TEMEL, karisini en yakin arkadasi Dursun ile yatakta yakalamis. Olayin sokuyla saskinlikla bakarken Dursun yataktan firlamis; “Bir dakika Temel” demis, “gördüklerine mi inanacaksin, yoksa en yakin arkadasinin sözüne mi?”

Simdi biz de zeytinyagi fiyati çok düsük, masraflarimizi karsilayamiyoruz diyen köylüye mi, ücretlerimiz piyasanin gerisinde kaldi yetiremiyoruz diyen isçi, memur ve emeklilere mi, yoksa devletin resmi rakamlarina mi inanalim?

Türkiye Istatistik Kurumu’nun verilerine göre kisi basina milli gelir 10 bin 444 dolar yillik ortalama büyüme hizimiz da yüzde 8,5.

Simdi söyle bir bakalim…
Milli gelirde ki büyüme hizinda ki artislar acaba ayni oranda vatandasa yansiyor mu?
Sirketler büyüyor, Türkiye büyüyor ama çalisan ve emekli o büyümeden nasibini alamiyor.

Isçi, memur, emekli ve köylü arka arkaya kaydedilen yüksek oranli büyümelerden payini, hakkini alabilmeli ki, refah tabana yayilsin, belirli kesimlerin tekelinden çiksin. Ulusal basinimizin yazarlarindan birisi köse yazisinda soruyor; “Büyüme paylasinca, güzel degil mi?” Elbette paylasinca güzel.
Ama biz paylasamiyoruz…

Bakiniz dünyanin gelir dagiliminda en kötü üçüncü ülkesiyiz. Tavanda ki en zengin yüzde 20 ile tabandaki en yoksul yüzde 20 arasinda 8 kat fark var.

Birakalim özel sektörü, Devlet sektöründe çalisan ücretliler arasinda bile büyük dengesizlikler var. Bakiyorsunuz ayni isi yapan ücretliler arasinda bile fark var.
Hadi diyelim onlar çalisiyor. Peki emekliler..

Emeklinin makami, mevkisi mi olur ki ücret farki olsun.
Bu memlekette 600 lira emekli maasi alan da var, 6000 lira alan da var, çok daha yüksek alan da. Peki neye göre?..
Bazi emekliler pijamasini, terligini daha mi iyi giyiyor acaba.

Bizler toplum olarak “Bir lokma bir hirka” kültüründen geliyoruz; kanaatkariz. Onun için halimizden sikayetçi olmuyor, ses çikarmiyoruz.

Meclis Baskanimiz Sn. Cemil Çiçek memleketi Yozgat’ta bir köy konagina gidiyor.
Ne söylersen söyle, ne istersen iste… Is…. Yol…. Hizmet….Tayin.
“Ama kimse bir sey istemiyor”
Muhabir Köy Odasinin mülk sahibi Ibrahim Koç’a soruyor;
Kimsenin, hiçbir derdi istegi yok mu?
Elbette var ama…. Ayiptir, misafirden bir sey istenmez… Bizi adam bellemis, ziyaretimize gelmis… Bir sey isteyip de köylüyü küçük mü düsürelim?

Ne kadar mütevazi bir milletiz degil mi?
Mütevazi olmak da güzel bir meziyet ama hakkaniyetli olmak ondan da güzel. Hani bir söz vardir; “Iyi olmak kolaydir, zor olan adil olmaktir” (V. Hugo)

Tamam mütevazi olalim ama adilde olalim. Unlü düsünür Elie Wisel söyle diyor; “Adaletsizligi engelleyecek gücümüzün olmadigi zamanlar olabilir. Fakat itiraz etmeyi beceremediginiz bir zaman asla olmamali”
Ben de emekli bir Ziraat Mühendisiyim. Emekliler arasinda ki ücret dengesizliginden ve yetersizliginden sikâyetçiyim.

Simdi bir fikra gider.
Milletvekilleri Dogu’da hayvancilikla ugrasan bir köye siyaset yapmak için gitmisler. Köy muhtarini ziyaret edip, kendilerinin politikaci oldugunu, biraz nutuk atacaklarini söylemisler. Muhtar “nutuk”un anlamini bilmedigi için sormus;
“Atacaginiz nutugun mala, davara zarari var mi?”
“Yok” demisler.
“O zaman atabildiginiz kadar atin” demis.
Bugünkü yazimizi güzel bir sözle bitirelim.
“Son gününü görmeden hiç kimse için mutluluga ermis demeyin” (Sophokles)
Tekrar bulusmak umuduyla esen kalin.