ve sizlere yeniden kavusuyorum. Torbali yerel gazeteciligine; önce “insanlar iyi seylere layiktir” ve sonra da “her sey Torbali için” düsüncesinden hareket etmek kaydiyla, uzun ömürler diliyorum. Yeni yila girerken bir baska dilegim ise; herkesin elestirdigi uzunlukta bir süreden beri parmakliklar arkasinda olan basin emekçilerinin durumlarinin bir an önce netlesmesi, geçen yilin sonuna dogru geçirdigi talihsiz bir kaza sonucu hastanede olan genç gazeteci Cemil’in en kisa zamanda sagligina kavusmasidir. Her sey bir önceki yildan iyi olsun. Saygilarimla.