TEMEL ile Dursun, görevli olarak Almanya’ya gitmişler. Hazır Almanya’ya gelmişken bir kaçamak, bir alem yapalım demişler. Bir İtalyan, bir Fransız, bir İngiliz ve bir de Alman olmak üzere dört güzel, seksi kadınla anlaşmışlar.

Akşam olunca içkiler, mezeler ve kadınlarla birlikte, kaldıkları otelin odasına çıkmışlar.

Başlamış alem…

İçkinin ve şehvetin verdiği hazla, al tekke ver külah bir gürültü, bir patırtı…

Derken yan odadaki otel sakinleri rahatsız olmuşlar.

Durumu otel müdürüne bildirip şikayetçi olmuşlar.

Otel müdürü, yanında görevlilerle birlikte dalmışlar odaya.

O da ne, çırılçıplak dört kadınla, iki erkek…

Otel müdürü, kızgın bir ifade ile gürlemiş:

“Bu ne kepazelik böyle? Bu rezaleti bana açıklar mısınız?”

Temel, başını kadınların arasından müdüre doğru çevirmiş:

“Valla Müdür Bey, tam Avrupa Birliğine giriyorduk ki siz geldiniz” demiş.

Şimdi, durup dururken bu fıkra nerden aklına geldi diye soracaksınız.

-Papa Françesko’nun 1915 olaylarını “soykırım” olarak nitelendirmesinin ardından, Avrupa Parlamentosu da 1915 olaylarını “soykırım” olarak nitelediği ve Türkiye’ye geçmesiyle yüzleşerek “tanıma” çağrısı yaptığı kararı ezici çoğunlukla kabul etti.

İşte bu haberleri okuyunca aklıma o fıkra geldi.

Temel ile Dursun’un “Avrupa Birliğine” girme işleri yarım yamalak kalır.

Türkiye olarak biz de “Avrupa Birliğine” girelim derken, bizim aleyhimize karlar çıkıyor…

Temel’in kaçamağı gibi o da yarım yamalak kaldı.

İki de bir, gerek ABD senatosu, gerek Avrupa parlamentosu veya herhangi bir ülkenin parlamentosu…

Durup dururken bu Ermeni meselesini, ısıtıp ısıtıp Türkiye aleyhine “soykırım” kararı olarak çıkarırlar.

Bu kararlar, hukuki değil siyasidir.

Onunu içindir ki, işlerine geldiği zaman ve lazım olduğunda ortaya çıkarılır.

Hani Osmanlı ordusu Viyana’yı kuşatmış ya…

Yeniçerinin biri önüne ilk çıkan küffara bir Osmanlı tokadı patlatmış. Adamcağızın feleği şaşmış. Durup dururken neden vurduğunu sormuş.

Yeniçeri: “Ulan siz neden İsa Peygamberi çarmıha gerdiniz?” diye gürlemiş.

Adam: “Ağam, o dediğiniz bin sene önce olmuştu…”

“Olsun ben yeni duydum” demiş yeniçeri.

Avrupalılar, Amerikalılar da, acaba yeni mi duydular yüz yıl önce yaşanmış Ermeni olaylarını?

Neden yüz yıldır bekliyorlar bu “soykırım” kararlarını almak için?

Bu silahı bir kenarda tutuyorlar. Yeri ve zamanı gelince, lazım olunca çıkarıp kullanıyorlar.

Tarihte yaşanmış olayların yanlışlığını, doğruluğunu Senatolar, parlamentolar mı belirleyecek?

Tarihçilerin görevi nedir o zaman?

Bunlar, hukuki dayanağı olmayan, siyasi kararlardır. Ne zaman karşı tarafı zor durumda bırakmak, köşeye sıkıştırmak istiyorsan, sandıktan çıkarırsın bu paslanmış silahı…

Geçmişi kurcalayıp durmanın kime ne faydası var ki…

Bilinen fıkradır.

Köyde adamın biri evlenmiş.

Bir çocuğu olmuş.

2 yıl sonra askere gitmiş… Yemen’e.

10 yıl sonra askerden dönmüş.

Bakmış karısı evde hamur açıyor, ekmek pişirecek.

Yanında 2 çocuk. Biri 13 yaşlarında.

Öteki 3-4 yaşında… Elindeki ekmeği yoğurda bulandırıp yiyor… Üstü başı yoğurt içinde.

“Hanım” demiş:

-Bu büyük çocuğu anlıyorum… Ben giderken 3 yaşındaydı… Büyümüş… Ama yanındaki kim?

Karısı cevap vermemiş.

Adam üstelemiş:

-Hanım, hanım!.. Bu 3-4 yaşındaki çocuk kim?.. Neyin nesi?

Kadın “bak herif” diye doğrulmuş:

-Eğer bu evde benimle geçinmeye niyetin varsa, kendi halinde yoğurdunu yiyen çocuğu fazla kurcalama.

Ermenilerin de bizimle geçinmeye niyetleri varsa, geçmişi fazla kurcalamasınlar. Bunun ne onlara ne de bize hiçbir faydası olmaz.

Bugünkü yazımızı da şu güzel sözle bitirelim.

“Bir kapı kapandığında, başka biri açılır. Ama bazen kapanan kapının ardından öyle uzun bakakalırız ki, bizim için açık duran kapıyı es geçeriz.”

Tekrar buluşabilmek umuduyla esen kalın.