Degerli okurlarim; dünkü yazimda, ögretmenlik mesleginin son yillarda içinde bulundugu durumdan ve bu meslege gereken önemi vermek yerine okullarimizda degisik tipte ögretmenlik uygulamalari sergilenerek egitimdeki kalitenin de düsmesinden duydugum rahatsizligi ve endiselerimi sizlerle paylasmistim. Egitim fakültesi mezunu binlerce gencimiz atanma beklerken, en degerli varliklariniz olan çocuklarinizin derslerine degisik fakültelerden mezun ama ögretmen olmayan kisilerin girmesinin gelecek nesiller üzerinde yapacagi olumsuz etkiden söz etmistim. Ulkemizde uzun yillardan beri, ileriye dönük, saglikli ve kalici bir egitim planlamasi yapilmadigi için, gerek görüldükçe yapilmaya çalisilan küçük ve plansiz degisiklikler sorunlarin çözümüne yardimci olmak yerine, içinden çikilmaz bir hâl almasina neden olmaktadir. Meselenin ciddiyetini, ilk ve orta ögretimde yapilan merkezi sinavlarda binlerce ögrencinin sifir almasindan ya da son üniversite giris sinavi sonuçlarinda yasanan kargasadan bile anlamak mümkündür. Dünkü yazimi sonlarken, madalyonun bir de öbür yüzü var, demistim. Ulkelerde bir yöneten sinif, bir de yönetilenler vardir. Vatandastir yönetilen. Bizimki gibi ülkelerde, yönetenlerin çocuklarini vatandas Mehmet’in çocuklariyla ayni okullarda pek göremezsiniz. Onlar özel okullarda okuturlar çocuklarini. ABD’de, Avrupa’da okutma imkânlari vardir. Gelecekleri önemlidir. Vatandas Mehmet ise dershane ile okul arasinda çirpinir durur. Sömürü düzeni ve firsat esitsizliginin bir halkasi olarak gördügüm dershaneye borcunu ödeyemezse hapse girer. Bakarsiniz onur meselesi yapip intihar eden bile olur. Tuzu kurularin umurunda degildir bu durum. Umurlarinda olsa, egitimi geçici çözümlerle yamali bohçaya çevirmek yerine, köklü bir reformla bugüne kadar bu sorunlari çözmüs olurlardi. Bizden her firsatta ekonomi, yargi ve Silahli Kuvvetler alanlarinda düzenlemelere gitmemizi isteyen AB komiserlerinden egitim sistemimizle ilgili bir kelime duydunuz mu? Duyamazsiniz çünkü umurlarinda degil. Kisacasi, vatandasin çocugunun iyi bir egitim almasini, aydinlanmasini, kafasini kaldirip olaylari sorgulamasini isteyen fazlaca kimse göremiyoruz etrafta. Durum böylesine açik ve net iken, “göbegini kasiyan adam” benzetmesiyle toplumsal arizalari isaret eden köse yazarinin vatandas için herhangi bir art niyet tasimadigini bile bile, islerine öyle geldigi için adami hedef tahtasina oturtanlar vatandasin gerçek dostu olamazlar. Peki “göbegini kasimayan adam” ne yapar? Bana her gün balik verecegine, bir gün balik tutmayi ögret, der. Her üniversite bitirenin is bulmasinin sart olmadigini söyleyen devlet adamina ,“Sen ne diyorsun?” diye sorar. Iki çocugunun hakkindan gelemedigi halde kendisine en az üç çocuk sahibi olmasini söyleyenlere “Edep ya hu” der. Terörle yatip türbanla kalkan ve bir araya gelince kavga eden siyasilere; “Ne olacak bu okullarin hâli” diye sorar. Bilinçsizce kullanilan ve yok olup giden tarim arazilerine üzülür. Aylarca göçük altindan çikarilamayan cesetlere üzülsün mü, utansin mi, bilemez. Meclis’te daha çok siyasi görüsün temsil edilememesinden rahatsizlik duyar. Kendi çikarlarini vatandasin çikarlarindan önde tutanlari iyi tanir. Kömüre, makarnaya kanmaz; fukaraliga ve issizlige kalici çözüm bekler. Milli Egitim Bakanligi’na bagli okullar islevini yerine getirse, milyonlarca liranin aktigi dershanelere gerek kalmayacagini düsünür. Günün birinde birileri karsisina dikilir de, 4 mevsimin her gün yasandigi bu güzel memleketin, yurt disindan canli hayvan alacagini söylerse üzüntüsünden oturup aglar, utanir, isyan eder. Iste böyle düsündügü içindir ki birilerinin isine gelmez “göbegini kasimayan adam”. Bilmem anlatabildim mi?

Saygilarimla.