ALTMIŞLI yıllar orta ve lise tahsilimizi yaptığımız yıllardı. Ne hikmettir bilmiyorum; o zamanlar tüm öğretmenlerimiz, bizlere belirli gazeteleri, okumamızı tavsiye ederlerdi. Gerçi o yıllar gazeteye verecek yirmi beş kuruşumuz pek olmazdı. Ama alan arkadaşlardan okurduk.

Hiç unutmam o zaman en çok satan gazetelerden biri hürriyet gazetesiydi. Türkçe öğretmenimiz ısrarla o gazeteyi almamızı ve orada İbrahim A. Dilaçar imzalı yazıları takip etmemizi isterdi. Bu yazıları yazan kişi Türk Dil Kurumunun da aynı zamanda başkanıydı.

Hoşumuza gitmiyor da değildi hani, bazı yeni kelimeler uyduruluyordu. Doğurtaç (baba), Doğurgaç (anne), Otlangaç (lokanta) gibi. Biz bu kelimeleri konuşup gülüşüyorduk. Televizyon ve radyo yaygın olmadığı için eğlence vasıtası oluyordu.

Bizim takip etmemiz istenilen yazarımız ibrahim A. Dilaçar’ı uzun yıllar okuduk. En azından aklımızda yerleşti. Sanıyorum bin dokuz yüz yetmiş dokuzdu. Görevim icabı bulunduğum kuruma tüm gazeteler ücretsiz olarak geliyordu. Hürriyet gazetesini açtığımda çok şaşırdım.

Çünkü gazetede bir ölüm haberi vardı. Ve aynen şöyleydi “Türk Dil Kurumu Başkanı İ. Agop Dilaçar vefat etmiştir. Cenazesi yarın Ermeni Kilisesinden kaldırılacaktır” Yani önceden ibrahim A. Dilaçar’ın İbrahim’inin sadece “İ”si kalmış “A ” harfi ise Agop’a dönüşmüştü.

FEDAKÂR AGOP DOSTUMUZ

Kısacası, gerçek adı Agop Martanyan olan ermeni vatandaşımız önce başına bir “İbrahim” eklenerek sevimli hale getirilmiş, Agop’ u bir nokta ile geçiştirilmiş, sonrada ülkemizin can damarı sayılabilecek bir makamın başına oturtulmuştu.

O da elinden geleni ardına koymamış, yapabileceği her şeyi yapmıştır. O sıradan biri değildir. Birkaç dil bilmektedir. Bulunduğu kurumda yine kendisi gibi dört ermeni üyede kendisine canla, başla yardım etmiştir. Bir başka ülkeye değil sadece bizim ülkemize hizmet etmiştir.

Robert kolejinde okumuş, değişik kurumlarda görev yapmış, yaptığı bazı yanlışlardan dolayı başına gelebilecekleri sezerek ülkeden kaçmıştır. Fakat başka dil bilimci kalmadığından veya onun kadar canla başla çalışacak biri bulunamadığı için özellikle o, bu işin başın geçmiştir. “ Her halde ülkemize hizmet aşkından mıdır” karar veremiyorum. Sizler dilediğiniz gibi düşünebilirsiniz.

VEFASIZ DOSTLAR

Ha, Agop dostumuzun yapmakla sorumlu olduğu işe gelince, o iş, Türkçe’deki Arapça farsça kelimelerin kökünü kazımak, yerine başka kelimeler uydurmaktı.

Dostumuz bu görevi o kadar çok sevmiş ki, bin dokuz yüz otuz beşte aldığı bu vazifeyi can bedenden çıkıncaya, bin dokuz yüz yetmiş dokuza kadar bırakmamıştır. Kim bilir onun gibi kaç Müslüman ismiyle ülkemize hizmet eden ermeni dostumuz vardır. Yeter ki dost olsun.

Ama bu gün Ermenilere haksızlık yapılmıştır diye ne kadar çok bağıran var. İşin en garip yanı ise bağıranların isimleri hep Müslüman isimleri. “Acaba” diyor insan.

Bir başka gariplik ise “İnternette babanı bile arasan bulursun” diyorlar. Aradım kendilerine bu kadar hizmet etmiş olan bu fedakar, gizli dostumuzdan o gazeteye ait hiç bir bilgi yok. Vefasızlık buna denir diyorum. Hayırlı cumalar.