Öyle ya herkes hayal kurabilir. Hayallerini de elinden alacak değiliz ya… Ben de yaşamak istediğim bir şehrin hayalini hep kurarım. Ancak bilirim ki bu durum şimdilerde bir hayal… Yine inanırım ki; dünya var olduğu müddetçe bu şehir bir gün elbette olacak. Buna inancım sonsuz…

Geçen gün bir belgeselde izlemiştim. Zannederim Kanada da birkaç aile bir araya gelip yaşadıkları sitede böyle örnek bir yaşam ortamı kurmuşlar… Çok imrendim. Gıptayla seyrettim. Beklentimin gerçekleşme girişimi hayallerimi daha da kamçıladı.

Doğru hayaller insanı geliştirir, hayata uyumunu sağlar. Bunun insana ne zararı var ki!

Sadece alışkanlığını değiştireceksin. Tüketen değil, tükettiğinden daha fazla değer katan bir insan ol yeter. Kendinle barışık yaşa… Özgür birey ol. İnsanlar tek başına özgür olamazlar. Yaşamlarını başkalarıyla ortaklaştırırlarsa özgürleşebilirler.

Hayal ediyorum;

Öyle bir şehir ki sabahları herkes gücü yettiği ölçüde, becerisine göre işine gücüne gidiyor. Yaşam sessizlik içinde mutluca sürüyor. Şehrin alışılmış bir düzeni var. Öyle ki karnın acıkınca bir fırına girip para vermeden fırıncıdan ekmeğini alabiliyorsun. Burası Rıza Şehri burada para pul geçmiyor. Şehirdeki herhangi bir sorunda şehir meclisindeki ulular karar veriyor. Ulular meclisince yönetilen, paranın geçmediği bir şehir… Uluların oturduğu yer öyle saray falan da değil, kimseyi de ilgilendirmiyor zaten, küçük bir yapı… Yerlere serilmiş basit kilimler. Kilimler üzerinde bağdaş kurmuş aksakallı ulular. Kentin sorunlarını görüşüyorlar.

Şehir ulular tarafından törelere göre yönetilmekte…

Karnını doyuruyorsun para yok. Otelde kalıyorsun para yok. Burada para pul geçmiyor. Burası Rıza Şehridir. Rızalıkla her istediğini alıp, her istediğini yapabiliyorsun.

Yaşam çok rahat… Gezip dolaşıyorsun. Rahatın yerinde. İstediğini alıp her istediğin yerde yiyip içiyorsun. Hiç kimse “Ne arıyorsun?” diye sormuyor.

Sen herkesten her şeyden razısın. Ancak herkesin her şeyin de senden razı olması gerekiyor bu şehirde. Yiyip, içip yattığın günler için çalışman gerekiyor. Yaşadığın ortama değer katman, tabiatın dengesini bozmaman onunla uyumlu yaşaman gerekiyor. Töre böyle…

Sana bir iş veriliyorlar sen de çalışıyorsun.

Burada insanlar kavga, çekememezlik, kendini beğenmişlik gibi tüm kötülüklerden arınmışlar.

Evleneceksin, şehrin ortasındaki bahçeye her cuma günü tanışmak, dost edinmek isteyenler toplanıyor. Gençler geliyor. Herkes orada görüşüp konuşuyorlar. Beğendiği, anlaştığı biri ile evlenebiliyorlar. Anlaşamayanlar ise başka bir zaman başka kısmetler arıyorlar.

Gördün; bir nar bahçesi, bahçenin ne duvarı, ne bekçisi ne de koruyucusu var. İstersen bahçeye girer kendi ihtiyacın kadar nar koparabilirsin. Ne kimse gelir nede kimse sorar. Yeter ki ihtiyacın kadar al, ağaçların dallarını kırma, bahçeye zarar verme… Burada kimse kimseden bir şey kaçırmıyor. Şehirde rızalıkla her şey serbest…

Bu şehirde yaşayanlar dış kapıları kilitlemiyor. Şehirde şiddet yoktur. Mutluluk ve acılar paylaşılıyor. Zorlama yoktur. Yalan, dolan, fesat, kin, nefret ve iftira yoktur. İnsanlar eşit statüde, kimsenin üstünlüğü ve önceliği yoktur. Her şey rızalık ile oluyor, rızalık ile sağlanıyor.

Bu şehir tasa ve kıvançta birleşen insanların şehridir. Bu şehirde yoksullar doyuruluyor, çıplaklar giydiriliyor, yüzler güldürülüyor.

Bu şehir, rızalığa razı olanların şehridir. Bu bir idealdir.

Rıza şehrindeki yaşama uymadın mı? Divan durumunu tartışıyor. Şehre uyamayacağına karar verildiğinde görevliler seni şehirden atıyor.

İşte böyle bir hayal… Böyle bir ideal… Böyle bir ortam… Böyle bir şehir…

Aaaa ben bu şehri duymuştum yada biliyorum diyorsan evet doğru bildin. Ben de senin duyduğun veya bildiğin o şehirden bahsediyorum.   Böyle bir şehirde mutlu olur musun? Öyleyse bunun gereğini önce sen yapmalı, bunu hak etmelisin…