Gözünün neden kör olduğunu annesine ve babasına defalarca sormuş hep kaçamak cevaplar almıştı. Bir gün annesiyle otururken aynı soruyu ısrarla annesine sordu ve gerçek olan ne ise onu anlatmasını istedi.

Annesi “Yavrum! Üzülürsün diye şimdiye kadar söyleyemedik. Nasıl olsa bir gün birisi bunu sana söyleyecek. O zaman bu gerçeği senden sakladığımız için bizi affetmeyeceksin. Doğrusu sen çok küçüktün. Ben dikiş dikiyordum. Makas elindeydi. Makasla yanlış bir şey yaparsın diye makası elinden aldım. Sen ağlamaya başladın, bir türlü susmadın. Bende susman için makası sana verdim. Makası eline alıp yürüdün ve düştün. Makas gözüne battı. Doktorlara götürdük, uğraştık ama yapılacak bir şey kalmamıştı.”

Annesi bunları anlatırken gözyaşlarına boğulmuştu. Kız annesinin anlattıklarının doğru olduğuna inanmıştı. Buruk bir şekilde annesine “Keşke o makası bana vermeseydin, biraz daha ağlar ve susardım. Ömür boyu ağlamazdım.” Dedi.

Sevgili dostlar! Önce şunu hatırlatmak isterim. Ahiret hayatı sonsuzdur. Kur ‘anı Kerim ahrette bir günün dünyadaki elli bin gün olduğu haber veriliyor. Sonsuza kadar cehennemde kalacak olanlar için bunun bir önemi yok çünkü hep orada kalacak. Ama günahından dolayı cehenneme gidecek birisi için cehennemde bir gün bile kalmanın ne kadar korkunç olduğunu takdirlerinize sunmak için  hatırlatıyorum.

Çocuklarımıza dini eğitim aldırmazsak ilerleyen yaşlarında onların dini görevlerini yapmalarını kendi elimizle engellemiş oluruz. Dini görevleri demek sadece namaz veya oruç değildir. Haram yememektir. Yalan söylememektir, başkasının hakkını yememektir. Hırsızlık etmemektir. Bunları sıralamak uzun sürecektir. Genişçe, çocuk alacağı dini eğitimle bunları öğrenmelidir.

Çocuğumuzu “Aman uykusu bölünmesin, yaz tatilini doya doya yaşasın” gibi akla aykırı sebeplerle  dini eğitimden mahrum etmek onlara yapabileceğimiz en büyük zulümdür diye düşünüyorum.

Rabbimiz yüce kitabında “Şurası kesindir ki, Allah insanlara zerre kadar zulmetmez. Ne var ki insanlar kendilerine zulmedip duruyorlar.”

Peygamber efendimiz de bir kutsi hadisi şöyle dile getiriyor. Rabbimiz buyuruyor ki “Ey kullarım! Ben zulmü hem kendime hem de kullarıma haram kıldım. Sizler de birbirinize zulmetmeyin.”

Allah’ın emir ve yasaklarını çocuklarımıza öğretmemek onların bu yasakları işlemelerinde birinci etkendir. Çünkü nefis sürekli olarak yanlış olanı insana telkin edip durmaktadır. Çocuk yanlışları yapa yapa o yanlışların bağımlısı olacak, bir noktadan sonra ona doğruları anlatmaya çalışmak masal gibi gelecektir. Bunun neticesi ahrette cehennemdir.

Deniliyor ki, cehennemden değil cennetten bahsetmeli. Peki, cehennem niçin yaratıldı? Veya Rabbimiz Kur’anda sayısız yerde cehennemden bahsederken (Haşa) hata mı etmektedir?

Her türlü imkân varken anne babanın çocuğunu Kur’an öğrenmeye, dini bilgileri öğrenmeye göndermemesi öz yavrusunu cehenneme atmaktan farksızdır. Yarın yavrularımız cehenneme giderse bizler  serbest bırakılacağımızı sanıyorum. Onlara Allah’ı ve Allah’ın dinini öğretmemiz biz anne babaların birinci görevidir.

Ahirette ağlamanın bir faydası olmayacağını Rabbimiz haber veriyor. O zaman bir tek çare kalıyor. Makası ne yapacağı belli olmayan çocuğun eline vermemek. Yoksa hem bu dünyada hem de ahrette çocuklarda bizlerde çok ağlarız gibime geliyor.Hayırlı cumalar