Bütün bu sayabileceklerimizi içine alan evren de mutlaka bir gaye için yaratılmış, hazırlanmıştır.  Onu yaratan ise bütün bu kâinatın yaratılış sebebini, son peygamberi, “Sevgili kulum!” dediği Hz. Muhammed (sav)’e şöyle açıklıyor: “Şayet sen olmasaydın, ben bu cihanı, kâinatı yaratmayacaktım.”

Hz Adem (as)’in cennetten dünyaya indirilmesinden sonra yaptığı duadır. O duasında “Ya Rabbi! Beni,  Hz. Muhammed (sav)’in hatırı için affet!” demektedir. Bu istek üzerine Yüce Rabbimiz, “Sen Muhammed (sav)’i nereden biliyorsun? Ben O’nu henüz yaratmadım.” deyince, Hz.Adem’in  cevabı şudur: “Cennetten çıkarılınca son bir defa daha cennete bakmak istedim. Gördüm ki cennetin kapısı üzerinde, “La ilahe illallah Muhammedür Rasulullah –Allah’tan başka ilah yoktur, Hz. Muhammed O’nun elçisidir.” yazılmış. Anladım ki Muhammed (sav) benden sonra gelecek ve şanı yüce olacak kişidir.

DEDEM İBRAHİM’İN DUASIYIM

Bir haberde, Peygamberimizin “Ben dedem Hz İbrahim’in duasıyım. Hz İsa’nın  (as) müjdesiyim. Annemin de rüyasıyım.” buyurmasıdır.

Bilindiği gibi Peygamberimizin soyu Hz İbrahim’e kadar uzanır. Hz.İbrahim duasında kendinden sonra Rabbine boyun eğen, Rabbini tanıyan bir nesil istemişti.

Hz.  İsa (as) ise: “Ben gidiyorum ki zamanın efendisi gelsin.” diyerek ahir zaman nebisi, Hz Muhammed (sav)’i müjdeliyor, Annesi Âmine Hatun ise O’nun adının Muhammed olacağını,  rüyasında gördüğünü bizlere haber veriyordu.

Dünyanın yaratılış sebebinin, Allah Resulü olduğunu anlattıktan sonra, şu sorunun cevabını arayalım. Acaba Allah Resulü niçin yaratılmıştır?

Rabbimiz biz kullarını kendisini tanıyıp, O’na ibadet edelim diye yarattığını; kendisini tanıyıp secde edenleri de “hangisinin daha güzel ameller işleyeceğini denemek, imtihan etmek maksadıyla yarattığını” bizlere haber veriyor.

Allah Resulü (sav) dünyadayken, kendisine bütün günahlarının affedildiği ve cennetin en

yüksek makamına gideceği haber verilmişti. Peki O’nun görevi ne olabilirdi.

ÜMMETİMİ AFFET ALLAH’IM!

Âmine hatun diyor ki, O’nu dünyaya getirdiğim zaman kendimden geçmişim. Sonra kendime geldiğimde çocuğumu aradım. Hemen yanı başımda, hiç görmediğim değişik kumaşlarla sarılmıştı. Ve secde hâlindeydi. Bir şeyler söylüyordu. Tam anlayabilmek için kulağımı ağzına doğru yaklaştırdım. Dinledim. “Ümmeti, ümmeti, ümmeti” Yani sürekli  olarak  “Ümmetimi affet Allah’ım!” diyordu.

Allah Resulünün hayatına göz attığımızda; O’nun bir makam, mevki peşinde olmadığını görürüz. Para, mal, mülk, peşinde olmadığını görürüz. Ömründe bir defacık olsun, her türlü imkânlar müsait olduğu zamanlarda bile bir defacık olsun karnını doyurmadığını, yani nefsî arzularının peşinde olmadığını da görürüz.

Yirmi beş yaşından elli yaşına kadar, şehevi duygularının en yüksek dönemlerini bir hanımla geçirdiğini görürüz. Ve istirahat zamanlarını bir hasır üzerinde yaptığını, kendisine hediye minderi ise derhâl sahibine iade ettiğini görürüz.

Bütün bunlardan sonra aklıma bir tek şey geliyor. Rabbim, insanoğlunun günah ve isyan denizine yuvarlanacağını hiç şüphesiz biliyordu. Onu, bizim kurtuluşumuza bir sebep olarak gönderdi. “Biz seni ancak âlemlere rahmet olarak gönderdik.” fermanı bana bunu hatırlatıyor. O, bütün âlemlere rahmettir. Biz de bu âlemdeyiz. Ayrıca onun ümmetiysek insanlık içerisinde bu şeref bize yeter.

Rabbim bu şereften ayırmasın. Hayırlı cumalar.