“Minareyi çalan kılıfını hazırlamıştır” der atalarımız. Aslında minareyi çalmak, akıl ve mantık işi değildir. Belki minarenin “âlemini” çalan olmuştur. Minarenin kendisini çalanın olduğunu sanmıyorum. Atalarımız, sağ olsunlar, “İmkânsız bir şeyin yapıldığını iddia edenin, onunla ilgili bahaneleri de hazırladığını” anlatmak istemektedirler.

Allah’ın bütün kulları, kendilerine ait olan her eşyayı tanımakta zorluk çekmezler. Yüz koyunun içinde kendi koyununu hemen tanır ve seçerler. Yüz binlerce çocuk içerisinden kendi çocuklarını hemen bilirler. Hatta kendi babalarını, arkasından, yürüyüşünden; kalabalık içerisinden bilebilirler.

Hatta Mevlana hazretlerinin dediği gibi “Eşeklerinin sıpasını, yellenme sesinden dahi tanırlar.” “Ama on yıllık dostlarını sadece küçük bir fedakârlık yaparım korkusuyla tanıyamazlıktan gelirler.”

İşte sevgili dostlar, insanoğlu da kendisini yaratan rabbine karşı nankörlük etmeyi aklına koyunca değişik kılıflar uyduruyor. Tıpkı minareyi çalan gibi.

ALLAH ŞAŞIRTMAYA GÖRSÜN

   “Rabbine karşı nankör olan insan” kendi nefsi arzu ve isteklerini sınırsız bir şekilde yaşamak için rabbini görmeme, tanımama yolunu seçiyor.

Anne çocuğunu bağrına basıyor, emziriyorsa, “Bu duygu Rabbimin, anne kalbine yerleştirmiş olduğu ilahi bir duygudur.” Demesi gerekirken Rabbini unutmaya çalışan kul “Annelik içgüdüsü nedeniyle çocuğunu emziriyor.” Diyor.

“Merhameti sonsuz Rabbim, “anneye bu görevi ilham etmiş” dese, kendisinin de bir takım sorumlulukları olduğuna kapı açılacak. O, bu sorumluluktan uzaklaşmak için Allah’a açılan kapıyı sıkı sıkıya kapatıyor. “İçgüdü” diyor.

Kapı, nefsi arzulara açık, ilahi kapılara kapalı olarak ayarlanınca, şeytanın tuzağına düşülüyor. Artık “Sevki ilahi”nin ismi değişiyor. “İçgüdü” oluyor. Ve bu ifade her “Neden ve niçin”e cevap oluyor.

Kedi, yavrusunu her tehlikeye karşı korumaya çalışıyor, iç güdü nedeniyledir deniliyor. Kedinin karşısına aslanda çıksa yavrusunu koruyor. Yara alıp ölebiliyor. Bu bir iç güdüdür, deniliyor. “severek ölüme götüren” bir içgüdü oluyor.

ARI BALI İÇGÜDÜYLE Mİ YAPIYOR?

Arı bir günlük iken, bir günlük yola çıkıyor. Bu yolculukta hedefi olan çiçeklere ulaşıyor. Hangi çiçekten bal alacaksa o çiçeği seçiyor. Nasıl alacağını kurs görmüş gibi biliyor. Aldığı malzemeyi zayi etmiyor, taşıyor. Kilometrelerce yolu şaşırmadan yorulmadan yuvada tamamlıyor. Getirdiğini konması gereken yere koyuyor. Peki, arı bunu nasıl yapıyor? Dediğimizde “İçgüdü” diye cevap veriliyor. Yani bir arıda binlerce iç güdü.

İnsandan yüz bin defa küçük olan bu harika varlık karşısında insan, şapka çıkarmasımalıdır. Rabbimiz yüce kitabında “Biz arıya ilahi mesajı yükledik” yani bal yapma görevi verdik ve onu yönlendirdik derken, Rabbinden yüz çeviren insan, minareye kılıf misali “İçgüdü” diyor.

Devekuşu gibi kafasını kuma gömüyor. Bütün vücudu dışarıda “ben kimseyi görmüyorum, kimsede beni görmüyor, saklandım.” diyor. Tabii olarak avcı da onu hiç zahmet çekmeden yakalayıveriyor.

Bu düşünceye sahip olanların yanında Cennet’ten bahsettiğiniz zamanda kendini oraya girmiş kabul ederek “Orada şu da var mı? Bu da var mı” diye yalanmaya başlıyor. Ne diyelim! İç güdü işte, insanı böyle garip şeyler yaptırıyor.

Eskiden bu duygulara “Sevk-i ilahi veya Vahy-i lahi” denilirdi. Bizler gene öyle biliyoruz. Ama bir şeyin adını değiştirilince, anlaşılan şeyler de değişiyor, demek ki.

Mevlana ile bitirelim. “Köpekler bile sahibinden ekmek yediği için, sahibi onu dövse bile sadece acısından bağırır, ama bir yabancı sahibinin mülküne girse ona aman vermez. Ey insan! Nankörlük ederek, Rabbini unutup köpeklerden aşağı olma”   Hayırlı cumalar.