BEBEKLER derdini anlatmaktan acizdirler. Sıkıntılarını da dile getiremezler. Bazen değişik sesler çıkarırlar. Belki bu seslerle de bir şeyler demek isterler ama biz anlamayız. Bazen de ağlarlar. Bu ağlamalara da kulak asmadığımız olur, umursamaz davranırız. Ne zaman ki içten içten ve gözyaşıyla ağlamaya başlarlar işte o zaman anne bu ağlamaya dayanamaz,

“Vah yavrum! Nasılda yanık yanık gözyaşıyla ağlıyor” der ve onu bağrına basar. Altını değiştirir, emzirir. Onun rahatını sağlamaya, gönlünü etmeğe gayret eder. Başka zamanlarda da ağlar fakat göz yaşıyla ağlaması gerçekten yardım istediğinin sinyalleridir.

Bebekler için geçerli olan bu gözyaşları büyükler için de geçerlidir. Rabbimizin en sevdiği kul hiç şüphesiz ahir zaman peygamberi Hz. Muhammed (SAS)dir. Rabbimiz Onu her an koruması altında tutmuş; fakat aç kalmasına maddi sıkıntı çekmesine, uykusuz kalmasına, savaşa katılıp sıkıntı içinde olmasına, yerinden yurdundan çıkarılmasına ve daha bir çok olumsuzluğa müsaade etmiştir.

Ama ne zaman ki, Taif’e İslamı yaymak için gitmiş. Orada reddedilmiş,”Geldiğin yere dön” denilmiş ve bunu, vücuduna yağmur gibi yağan sefil, aşağılık insanların attığı taşlar takip etmişse, işte o zaman sabır ve güç bitmiştir. O ana kadar da üzüntü ve sıkıntı çekilmiştir. Cefa çekilmiştir. Fakat sabır da bitmiştir.

ELLER AYAKLAR ÇARESİZ KALINCA

Artık, yapılanlar tahammül sınırını aşmış, eller, kollar ve ayaklar çaresiz kalmış, işte o zaman devreye gözyaşları girmiştir. Ve Allah Rasulü başını semaya kaldırıp “Ey merhameti sonsuz rabbim! Beni bu gözü dönmüş insanların elinde yalnız mı bırakıyorsun” diye Rabbine niyaz edince Yüce yaratıcının sevgili kulunu tesellisi gecikmemiştir.

Halbuki o ana kadar olanları yüce Allah görmektedir. Bu süre içinde ki bekleme, Rabbimizin bir imtihanı veya Resulünün derecesini artırmak içindir. Orası zaten bizleri ilgilendirmemektedir. Bizi ilgilendiren acıların, ızdırapların, dertlerin zirve yaptığı noktada kulun rabbine sığınmasının, ne derecede önemli olduğunu anlamaya çalışmaktır.

Dertlerin şahlanması, insanı çaresiz bırakması demektir. İşte tam da bu anda, kula gereken derdini rabbine arz etmesidir. Ama bu arz etmede esas olan Allah’ı karşında görür gibi istemektir ki, biz buna “İhlas” diyoruz. İçtenlik diyoruz, samimiyet diyoruz.

SAMİMİ OLAN SEVİLİR

Anne babanın duasının kabul görmesinin sebebi bu olsa gerekir. Çünkü anne, baba çocuklarına ister dua, isterse beddua etsinler; duaları da, bedduaları da kabul olunur. Çünkü o dualar, içten ve samimi olarak yapılmaktadır, İhlâsla yapılmaktadır.

Mazlumun duası da kabul olunan dualar gurubuna girer. Çünkü mazlum da çaresizliğin artık son noktasına gelmiş, yapılanlara tahammül gücünü bitirmiş olarak Cenab-ı Hakk’a yönelmektedir. Bu nedenle mazlumun bedduasından sakınmamız özellikle tavsiye edilmekte, o dua ettiği zaman rabbimiz onun önünde ki bütün perdeleri kaldırmaktadır. Perdeleri kaldıran ise hiç şüphesiz mazlumun samimiyeti ve ihlâsıdır.

Çaresizlikte gelinen nokta, bizleri Rabbimize o kadar yaklaştırır ki, dualar artık reddedilmez. Şeytan bile kulun samimi halinden ümidini kesmiştir. O rabbine karşı yaptığı isyanda “And olsun ki, Âdemin neslini, samimi, ihlaslı olanların dışında hepsini azdıracağım yoldan çıkaracağım.” Demek suretiyle samimi davranan kullara yenilmiş, pes etmiş olduğunu peşinen kabullenmiştir.

Rabbim samimimi düşünebilen ve ihlâsla davranabilen kullarından eylesin. Hayırlı cumalar…