Ramazan ve oruç başlamadan bitiverdi. Bayramı bile geride bıraktık. Kimimizde çok tatlı hatıralar bırakırken bazılarımızın hatıra defterine hiç unutulmayacak acı satırlar yazdırdı. Neşeli geçen günler çok olduğu için pek hatırlanmaz. Özelliklede son yıllarda pek sıkıntılı günlerimiz olmuyor. Her günümüz bayram gibi. Onun içinde bayramların sadece adı kaldı gibi.

Bir tanıdık bayram tatil için deniz sahilinde bir otelde yer ayırttırıyor. Arefe günü akşamdan yola çıkıyor. Gece sabaha doğru otelin kapısına yaklaşırken telefonu çalıyor. Telefonda ki boğuk ve hıçkırıkla karışık ses  “Oğlum baban rahmetlik oldu” diyor. Direksiyon baba evine kırılıyor. Bir anda hayaller, değişiyor.

Oğul, bir anda kuruyan ağzı, tıkanan gırtlağına rağmen “Ne yaptın” baba diyebiliyor. Sonra göz pınarları ıslandıkça ıslanıyor. Biraz sonra gözyaşlarına ağlama sesleri eşlik etmeye başlıyor. Çocuklarda koroya katılıyor. Tam da düşman başına denilebilecek bir bayram sabahı.

Baba evine yaklaşıldığında ise oğlun “Baba hiç bir bayram seni bu kadar erken ziyaret etmemiştim, çok sevenin ve ziyaretçin varmış” sözleriyle içi kavruluyor. Ama artık ateş tutuşmuş ve zamandan başka onu söndürecek çare kalmamıştır.

Oğlunun dilinden “Keşke” diye başlayan cümleler sıralanıyor ama artık çok geç.

Bayramda tatile gidip fakat babasını kaybetmeyen çok kimse vardır. Ancak ziyaret edilmeyen babaların yüreğinde kopan fırtınaların tarif edilebileceğini sanmıyorum. Onlar tamda “sessiz kalabalıklar” ifadesiyle anlatılabilir.

KARŞIMDA OTURUYOR GİBİ

Geçen ramazanı ve bayramı tüm ailesiyle birlikte, anne babalar, kardeşler; şayet bu bayrama ulaşmadan aileden birini kaybetmişse onlar içinde bu bayramın ömür sayfaları içerisinde yeri değişik olacaktır.

Bir anne “Bayram sabahı namazımı kıldım. İçimde müthiş sıkıntının olduğunu hissettim. Beyim namazdan dönünce bir şeyler hazırlamam gerektiğini hatırladım. Mutfağa yöneldim. Kahvaltı ile uğraşırken geçen bayramda neler hazırladığımı hatırlamaya çalışırken birden şehit olan oğlumu bayram sofrasındaki haliyle hatırladım.”

“Geçen bayram o vardı. Kahvaltıda tamda karşıma oturmuştu. Sağa sola gülücükler dağıtıyor, şakalar yapıyordu. “Anne asker oğluna iyi bakıyorsun” sözleri kulağımda çınladı. O anda titreyen vücudumun kontrolünü büsbütün kaybettim. Ağladım. Ağladım. Ağladım.” diye bitiriyor.

Yaşadığımız son yıllarımız – Rabbim her türlü felaketten muhafaza eylesin, uyanıklık versin- son derece zevki safa içinde geçiyor. Sanki kimsenin kimseden haberi yok gibi. Çalışanların işleri oldukça kolay. Kazma kürek işi tamamen kalktı. Her şeyin yerini makineler aldı.

Çamaşır, bulaşık, süpürge,  fırın kısaca her şeyde teknoloji hayatımızı kapladı. Ev hanımları artık o kadar iş sevmez oldular ki, bir ellerinde telefon, diğer ellerinde direksiyon zevkin bini bir para.

Bir arkadaşım anlattı. Memur bir bayan arkadaş “Kayın validem gelse de biraz yardımcı olsa, hiç olmazsa bulaşıkları makineye koyar” diyormuş. İnanırım doğrudur. Bulaşıkları makineye koyacak kadar üşenecek olan bir toplumda anne babayı kim ziyaret etmeyi akıl eder ki?

Ne diyelim “Keser döner sap döner” Rabbim kimseye acı bayramlar yaşatmasın. Bu birazda bizim elimizde. Hayırlı cumalar.