12 Eylül 1980. Sabah radyoda kahramanlik türküleri söyleniyor. Hasan Mutlucan ardi ardina söylüyor türküleri. Ben 12 yasindayim. Terör ne, terörist ne bilmem. Ancak Çinarli Endüstri Meslek Lisesinde okuyan abimlerin çok sikinti çektikleri biliyorum. Okullar, liseler, emniyet, asker sivil bürokrasi ikiye bölünmüs. Sagci. Solcu…
Sokaga çikma yasagi var. Rahmetli komsumuz Selçuklu Mehmet Amca ile duvar dibine oturmus onu dinliyoruz. Ihtilal denilen sey ne ki!
Sonra herkes silahlarini cami avlusuna atiyordu. Köy bekçisi avluda bekliyor, herkes görünmeden gecenin bir saatinde tabancasini cami avlusuna atiyordu. “Mavi tren” denilen bir dolmus geliyordu. Mavi tren herkesin korkulu rüyasi. Mavi trene binen iskence görmeden gelemiyordu geriye. Müthis bir korku seli vardi insanlarda.
Benim tahta çitaya çakilmis bez bir AP (Adalet Partisi) bayragim vardi. Onu çatiya saklamistik. Süleyman Demirel ve AP’nin bir sürü kitabi vardi babamda. Evin arka avlusunda yakmistik onlari.
Kahramanmaras, Taksim ve bir sürü olay. Katliam. Meger sagciyi da solcuyu da ayni silahtan çikan kursunlar vurmus. Ihtilal “OLGUNLASSIN” diye. Yangini söndürmekle görevli olanlar yangina körükle gitmisler meger.
Herkese “Kenan Evren’in anilarini” ve “Kenan Evren’in anilarina cevaplari” okumasini tavsiye ederim.
Anayasal görevi disinda görevlere hevesli bazilarinin halkin seçtigi iktidarlari silah zoruyla devirmesi ne kadar büyük bir felakettir. Ne acilar çekilmis, ne kanlar akmis ne canlar gitmistir.
Her görüsten 17-22 yaslarinda onca filiz soldurulmus. Insanlarin gönüllerine onmaz yaralar açilmistir.
Bu nedenle partili partisiz ne görüste olursa olsun her vatandasimiz bu referanduma “EVET” demeli.
Ya “MILLI IRADEYI” seçmeli ya da “DARBECILIGI.”
Yeter artik. Bu acilar son bulsun. Ve herkes birbirini sevsin, hosgörü ile baksin. Saygilar…