BAYRAM sabahlarina açilan pencerelerin diger günlerden farkini kolayca anlayabiliyoruz. Sessizligin sanki hiç kimildamayacakmis gibi duran örtüsü, insana geçmisiyle yüzlesme firsatlari yaratiyor…
Iç çektigimiz oluyor…
Giden her yilin, elde avuçta kalan bayram coskularina tekrar tekrar göz atmak istersiniz. O güne kadar yanindan geçip; büyüdügünün, boy attiginin farkina varamadiginiz agaçlari, küçük objeleri, yarim kalmis öyküler gibi bir yanlari dökülmüs erguvani duvar sivalarina takilir gözleriniz… Bakarsiniz öyle…
Hem de size sanki yillar sürmüs gibi gelen anlik dokunuslarla…
Surada, tam surada harçliklarin son kurusuna kadar, bisiklet üzerinde durmaya çalistigim acemiligim. Biraz ileride dizime nester gibi dokunan tas parçasi… Yemin aglamadim…
Rugan papucuma dolan kan korkutmustu. Bir de evdekilerin ne kadar sürecegini kestiremedigim, “bayrama kan bulasti” figanlari…
Korkuyla tanisip, sisteme boyun egen çocuklugum. Önce düzensiz yilankavi beyaz hoyratligi, sonrasinda derin gök gürültüsüyle pencere camlarini sarsan simsekler yüzünden anamin yani basina usul usul sokuldugum geceler…
“Erkek adam korkmaz” derken bile korkulacagini anlardim. Gece kendi karanliginda uzayip giderdi…
Aktarilmamis çatinin ceremesini zavalli kadin elinde legenlerle bir o yana bir bu yana kosusturup, damlalarla dans eder gibi tavan çatlagi arardi. Yagmur tanelerini tutturamadiginda ise biz haylazlar kikir kikir gülerdik…
Oyundu o… Ta ki…
Yine yagmurlu bir bayram sabahinda benden sonsuza kadar uzaklastirilana kadar… O gerçekti…
Bir çocugun boynu nasil bükük kalirmis, o gün ögrendim, o gün gözyaslarima yagmurlar eslik etmisti…
Ikimiz uzun yillar iki iyi dost kaldik.
Yillar her seyi onardi. Koskoca daglar birer cüce kum tepelerine dönüstü. ‘Anasiz her bayram sabahi’, elimi her uzatisimda dokundugum saten bir cübbe gibi avluda asili kaldi..
***                                              Önce dönme dolaplar yavasladi… Fir döndüler, topaçlar… Sonra çocuk çigliklari…
Bir radyo dügmesi çevrilircesine usul usul azaldi. Gökyüzü küçüldü. Kosan atlar soluksuz kaldi…
Gelen her bayramin pesine inatla takilan çocuk dünyalar birer birer koptular…
Uzanabildigimiz her elin; koluna sikica yapistigimiz her dostlugun sifrelerini çözmeye koyulduk…
Yasamin büyüsü bozuldu. Siri dökülmüs aynalarda boy gösterdik… Biz de inanmadik ama… Gündelik kiyafetlerle… Dünyalik hesaplara kurban gitti bayramlar…
Ortada yalnizca insan ruhunu tozlu raflarda arsivleyen bin yasindaki meydan bezirganlari kaldi… Bir de ben…
Her kaybettigi misketi kaf daglarinin ardina kadar kovalayan ben…Her bayram sabahini…
Iki elini bel hizasinda tartip, hüzünle coskuyu harmanlayarak bekleyen ben…
YANLIS HESAP KONAKTAN DÖNDU
TASKESIK macerasindan ‘incelenen raporlar’ dogrultusunda vazgeçildigini ögrendik.

Bugüne kadar ögrendigim en güzel ders…
Bugüne kadar duydugum en sicak mesaj…

Torbali dahil olmak üzere tüm ‘Küçük Menderes havzasinin’ yok olmasina neden olacak yanlislik bu sefer Konak’ta ki deniz manzarali odalardan geldi. Dogru bir karar…
Geç de olsa tarimsal ve toplumsal gerçeklerin buyruguna uygun bir karar…

Yerel yönetimlerin çöple ilgili kaygilarini hep anladik. Çöp bir kent gerçegi… Ortak aklin ve sagduyunun rehber oldugu hiçbir sorun çözümsüzlük kuyusunda uzun yillar tutulmaz.
Tüm Torbali ve tüm Izmir; ‘sosyal demokrat çizgiyi’ unutmamis baskanlariyla birlikte bu sorunlarin da üstesinden gelecektir.

Bu süreçte Torbali halkinin hakli talebini dogru okuyup onlarin yaninda yer alan Torbali Ticaret Odasi’nin… Ve…

‘Cesur yürek’, egitimin emeklisi, emekçisi, Taskesik Muhtari Ismail Çakaloglu’nu yürekten kutluyorum.
Taskesik mücadelesinin bu iki yorulmaz öncüsü bize isik vermeye devam edecekler…