“Dost dost diye diye nice nicesine sarıldım…”

Dost deyince Ulu Halk OzanıAşık Veysel’i anmadan geçmek olmazdı. Yazıma başlarken Başlığa bağlı kalarak bu dizeleri de mırıldanmadan geçemedim.

İnsanlar hep dost arzular, hasretini çekerler. Dostum yoktur diye yakınıp durma boşu boşuna. Kim kaybetmiş de sen bulacaksın dostu… Dost bulmak öyle kolay mı? Piyasada dost mu kaldı!

Olaylara hep tersinden bakma… İstersen bir de düzünden bak. Sen kimin dostusun acaba! Hiçbu şekilde de düşündün mü? Sana kaç kişi dost diye sarılabiliyor?

Ismarlama dost olurmu? Dostluğun bir kıstası var mıdır, bunu nasıl anlarız? Bana göre dostluğun kıstası gayet basit… Eğer sen birisinin malını ya da imkânını ona sormadan, onayını alma ihtiyacı duymadanalıp kullana biliyorsan sen o kişinin dostusun. Bunu yapabilmekte en küçük bir tereddüt ün varsa demek ki sen o kişinin dostu değilsin. Yaşamında böyle davranabileceğin kaç kişi varsa o kadar da dostun var demektir. Ayrıca, senin dost olduğun kişi de senin dostun mudur bunu bilemem…

Yine bir kişi senin malını veya imkânını sana sorma gereği duymadan kullanabiliyorsa o kişi de senin dostun demektir. Dostluğu kabaca böyle tanımlayabilirim.

Küçüklüğümü; o zamanki köy hayatını hatırlıyorum da bir büyüğümüz, bir komşumuzherhangi bir araca, bir malzemeye örneğin bir pulluğa, bir arabaya hatta kısa süreli koşmak için öküzlere ihtiyacı olduğunda bizimkilere sorma gereği dahi duymadanihtiyacı olan şeyi alır işini görür işi bitince de aldığı yere aldığı gibi koyardı. Bu hakkı kendinde görürdü çünkü o… Bizimle birlikte yaşayan birlikte ağlayıp birlikte gülen, yaşamımızda acısıyla tatlısıyla birlikte olandı. Yani o bizim dostumuzdu…

Bizimkiler de ihtiyacı olduğunda onların imkânlarını onlara söyleme gereği dahi duymadan teklifsizce kullanırdı. Yani bizimkiler de onların dostuydu. Aralarında ayrı gayrı,sen ben, çekememezlik fesatlık yoktu. “Komşu komşunun külüne muhtaçtır” dönemini yaşıyorduk.Ortak yaşam içindeydik…

Dostluk kısa vadeli sığ ilişkilerden oluşmaz. Yalnızca okey oynadığın insandan, selam verip birlikte birkaç defa çay içtiğin insandan, aynı partide yer alıp da rakip partiye birlikte küfrettiğin insandan, buna benzer şeyler yaptığın insandan/insanlardan dost olmaz. Bu tür ilişkiler içinde olduğun kişi/kişilerden dostluk beklersen yanılırsın.

Peki, kimdir dost?

Dostluk uzun bir zaman ister, emek ister, birlikte yaşam ister… Biz olmak gerekir, bir olmak gerekir. Dost kazanmak zaman alır. Dost dostluk yumağı oluşturur, cana can katar. Sevinci paylaşır, acıya ortak olur. Dost dost için değerlidir. Dost paylaşır. Dost insana mutluluk ve huzur verir. Dost insanı karamsarlığa sürüklemez. Dostun senin için her zaman vakti vardır ve seni her zaman dinler. Dost köstek değil destek olur. Dost ikili oynamaz, kuyu kazmaz. Kusurları ve hataları kapatır. Dostun sayesinde her zaman dimdik ayakta ve güvende olacağını bilirsin.

Dostlar birbirine mutlaka ikinci bir şans verirler. Acı tatlı her şeyi paylaşırlar, seneler geçtikçe de birbirleri için daha değerli olurlar.

Akrabalık zorunlu ilişkiyi gerektirir; dostluk değildir. Ancak akrabadan bir de dost olursa işte o zaman da tadından yenmez.

Dost olmak insan olmaktır.