Hiç sevmediğim insan tipidir, yağcı insan tipi… Arada sırada hiç istemesem de ne yazık ki bu tür insanlarla zorunlu olarak karşılaşırım hatta bazen de bilmeden vesile olurum bu tür insanlara ortam hazırlamaya… Ama nereden bilebilirsiniz ki henüz yeni tanıdığınız ve iyilik yapmak istediğiniz insanı. Kavun değil ki kıçını koklayasınız!

Vıcık vıcıktır bu insanlar muhatapları ile ilişkilerinde… Çok basit ve aşağılanmış ilişkiler kurarlar bu insanlar kendinden üst gördükleriyle… Hele bir de onlardan bir çıkar umuyorlarsa inanın bana yaltaklanmayı çokça üst boyutlara çıkararak ne yazık ki köpekleşirler (mecazi anlamda kullandım – gerçek köpeklerle ilgisi yoktur) bir anlamda… İnsanın midesini bulandıracak kadar… Öyle ki kendi insanlığını sorgulamaya başlarsın bu insanların davranışları karşısında… Gerçek köpekler kusura bakmasınlar onlar insanlar gibi yaratılışlarının hükmünü işliyorlar. İki ayaklılar gibi birilerine özenip yaltaklanmadan…

Duruma bu pencereden baktığımızda, köpeklerin büyüğü var, küçüğü var. Güçlüsü var zayıfı var. Karası var beyazı var. Çoban köpeği var. Ev kapı köpeği olduğu gibi evin içinde süs köpekleri dahi var. Sahipleri başka iş bulamayınca onları kendi hayal dünyalarında düşündükleri şekle sokarlar.  Veterinere traş ettirip değişik eğlenceli şekillere soktukları gibi pedikür dahi yaptırırlar.

Hayvan olarak köpekleri çok severim. Hatta onlarla küçüklük dönemlerimde sıkı arkadaşlıklarım dahi olmuştur. Köyde birlikte işbirliği yapıp bazı zor işlerin altından kalktığımız zamanları çokça hatırlarım. Onlara müteşekkirim. Benim lafım insan görünümünde olup da onlara özenip onlardan daha fazla icraat göstermek isteyenleredir. Yani her zemini her daim kullanarak birilerine köpeklik yapan iki ayaklılaradır. Köpeklere ne diyebilirim ki! Tanrı öyle yaratmış yaratılışlarının hükmünü yürütüyorlar. Yani hayvanlar varlık gerekçeleri ile doğru orantılı yaşıyorlar…

İki ayaklılarına ben ne diyeyim! Kendilerini her ortamda aşağılatmaları yetmiyormuş gibi üstelik de gönüllü kapı köpekliği yapıyorlar. Ne için? Yalnızca bir karın tokluğu için. Hadi köpeklik yapıyorsun da be adam bari karın tokluğuna yapma… Bunu yaparak örnek olma hiç olmazsa it eniklerine (köpeğin yavruları).

Köpek köpek olalı böyle köpeklik görmemiştir… Kapının önündeki kulübesinde yatarken görmüştü kendinden daha katmerli köpeklik yapanları… Acaba onlarla rekabete mi girseydi. Rekabete girse de tutturamazdı ki! Onlar yaradılışlarının ötesinde köpeklik yaparken akıllarını da kullanıyorlardı… Ki bu da onların kendilerine göre üstünlüğüydü.

Kapıdaki görüyordu ki her köpeğin de kendisine köpeklik eden bir köpeği vardı. Bu böyle silsile halinde gidiyordu. Bu ilişki neredeyse bir sistem haline gelmişti. Hangisine ne diyebilirdiniz ki! Üstelik her köpek kendine köpeklik yapanları daha da çok tutuyordu. Öyle ki yalakalığın en son ve mükemmel bir biçimiydi yaptıkları köpeklik. Ondan ötesi tarif edilemiyordu, bilinen kelimelerle…

Bağlı iken sahibine yaltaklanıp dışarıya boğacakmış tavrıyla havlayıp saldırıyordu. Bir vesile bağı koptu… Şimdi bağın çözüldü hadi bakalım ne yapacaksın. Ne yapabilir ki korkarak kuyruğunu kıstırıp kulübesine mi dönmeli, yoksa başını alıp gitmeli mi hiç dönmemek üzere bu eziyet kulübesinden…

Bağlı iken ne güzel yeri belliydi. Görevi belliydi. Yiyeceği içeceği zamanında geliyordu. O sahibinin köpekliğini yaparak görevini yapıyordu.  Sahibi de onun karnını doyurarak karşılık veriyordu. Sözün kısası sahibi karın tokluğuna köpeklik yaptırırken, köpek de karın tokluğuna köpeklik yapıyordu. İkisi de durumundan memnundu. İkisi de görevini yapıyordu karşılıklı… Ancak aralarında önemli bir fark vardı. Birisi efendi, diğeri de efendinin kapısının bağlı köpeğiydi…

SONUN BAŞLANGICI

Sığ suda yüzdükten sonra büyük balık olsan ne yazar, o cüssenle avcına daha kolay yem olursun o kadar… Köpekler dahi su içinde seni ağzıyla yakalar.

ALİKO

Nefsini köle etmezsen nefsinin kölesi olursun.

Ruhun fakirleştikçe sessizliğe bürünürsün.

Yaşamın en büyük sırrı hazımdır vesselammm…