Geçmişe kısa bir yolculuk yapalım istiyorum. Hicazda, Mekke’de hayat devam etmektedir. Geçim kaynağı ağırlıklı olarak ticarettir. Bunun yanında az da olsa diğer geçim kaynakları vardır. Ancak hayat şartları, bugün bizim yaşantımızdan tamamen farklıdır.

Nakil aracı olarak deve ön plandadır. Asfalt yolun ne demek olduğunu hiç kimse bilmemektedir. Düşünmezler de çünkü o şekilde bir şeyi düşünecek ortam yoktur. Elektrik henüz icat edilmemiştir. Hayallerde bile yoktur. Yarımadanın altı petrol kaynamasına rağmen petrolden de kimsenin henüz haberi yoktur.

Kısacası taksi, tren, otobüs, uçak da yoktur. Elektriğin olmadığı, bilinmediği bir

yerde; radyonun, televizyonun, telgrafın, telefonun, cep telefonunun olamayacağını hatırlatmamıza gerek var mı bilmiyorum. Geceleri aydınlanmak için hurma dalı yakıldığını hatırlatırsak yaşantı şeklini sanıyorum biraz daha netleştirmiş oluruz.

Hz. Muhammed (sav) işte böyle bir ortamda peygamberlikle görevlendirildi. Heykellere tapacak, onlardan yardım dilenecek kadar cahil olan bir topluma peygamber olarak geldi. Peygamberliğini kanıtlamaya, ispat etmeye çalışırken, kendisini yaratıp bu yüce vazifeyle görevlendiren Rabbimiz, bir gece O’nu kimselerin tanımadığı tasavvur dahi edemediği bir araçla yüce katına çağırdı.

DAVETE İCABET GEREKİR

Peygamberimiz gelen davetçinin rehberliğinde hazırlanan araçla, önce Mekke’den Kudüs’e oradan da göklere yükseltildi.

Mirac olayını o günün insanı, özellikle müşrikler anlamakta zorlanmış hatta

kabullenememiştir. Belki kendi açılarından biraz da haklıdırlar. Böyle bir ortamda bir gecede

çok kısa bir sürede bu yolculuğu kabullenmek bir nasip ve anlayış meselesidir.. Bunun için Hz. Ebu Bekir gibi şanslı kimseler bu sayede zirveleri yakalamışlardır.

Belki, Yüce Rabbimiz daha hemen Kur’an-ı Kerim’in başında “Görmedikleri ama (Allah Resulünden duyduklarına) inanırlar, namazı kılarlar, kendilerine verdiklerimizden de fakir fukaraya verirler.” demek suretiyle o gün peygamberimize kayıtsız şartsız inanan müminleri övmektedir. Evet bizim asrımıza kadar inananlar için de aynı şeyi söylemek mümkündür. Onlar da sadece dinlediler, Kur’an’ı okudular ve inanıp gerekenleri yaptılar.

Yüce Rabbimiz, yaşadığımız asırda bizlere, o gün peygamberimizin göstermiş olduğu mucizelerin açılımını yapmakta, bizleri kendisini tanımaya davet etmektedir.

Şöyle ki: Bugün bir uçakla Mekke’den Kudüs’e bir gecede on defa gidilip gelinebilir. Bunu en bilgisiz olanımız bile anlayıp kavrayabilir. Çünkü uçağı tanıyor, görüyor hatta biniyoruz.

GÖRÜNMEYEN UÇAK

Ben uçağı örnek aldım. Siz dostlarım özel jetleri düşünebilirsiniz. Rabbimiz, kuluna havada uçabilme ilmini vererek demek istiyor ki: “Bak kulum sen peygamberimin bir gecede bu kadar uzun bir yolculuk yapmasına niçin akıl erdiremiyorsun? Hava’ya ağırlıkları taşıma gücünü yaratıp, veren benim. Sana uçağı, jet’i yapacak aklı veren de benim. Bütün insanların aklını toplasanız benim aklım yanında çok az kalır.”

“Şimdi sen o küçücük aklınla uçak yapabiliyor, uzak mesafeleri kısa zamanda za

kat edebiliyorsun da ben senden binlerce defa akıllı olduğum hâlde neden senin yaptığın uçağın daha hızlı gidenini, daha konforlusunu; hatta uçarken senin göremeyeceğin uçağı yapamayayım? Azıcık düşünsen etrafında binlerce cereyan eden olaylar meydana geldiğini fakat senin onları göremediğini anlayacaksın.”

Sevgili dostlar! Rabbimiz, elektriğin bilinmediği bir dönemde, akıl almaz bir şekilde peygamberine yaptırdığı bu yolculukla O’nun hak peygamber olduğunu kanıtlıyor. Bu gün Ay’a giden aracı yapmamıza müsaade ederek “Ey insan! Ben peygamberime ilmimi gösterdim. Bu gün o mucizeyi daha iyi anlayabilirsin” diyor. Çünkü O, okuma dahi bilmezdi.

Bu geceler uyanışımıza vesile olsun inşallah! Hayırlı cumalar..