Geçen Pazar günü köyümüz derneğinin İzmir’de genel kuruluna katıldım. O gün zevkle geçirdiğim günlerden biri oldu.

Büyükçe bir salon, düzgün sıralanmış masalar ve üzerinde beyaz örtüler. Her şey mükemmel… Salonda yer kalmamış yaşlısı, genci ve dahi çocuklar hepsi orada. Bir bayram havası… Oldukça yüksek perdeden bir uğultu… Hepsi aynı köylüydü. Ancak zaman içinde köyden taşınmış dağılıp gitmişlerdi. Özellikle İzmir ve Ankara’ya… Köyleri boşalmış, bir kısım evlere yabancılar yerleşmiş bir kısmı ise yıkılıp harabe olmuştu. Yalnızca mezarları kalmıştı, etrafı yüksek duvarla çevrilmiş ve kapısı kendilerince kilitlenmiş mezarlık. Başka kimselerikalmamıştı ki ölünce oraya gömülsün… Yeni yerleşenlerin mezarlıkları da haliyle ayrıydı.

Belkide kırk yıldır birbirini görmeyen arkadaşlar bu toplantı vesileyle bir araya gelmiş, hasret gideriyorlardı. Birbirlerine eşlerini, çocuklarını tanıştırıyorlardı. Yaşlısı genci birbirine karışmış hasbıhal olmuştu.

Bazıları düğün ve cenazeler vesilesiyle zaman zaman bir araya gelebiliyorlardı. Ancak bu tür ortamlar farklıydı…

Çoğuçoluk-çocuk, ev-bark sahibi olmuş maddi telaşını belli ölçülerde geride bırakmıştı. Gençlerin birçoğu değişik yerlerde görev almış, mevkii sahibi olmuştu.

Herkes oraya karınca kararınca ikramıyla gelmişti. İkramlar mutfak kısmında harmanlanarak dağıtılmış, masalar ikramlarla dolup taşmıştı.

Projeksiyonla duvara yansıtılan fotoğraflar ve arkasında hasret ve özlem çağrıştıran güzel bir fon müziği…Köy ve köydeki geçmişleri fotoğraf kareleri halinde tüm hüznü ile gözlerinin önünden geçiyordu. Biraz önceki uğultudan eser kalmadı. Herkes pür dikkat kendi geçmişini ya da geçmişinin geçmişini seyrediyor, hatırlıyordu…Geçen karelerde birçok şey vardı… Yaşadıkları köy, evleri, sokakları,tarlaları ve dahi hayvanları, köpekleri… Bazıları ölmüş babasını, annesini, kardeşini, oğlunu veya kızını görmüş eksikliği ciğerini dağlamıştı.Her biri yaşadığı köyüne bu vesileyle tekrar gitmişti. Köylerinden yıllar önce ayrılmışlar bir daha hiç gitmemişlerdi. Nereye gideceklerdi ki şu anda kendilerinden hiçbir kimse kalmamıştı. Bazılarının evlerinde yabancılar otururken, bazılarının evleri yıkılmış taş yığını haline gelmişti. Kendi köylerine her şeyiyle yabancıydılar. Onların bir köyü yoktu artık.

Geçmişi hatırlatan fotoğraflar geçerkenduyulan hüzünlü fon müziği ile birçoğunun gözleri yaşarmıştı. Yansıda gördükleri; yaşadıkları yerler ve yaşanmışlıklarıydı. Anneleri, babaları, kardeşleri, dayıları, emmileri ve de arkadaşlarıydı. Büyük bir kısmı ne yazık artık yaşamıyordu. Şu anki yaşamlarına oldukça yabancı olmasına rağmen yine de geçmiş onların geçmişiydi. Bütün zorluklarına ve maşakatına rağmen…

Genel kurula gelenler bayram yerine gelir gibi gelmişlerdi. Ev halkından kim varsa birlikte getirmişlerdi.Yaşlısı genci… Birbirlerini görmenin sevincini, geçmişlerini tekrar birleştirmenin övüncünü yaşıyorlardı.

Genel kurulda özlenen o demokratik uygulama vardı. Katılımcılar da oldukça bilinçli ve toplumun içinden süzülerek gelen insanlardandı. Belli ki hayatın her tür tokadını yiyerek buralara kadar gelmişlerdi.

En güzeli de çocuklarının büyüklerine yaşamlarında katkı koyacak ve onlara önderlik edecek duruma gelmiş olmalarıydı. Yaşlılar bu nitelikli genç kuşakla övünüyor, gözlerinin içi ışıldıyordu.

Dernekleşme ihtiyaçsa ve de istenirse pek ala da oluyordu. O ortamda herkesin birbirine nazı ve sözü geçiyordu. Erkekler kadınlara iş buyurabildikleri gibi, kadınlar da erkeklere gönül rahatlığı içerisinde iş verebiliyordu. Hepsi iç içeydi. Birinin diğerinden bir farkı yoktu…

Genel kurulda söz alanlar gayet seviyeli ve etkilikonuştular. Hemen hemen her konuşmanın sonunda konuşmacılar yoğun alkış alıyordu. Henüz ilk genel kurul ve toplantı olmasına rağmen toplum bir potada erimiş birbirine kaynaşarak bir bütünlük oluşturmuştu. Çünkü geçmişleri birdi. İlk görüşmelerde arı kovanı gibi vızır vızır olan salon daha sonra konuşmacıların etkili konuşmalarıyla adeta sessizliğe bürünmüş çıt çıkarmadan dinler olmuşlardı.

Film gösterisi “Geçmişimiz birdi, şimdimiz bir… Geleceğimizi de bir etmek için görev bizde… Geleceğimiz için üzerimize düşeni yapmalıyız” sloganı ve temennisiyle sonlandırıldı. Üzerine büyük bir alkış tufanı…

Bu güzide topluluğun istek ve temennisine sonuna kadar katılıyorum.  Yaşamımızı anlamlandırmanın tam da zamanı hadi koşalım bu arzuya katkı koymaya…