ÖNCEKİ gün “Arka sayfaya selam olsun” başlıklı yazım üzerine sevgili Kubilay Kaplan bana saydırarak yazı yazmayı bırakmış. Tamam, ironi de mi yapmayacağız. Sen köşende yapıyorsun, eleştiriyorsun, bazen tiye alıyorsun, hatta bugün yazıp sonra düzeltmek zorunda kalıyorsun. Biz bir gün yazınca, öyle bırakıp gitmekte ne? Eleştirmek, köşe yazarları arasında kalem kavgası yapmak bu işin doğasında var. Bunu yapan ilk kişi ben değilim, son kişi de ben olmayacağım. Bu meslek var olduğu günden beri yazarlar arası tatlı bir sürtüşme olur. Kimsede bundan alınıp gücenmez. Vallahi ben yazarken böyle bir netice ortaya çıkacağını bilsem yazmazdım. Kubilay abinin bu kadar hassas olduğunu, kırılgan bir yapısı olduğunu tahmin edemedim. Tam tersi eleştiri veya ironiye gülümseyebilecek koca bir yüreği olduğunu biliyordum, yanıldım.

Tamam, Kubilay abi suç bende, kırdıysam özür dilerim. Sen bu gazetenin en ağır abisisin. Bundan sonra seninle ilgili yazı yazmam, biz dostuz, ayrıca sen bizlerin ustasısın. Bu piyasada senin yazı yazman bence önemlidir. Çünkü bu mesleği aşağılara çekmek için herkes mücadele verirken sen hep seviyeyi yukarıda tuttun.

Arka sayfa ne olacak?

Bizim meslek bir acayip. Herkes gazeteyi tersten okumaya seviyor. Onun için arka sayfa yazarı oldukça önemli. Şimdi bizde Kubilay Kaplan bıraktı. Aynı gün Hasan Kudayyılmaz Ege’yi terk etti. Adem Aksakallı da Torbalı’nın Sesi’nde yazmaya başlamış. Bir günde 3 önemli arka sayfa gelişmesi. Medyadaki gelişmeleri takip edemiyorum. İbrahim Kaya piyasada gözükmüyor. Şimdi şu durumda benim arka sayfada yazmam etik olmaz. Gazete yönetimi ‘yaz’ dese de yazmam. Yazı İşleri toplantısında aldığımız karar gereği arka sayfa Kubilay Kaplan dönünceye kadar boş kalacak. Artık ne zaman gelir, nasıl olur, kendi takdiri. Ben üstüme düşeni yaptım, özür de diledim. Bundan sonrasına karışmam, ama arka sayfada yazmam. Zaten arka sayfada yazmak her baba yiğidin harcı değil. Ben bu ara Ramazan boşluğunda yazıyorum fakat bayram sonrası işler yoğunlaşır, istesem de yazamam. En uygunu Kubilay abinin geri dönmesi olur. Bu ara bizim arka sayfa biraz nadasa çekilecek. Bakalım okuyucunun tepkisi ne yönde olacak. Neticede önemli olan okuyucunun yaklaşımıdır. Okuyucu okumadıktan sonra, biz kendi kendimize yazıp çizmişiz, bir anlamı yok. Bakalım artık, gelecek günler her şeyi en iyi şekilde ortaya koyacaktır.

Kalem de kişilik de satılık değil!

Yukarıda da dedim ya bizim bu meslek gerçekten çok acayip. Yarını bırakın bir saat sonrasının ne getireceğini bilemezsiniz. Bugün en baba muhabir veya köşe yazarı bir anda işsiz kalabiliyor.

Bu meslekte çok transferler, saf değiştirenler gördüm. Bu işin doğasında var. Topu topu bu sektörde 3 tane gazete var. Zaten ilçedeki muhabirleri saysan bir elin parmaklarını geçmez. Ne olacağımız belli değil yani.

8 yıllık meslek hayatımda, ne kalemimizi ne de kişiliğimizi sattık. Elhamdülillah. İşimizi her zaman en iyi şekilde yapmaya çalıştık. Ha eksiklerimiz, hatalarımız, yanlışlarımız yok mu? Elbette olmuştur. Sonuçta bizde beşeriz ve şaşarız. Ama ne olursa olsun, çizgimizden ve kişiliğimizden taviz vermedik. Kalemimizi de kimseye satmadık. Yazılması gereken ne varsa yazmaya gayret gösterdik. Birilerinin değil, halkın sesi olmaya çalıştık. İnşallah bugünden sonra da aynı yolda devam etmeye gayret göstereceğiz.

“Her namazda Allah’tan başka ilah olmadığına, Muhammed(s.a.v)’in de O’nun resulü olduğuna şehadet eden parmaklarım, asla yanlış bir şey yazamaz! Bizler teslim olamayız. Ya kazanırız ya da ölürüz!” Ömer Muhtar…