Köyün birinde…

Çiftçinin ineği su içmek için kafasını küpün içine sokmuş.

Fakat kafasını dışarı çıkarmamış. Çiftçi uğraşmış olmamış.

Konu komşu yardıma koşmuş nafile. Bütün köy halkı toplaşmış,

Kimi ineğin kuyruğundan asılıyor, kimi küpü çekmeye çalışıyor…

Ne yaptılarsa ineğin kafasını küpten çıkaramamışlar.

Olanları kenardan izleyen yaşlı bir köylü: “Bir dakika” demiş.

“Boşuna uğraşmayın. Köyün bilge kişisini bulup getirelim. Bu sorunu çözse çözse o çözer.”

Köyün bilge kişisini bulup getirmişler. İneğin kafasını küpten çıkarabilmesi için yardımını istemişler.

“Kolay” demiş bilge kişi. “Önce ineğin kafasını kesin”

Kesmişler. Şimdi de “küpü kırın” demiş. Kırmışlar. “İşte bu kadar” demiş bilge kişi.

Güneydoğu’da yürütülmekte olan operasyonları seyrederken bu hikaye geldi aklıma.

Ne ev kalmış, ne duvar, ne yol, ne okul, ne cami, ne de insan…

Her yer harabeye dönmüş. Savaştan çıkmış gibi.

On binlerce insan bavulunu alıp evinden, barkından, yuvasından, işyerinden olmuş ve kaçmak zorunda kalmış.

Ne bina kalmış, ne de insan…

Kimisi, “taş üstünde taş, baş üstünde baş kalmasın” diyor.

Kimisi, “haritadan silelim” diyor.

Kimisi, “binlercesini sallandıralım” diyor.

Kimisi, “yakalım, dümdüz edelim” diyor.

Şimdi, bu milliyetçi yönü ağır basan söylemler ve savaş naraları arasında…

“Yahu durun bir dakika, bunun daha akılcı, daha zararsız bir yolu yok mu” diye fikir beyan etmeye kalksan…

Linç kampanyası hazır.

Terör destekçisi, terör yandaşı, terörist, vatan haini falan…

Farklı düşündüğü için “vatan hainliği” ile suçlanılan dünyadaki tek ülke bizim ülkemizdi herhalde.

“Yakalım yıkalım, kökünü kazıyalım” diyen bir kişi, ülkemizi benden daha çok seviyor olamaz.

Ülkesini, vatanını çok seviyor olmanın ölçüsü, hamasi söylemler değildir. Bakınız…

Verilere dayalı araştırmalarıyla bilinen “RAND” adlı bir araştırma kuruluşu, dünyadaki terör örgütleri üzerine uzun uzun çalışmalar yapmış. “Terör nasıl bitirilir?” diye.

1968- 2006 yılları arasında faaliyetlerine son veren 404 terör örgütü incelenmiş.

251 sayfalık bir rapor hazırlanmış.

Raporun sonucu:

Terörü bitirmede en etkili yöntem siyasi müzakere (yüzde 43), en etkisiz yöntem ise askeri mücadele (Yüzde 7).

Şimdi bazıları diyecekler ki: Her ülkenin kendi gerçekleri var. Bütün terör örgütleri aynı değildir. Çözüm sürecinde yaşananları gördük…

Peki, şöyle bir düşünelim.

Biz bu mücadeleyi 40 yıldır sürdürüyoruz, ölerek ve öldürerek.

On binlerce insanımız öldü.

Bu uzun mücadelenin sonunda geldiğimiz noktaya bakalım.

Getirisi: sıfır.

Götürüsü: On binlerce ölü, milyarlarca arar ve bir arada yaşama duygularının giderek azalmakta olduğu bir ortam…

Terörle mücadelenin başlangıcında da metot ölmek ve öldürülmekti.

Kırk yıl sonra, yani bugün, yine metot aynı, ölmek ve öldürülmek.

Aynı metotları uygulayarak farklı sonuçlar elde etmeyi beklemek yanlıştır, sonu başarısızlıktır.

Şu bir gerçektir ki: Terörist öldürerek terör bitirilemiyor.

Bir haber izliyorsunuz “Bugün şu kadar şehit verdik.” Anında Genel Kurmay açıklama yapıyor “Bugüne kadar toplam bilmem kaç yüz terörist etkisiz hale getirilmiştir.” Yani, biz daha çok öldürüyoruz. Birnevi ölüm yarışı…

Bu sorunu asker ve polis silahla çözebilecekse, o zaman siyasilere ne gerek var?

“Siyaseti” böyle sorunları çözmekte kullananlara “siyasetçi” derim ben.

Yazık değil mi ölen bu gariban yoksul insanlarımıza?

İşsizlikle, uzman çavuşluk arasında seçim yapmak zorunda kalan gençlerimize…

Büyük siyasetçiler, böyle sorunların çözümünde belli olur.

Bugünkü yazımızı Azerbaycan’lı yazar Mirze Feteli Ahundzade’nin bir sözüyle noktalayalım.

“Dünyada Araplar kadar güzel masal uyduran, Farslılar kadar bu masalı güzel anlatan, Türkler kadar bu masala inanan ikinci bir millet yoktur.”

Tekrar buluşabilmek umuduyla esen kalın.