KÖY mezarliginin ortasinda yüzyillardir oradaymis gibi duran çitlembik agaçlarinin gölgesinde sira sira tümsekler…
Bu tümsekler artik arayan soranlari olmayan ve bir zamanlar bizler gibi yasayan insanlara aittir.
Bu mezar tümseklerinin birçogunun üzerinde mezar tasi bulunmadigindan orada yatanlarin kim oldugu da bilinmez.
Bu meçhul mezarlarin kimisinin basinda bayramdan bayrama bir kaç solmus çiçek ya da su dolu bir pet sise görmek mümkündür.
Bunlar çitlembiklerin altinda henüz tamamen unutulmamis olanlarin kabirleridir..
Hayatta olan birkaç yakin akraba, bir evlat ya da bir annenin biraktigi solgun çiçekler ve bir sise su..
Digerlerine oranla biraz daha genç duran ortadaki çitlembik agacinin altinda çocukluk arkadasim Ibrahim Horzum yatar.
Ve ben mezarliga her gidisimde onun kabrine de ugrar eger hayat yoluna devam edebilseydi nasil bir insan olacagini düsünürüm…
Onu topraga verdigimiz o yagmurlu kis gününün ardindan neredeyse 22 yil geçti ama gülümseyen simasi hafsalamin bir yerlerinde çakili durur…
Köydeki ilkögretim okulunda benden iki sinif daha asagida oldugunu ve teneffüslerde bizim sinifa gelip beni buldugunu hatirlarim: “Kubilay abi bana ne zaman uçurtma yapacaksin?”
Ona neden istedigi gibi bir uçurtma yapmadim sanki?
Belli ki çocuklugun verdigi o savsaklama duygusundandi bu…
Uçurtma yapmak benim için gayet siradan bir ugrasti oysa ki…
Ibrahim’i her seferinde “sana büyük bir uçurtma yapacagim merak etme” diyerek geçistirir, ardindan kendi dünyama dalardim.
Ibrahim ile en son kis yagmurlarinin yogun saganaklar seklinde ovalara ve daglara hücum ettigi o serin bir subat gününde görüstük..
Galiba 1989 senesiydi..
Bakkaldan birseyler almak için yola çikmis islanmaya aldirmadan bizim sokaga kadar gelmisti..
Sokak kapisindan bana seslenen arkadasimi kapinin korkuluklarindan zar zor seçebildim..
Etkisini azaltmis saganak altinda avluya çiktigimda yine ayni degismez istek “Kubilay abi ne zaman uçurtma yapacagiz?”.
Ve ona söyledigim son cümle “Su yagmur dinsin söz uçurtmayi yapacagiz Ibrahim”
Aradan 5 dakika geçmeden mahalle halkinin bizim sokaktan telasla geçip asfalta dogru kosustuklarina tanik oldum.
Pencerenin perdesini kaldirip ne oldugunu anlamaya çalisirken Ibrahim’in annesini basindaki yazma omuzlarina düsmüs yalin ayak ve çiglik atarak o yöne dogru ilerlerken gördüm.
Ibrahim yolun karsisindaki bakkala giderken kendisine çarpan bir arabanin altinda kalmis ve oracikta gözlerini son defa kapatmisti.
Ibrahim’in küçük bedenini kendisi gibi küçük bir tabuta koyup yagan saganaga ragmen çitlembik agacinin altina defnettiler..
Mezarinin bas kismina küçük bir tahta çakip tahtanin üzerine kursun kalemle ismini yazmislardi: Ibrahim Horzum.
O zamandan sonra ne zaman mezarliga gitsem gözlerim hayata çok erken veda eden bu arkadasimin yattigi yere kayar ve ben Ibrahim’in istedigi uçurtmayi bir türlü yapmadigi için çocuk hayalime sitem ederim.