YAZININ başlığına takılanlar merakla, acaba, “ne kazandı” diyecekler ve hızlı bir şekilde bu satırlar arasında zeka raftingi yaparak gerçeği anlamaya çalışacaklar ama ben sözü fazla uzatmadan mutlu olduğum bir habere dayalı sevincimi anlatmaya çalışacağım. 23 Ekim’de TBBM’de sessiz sedasız kabul edilen bir yasa, 1 Mayıs 2015 tarihinden itibaren yürürlüğe giriyor ki her vatandaşı ilgilendiriyor ve herkesin çok memnun olacağına inanıyorum. Kısacası cep telefonlarına bu tarihten itibaren istenmeyen mesajlar atılamayacak.

Gizli olmasına rağmen her firmanın elinde GSM numaralarımız serbest dolaşıyor tabii ki bu da ayrı bir konu, iletişimde mahremiyet ve ticari ahlak kalmamış. Her türlü resim, video, eğlence, masaj salon davetleri, piyango çekilişleri, basit soru ve cevaplarla kandırmacalar, kargo ödemeli ticari satışlar bu gün bile çığırından çıkmış bir haldedir. Ben de şahsen bu mesajlardan çok rahatsız oluyordum, gerçi numara engelleme olayı var ama o kadar çoklar ki… Bir aramada nazik bir bayan: “Sami beyle mi görüşüyorum,” “doğrudur” dedim. Bu tür aramalarda kesinlikle “Evet” sözcüğünü kullanmamaya özen gösteririm çünkü karşıdakiler çeşitli oyunlarla sizden evet sözünü teyit ettiklerinde görüşmeyi değil ama evet’inizi kabul anlamında kayda geçiyorlarmış. “Evet dediğiniz için hesabınızdan 180 TL çekildi, hayat sigorta poliçenizi hangi adrese gönderelim” dedi. “Böyle bir talebim yok, istemiyorum,” dedim, ısrar edince, yanıtım sert oldu olayı takip ettim ve ödemeyi durdurdum.

İnsanların ilgisi olmadığı halde, SMS, elektronik posta gibi çeşitli oyunlarla dolandırıcılık halkı o kadar bezdirmiş ki, devlet tedbiri gerekiyordu, o kadar şikâyet olmuş ki, 23 Ekimde çıkarılan bir kanunla tüketiciler koruma altına alınıyor. Artık,1 Mayıs 2015 tarihinden itibaren bu tür mesajlar atılamayacak. Ben çok rahatsız oluyordum onun için bu yasaklamadan çok mutlu oldum, düşünen ve emeği geçenlere minnettarım. İşte onun için yazımın başlığı “oh be” oldu.

KABAĞIN SAHİBİ

Doğrudan yazmayı severim oysa günümüzde, dalkavukluk, yağcılık ve hırsızlık tavan yaptığı için aşağıda ki darb-ı mesel ilgimi çekti sizlerle paylaşıyorum. Lütfen affedin.

Vaktiyle bir derviş berbere gider. Tereddütsüz bir şekilde koltuğa oturur: “Vur usturayı berber efendi” diyerek, saçını kazımasını, sakal ve bıyığını kısaltmasını ister.
Berber, dervişin saçlarını kazımaya başlar. Derviş de aynada kendini takip etmektedir. Başının sağ kısmı tamamen kazınmıştır. Berber diğer tarafa usturayı vuracağı anda, yağız mı yağız, bıçkın mı bıçkın bir kabadayı dükkâna gelir, doğrudan tıraş olan dervişin yanına gider ve başının kazınmış kısmına okkalı bir tokat atar :
“Kalk bakalım kabak, kalk da tıraşımızı olalım ” diye kükrer.
Dervişlik bu… Sövene dilsiz, vurana elsiz olmak gerek. Ses çıkaramaz zavallı, biraz saygılı, biraz da çaresiz usulca kalkar yerinden.
Berber, bu gariban müşterisine karşı mahcup olmakla beraber kabadayının pervasızlığından da korktuğu için ses çıkaramaz.
Kabadayı koltuğa oturur, berber tıraşa baslar. Fakat küstah kabadayı, tıraş esnasında da boş durmaz; sürekli aşağılar dervişle alay eder.
“Kabak aşağı, kabak yukarı.”sataşmaya devam eder.
Nihayet tıraş biter, kabadayı dükkândan çıkar. Henüz birkaç metre gitmiştir ki, gemden boşanmış bir at arabası, yokuştan aşağı hızla kabadayının üzerine doğru gelir. Kabadayı şaşkınlıkla yol ortasında durur. Derken, iki atın ortasına denge için yerleştirilmiş uzun sivri demir, kabadayının karnına batar. Kaşla göz arasında babayiğit kabadayı orada ölmüştür. Herkes bir anda olup biten bu olayın, hayret ve şaşkınlığı içindedir. Berber de şok olmuştur; – “Senin ahtın biraz ağır olmadı mı derviş efendi?”

Derviş :- “Vallahi ben o hakaretlere rağmen ona gücenmedim. Hakkımı da helâl ettim, demek ki, kabağın bile bir sahibi varmış, mutlaka o gücenmiştir. Yunus Emre ne güzel söylemiş :
Olsun be aldırma yaradan yardır.

Sanma ki zalimin ettiği kârdır.
Mazlumun ahtı indirir şahı,

Her şeyin bir vakti vardır.”

Anlayana sivrisinek saz, anlamayana davul zurna az.

Sağlık ve sevgiyle kalın.