INSAN bu ya, sever. Sevdikleri, sirdaslari, dostlari, arkadaslari, sevgilisi, ailesi ve deger verdikleri olur her insanin kendine göre. Ve hayat insani ordan oraya sürükler, rüzgar önünde savrulan kuru yaprak gibi… Bu savruluslar da ayriliklar yasanir sevilenlerden, sevenlerden. Hüzün yüklü bulutlar gelir akin akin, özlem dolu taneler yagar yagmur diye. O zaman söz dile gelir dize dize dökülür kagida…
Benim çok deger verdigim can kardesim kadar sevdigim bir insan Mugla Universitesi Pazarlama Bölümünü kazandi. Gönlü hassas ve tam bir sevgi insanidir o. Sevdigi ve deger verdigi insanlarin iyi ve kötü gününde hep yaninda olur. Öyle ki hiç bir maddi ve dünyevi beklentisi olmadan tam bir vefa örnegidir onun sevgisi. 6 yillik tanismisligimizda en zor zamanimda hep yani basimda gördüm onu. Ben de hep onun yaninda olmaya çalistim. Insallah bir ömür sürecek bu can kardeslik. Sevgi adami dedik ya, hassas yüregi var dedik ya… Bazen çogu yasanmisliklar onunda gönül telini titretir ve yazar, hem de harika siirler yazar. Uç haftalik aile ve sevenlerinden ayrilmis olmasi onun yine döktürmesini saglamis. Hele son zamanlarda esen dogu rüzgari onu yerle bir etmis gibi… Iste bu kardesim Murat Yalçin en son yazdigi siiri yollamis bana ve bu gün onu sizlerle paylasiyorum…

‘DOGU RUZGARINDAN AYRILIS’

Eger gidersen ölürüm diyordu.
Her bakista bir baska hüzünleniyordu
Yildiz yildiz parliyor islanmis, nemlenmis gözleri.
Matem yasiyor gibi gözleri isyan ediyordu.
Elleri gitme dercesine uzanmis ve adeta yalvariyordu.
Içimde bir burukluk bir bugultu vardi.
Feryat figan olmustu o derin sessizlik
Maglup düsmüstük yenilmistik bu ayriliga.
Lime lime olmustu gönlüm…
Parçalara ayrilmisti sanki o ilk bakisinda.
Yagmur gibi dökülüyordu mercan gözleri
Hatamiydi bu gidisim,yanlis miydi…
Bu sehir, yeni sehir onsuz yasanir miydi
Bilemem…
Bir ates parçasi bir köz oturmustu yüregime,
Yaniyordum, kavruluyordum, çöller ortasinda.
Baska bir yer, baska yüzler ve baska insanlar.
Çürük bir tahtanin üstünde kalmis gibi sessizce bekliyordum.
Ama yine de ben gidiyordum…
Sanki bir perde inmisti gözlerime
Geçmisimiz vardi, hayallerimiz vardi
Umutlar ve ufak da olsa baktigim her yerde hayalimiz vardi.
Belki bu sehir bu sekilde çekilmez ve yasanmaz amma
Yine de ben gidiyorum…
Çig düsmüstü saçlarima,
Kar yagmisti saçlarima sanki.
Sana hasret kalacagimi bile bile,
Sensiz nefessiz kalacagimi göre göre
Ve yoklugunda eriyecegimi hissederek gidiyorum…
Aci bir gerçekti sensiz kalmak
Pismanliklarla dolacak olan bu gidisimin esiri olmustum.
Nereye gidiyorum, kime gidiyorum,
Sevdadan,sevdalidan uzak bu sehirde nasil yasayacagimi bile bilmeden
Mazlum,yetim kalmis,cami avlusuna birakilmis bir çocuk duygusu vardi içimde.
Hasretin çook derin basiyordu içimdeki yasaya
Savas ortasinda çaresizligi yasiyordum
Yorgun,argin düsmüs gibi, biraz da endise vardi içimde
Sensiz geçecek zaman,
Iklimler ve gün batimlari…
Dayanabilir miydim,yapabilir miydim
Hiç bir umudum yoktu.
Aklimda sorular vardi cevap bekleyen
Et tirnaktan ayrilir miydi…
Damarsiz kan dolasir miydi…
Sen yoksan bu sehirde yasanir miydi bilmem
Ama yine de seni özleye özleye gidiyorum,
Gidiyorum dogu rüzgari…

Bu siir nedeniyle Murat’a çok tesekkür ediyorum, bu tür gençlerimizin duygularini bu köseye tasiyabiliriz. Yeter ki gönüllerinde duysunlar ve yazsinlar. Bu vesileyle üniversiteye yeni baslamis tüm genç arkadaslarimiza da basari diliyorum… Saygilarimla.