Bize O’nu , “İslam’a ilk giren köle” olarak tanıttılar.  Aslında İslam la tanışmak hürriyetlerin en

büyüğü değil midir? Köle pazarında O’nu Hz. Hatice anamızın yeğeni satın aldı. Hz. Hatice anamız da

O’nu yeğeninden satın alıp evine getirdi. Evinde ona bakmaya başladı. O zaman Hz. Hatice,

peygamberimizle evliydi. Hz. Zeyd’den bahsediyorum.

Peygamberimiz Zeyd’i çok sevdi. Hanımından onu kendisine bağışlamasını istedi. Hz. Hatice kabul

edince de Zeyd’e, “Sen hürsün!” dedi. Dolayısıyla o artık bir köle değil, hür bir insan olarak Allah

Resulünün hanesinde yaşamaya devam etti.

Peygamberimiz ve ailesi onu kendi çocuklarından ayırmadı. Hiçbir zaman köle muamelesi yapmadı.

O da onları anne babası gibi, belki daha fazla sevdi.

Esir edilişinin arkasından Zeyd’in babası ve annesi evlat hasretiyle yanmaya başladılar. O’nu her yerde aradılarsa da bulamadılar. Ancak Zeyd’in kabilesinden birkaç kişi Kâbe’yi ziyaret etmek için Mekke’ye geldiklerinde Zeyd’i Kâbe’de görüp tanıdılar. Kendisiyle konuştular. Ve kendisine anne babasının, sürekli ağladığını, gözyaşı döktüğünü söylediler.
Zeyd onlara şöyle dedi: “Annemin ve babamın benim için üzüldüklerini, ağladıklarını biliyorum.

Anneme ve babama deyin ki, ‘Ben her ne kadar uzaklarda da olsam, yanında bulunduğum kimseler

Beytullah’ın yakınında oturuyorlar. Ben orada hizmet ediyorum. Ben
Mekke’nin en şereflisinin yanındayım.’ Boşuna beni arayıp durmasınlar, merak da etmesinler.”
Bu haberi alan babası, yanına Zeyd’in amcasını ve yüklüce bir parayı da alarak soluğu Mekke’de aldı.

Sorup soruşturduktan sonra Peygamberimizin evini buldu. İzin isteyip Peygamberimizin yanına girdi.

Ve şöyle dedi: “Ey Kureyş halkının şereflisi! Yanında bulunan oğlumuzu istemek için sana geldik.

Ne kadara memnun olacaksan o parayı sana verelim. Oğlumuzu serbest bırak” Peygamberimiz,

“Oğlunuz kimdir?” dedi. “Zeyd, bizim oğlumuzdur.” dediler.
Bunun üzerine Peygamberimiz, “Zeyd’i çağıralım eğer sizi tercih ederse para falan istemem zaten

o hürdür, alın götürün. Yok, eğer beni tercih ederse vallahi ben, beni tercih edene başkasını tercih

etmem, ona git diyemem.” diye cevap verdi. Zeyd’in babası Harise ve amcası bu cevaptan çok

memnun oldular. Arkasından Zeyd’i huzura çağırdılar.

SANA KİMSEYİ TERCİH ETMEM

Peygamberimiz, Zeyd’e “Bunları tanıyor musun, kimdir bunlar?” diye sordu. Zeyd “Evet tanıyorum.

Şu babam, şu da amcamdır.” deyince, “Şimdi söyle bakalım, sen benim kim olduğumu öğrendin.

Sana olan şefkat ve sevgimi de gördün. Şimdi ya beni tercih et, yanımda kal; ya da onları tercih et ve

onlarla git.” dedi. Zeyd’in cevabı belki tarihte eşine nadir rastlanabilecek bir cevap oldu.

Ya Resulallah! Ben hiçbir kimseyi sana tercih etmem. Sen benim için hem anne hem de baba

makamındasın!”
Oğlunun bu cevabı karşısında babası çok şaşırdı. Ve öfkelendi. Sinirli bir şekilde “Yazıklar olsun sana!

Demek ki sen köleliği, hürriyete tercih ediyorsun.” dedi. Babası Allah Resulünün yüzünü görebilmenin,

onun nefesini hissedebilmenin, tatlı sözlerini işitebilmenin “Dünyanın en büyük hürriyeti” olduğunu

bilemediği ve bilemeyeceği için kızmakta, sinirlenmekte haklıydı.

TATMAYAN BİLMEZ

Tatmayan bilemezdi. Zeyd’in babası da peygamber sevgisini tatmamıştı, bilmiyordu.    Babasının bu

sinirli hâline ve tepkisine karşı Zeyd: “Babacığım, ben bu zatta öyle şeyler gördüm ki, bana o kadar iyi

davrandı ki ben ona hiç kimseyi tercih edemem.” dedi. (Bunun biraz daha açıkçası “Sen babam olsan

da fark etmez.” demektir.) Bunun üzerine babası, çaresiz kabilesinin yolunu tuttu.

Peygamberimiz (sav), bu davranışından sonra Zeyd’i kolundan tutarak Kâbe’nin avlusuna götürdü.

O günün adetleri gereği Zeyd’i evlat edindi. Şöyle sesleniyordu: “Ey burada hazır bulunanlar!

Şahit olunuz ki, bundan böyle Zeyd benim oğlumdur. Ben ona varisim, o da bana varistir.”

İşte dünyada kazanılacak en büyük şeref.
“Rabbim Zeyd gibi Resulüne bağlanan, mahşerde de onun ümmeti olabilenlerden eylesin!”

Hayırlı cumalar.