Çobanın birisi koyunlarını otlatıyordu. Kendiside yanık bir sesle, koyunların arkasından şöyle diyerek yürüyordu. “Ey Allah! Ey hüda! Sen neredesin? Sana kulluk etsem, sarığını diksem, saçını tarasam.”

“Daima çamaşırını yıkasam, sabah akşam sütünü hazırlasam, elini öpsem, ayağını ovsam, yatma zamanı, yerini temizlesem, bütün koyun ve keçilerim sana feda olsun. Bütün bu yaşantı, çalışma yorulma senin zikrinledir.”

Çoban böyle saçma sapan sözleri söylerken Hz. Musa oradan geçiyordu ve onu dinledi. Çobanla konuşup “ Ey çoban! Bu sözleri kimin için söylüyorsun?” Çoban da “Bizi var eden, yeri göğü yaratan için söylüyorum” dedi.

Musa (as) dedi ki, “Vay senin haline, sen şaşırmışsın. A gafil! Müslüman olmadan kâfir olmuşsun. Bu söylediklerin manasız bir söz, gerçekleşmeyen bir küfürdür. Ağzını kapat ve böyle saçma sapan sözler söyleme.”

“Çünkü ayakkabı çarık, çamaşır sana lazımdır. Zira cenabı Allah, bu söylediğin şeylerden münezzehtir, uzaktır. Dilini böyle şeylerden uzak tut. Çünkü bu sözler amcaya, dayıya söylenir. Bu sözler Allah’ın kullarına söylenecek sözlerdir Allah’a değil.”

Bu şekilde çobana nasihat edince çoban, “Ey Musa! Ağzımı bağladın. Demek ben bu şekilde konuşmak suretiyle rabbime karşı isyan ediyormuşum da haberim yokmuş. Yaptıklarımdan dolayı çok pişman oldum. Bu pişmanlık ateşi, canımı yaktı.” diyerek ağladı, inledi. Gönlü yaralı çöllere düştü.

Her şeyi görüp gözeten Allah (cc) vahiy gönderip Hz. Musa’yı uyardı. Uyarısında şöyle diyordu, “Bir kulumuzu bizde ayırdın. Onun bizi o şekilde anması, kendi kapasitesi kabiliyeti, bilgisi kadardır. Senden istenen kavuşturmak, yakınlaştırmakken acaba ayrılığa sebep neden? Gücün yettikçe ayrılığa imkân verme. Bizim yanımızda en hoşa gitmeyen şey ayrılıktır.”

Bu uyarının arkasından Musa as çöllere düşüp o çobanı aradı buldu. Özür dileyip hak katındaki değerini ve makamını anlattı.

Sevgili dostlar! Ayrılık kelimesinin suçu yok, onu harfler oluşturuyor. Ama ayrılık kelimesini hiç sevmem. Çünkü o hep hüzün, çile, dert demektir. Bülbülün bir ömür boyu çektiği ızdırap ayrılıktan değil mi?

Her şeyi yaratan yüce rabbimizdir. Biz bu sözümüzle hata etmekten yine rabbimize sığınırız. Ama Rabbimiz ayrılığı sevmediği için biz dahi sevmeyiz.

Görünen o ki, ayrılıklar sevilmemeyi hak ediyorlar. En hazin olayların kaynağı hiç şüphesiz ayrılıklar değil midir?

Bu gün gırtlağımızın her an sıkıldığını, kalbimizin yaşananlar karşısında yerinden fırlayacakmış gibi atmasını hissetmemizin sebebi Rabbimizden ayrı denecek kadar uzak oluşumuz değil midir?

Haklıyım, haksızsın kargaşası içerisinde Müslümanların birbirinin gözünü oyacakmış gibi bakışmaları Allah resulünden ayrı oluşumuzdan, ayrılığımızdan değil midir?

Bütün Dünyada Amerika’sı, Çin’i, İngiliz’i, Rus’u, Alman’ı keyif çatarken, Müslümanların ölümünü zevkle seyretmeleri biz Müslümanların ayrılığından değil midir?

Rabbimiz biz kullarını kendisiyle birlikte olmaya çağırır. “Allah’ın ipine; Kur’ana sımsıkı sarılın” derken ayrıldığımız zaman gücümüzün gideceğini de ilave eder. Bir anlamda Kur’an dan uzak olanın Allah’tan uzak olduğunu hatırlatır.

Yapılacak bir şey yok. Ama bütün bütün de umutsuz değiliz. Rabbimiz vadinden dönmez. “Dua ediniz kabul edeyim” buyuruyor.

Biz de Eşref Zade’nin ifadesi ile “İlahi kulunu senden ayırma.” diyoruz. Hicri yeni yılınız ve Cumanız mübarek olsun.