Torbalı Lisesi’ne öğretmen olarak atandığım yılın adı. O yıllarda Torbalı orta ölçekli şirin bir Anadolu kasabası görünümünde ve nüfusu onbinlerde. Aydın asfaltındaki evimden Torbalı Lisesi’ne yürüyerek giderken onlarca insanla selamlaşıyorum ve birçoğunu da tanıyorum. Öğleden sonra fırınlarda ekmek bulamadığımız günler de oluyordu ama insanlar kayda değer gündelik sorunlarla boğuşmuyordu. Tüm sosyal hizmetlerin nüfusa yettiği yıllardı o yıllar. Yıl 1985. İlk kez ve karayolu ile Avrupa’ya gittiğim yılın adı. Bizi Hollanda’ya davet eden ve arabalarıyla götüren işçi ailesinin yaşadığı küçük bir kasabaya vardığımızda elektrik direkleri arasında herhangi bir tel ya da kablo görmeyince, bizde sık sık elektrik kesiliyor ama buralara galiba elektrik gelmemiş diyecektim ki, dostum sözümü kesip, tüm elektrik ve telefon kablolarının yerin altında olduğunu söyledi. 2015.

Büyüyen Torbalı’da nüfusun 150 binlere dayandığı yılın adı. Hizmetlerin aksadığı, insanların mutsuzluklarının yüzlerinden okunduğu, karmakarışık bir koşuşturmanın telaşı ile boğuşulduğu dev bir köy Torbalı. Kaldırımsız caddeler, mesai başlama ve bitiş saatlerinde kördüğüm olan kavşaklar, mantar gibi yükselen inşaatlar, arsasını kat karşılığı verdiği müteahhitle sorunları bitmeyen insanlar, bir türlü ilçeye gelemeyen hızlı tren ve onca olumsuzluğa rağmen önü alınamayan, plansız ve bilinçsiz göç bu güzel ilçenin kaderi olmamalıydı. Uzağa gitmeden kendimden örnek vereyim. 2013 yılında aynı mahallenin merkeze uzak olan bir yerinde ve imar planı dahilindeki arsamı kat karşılığı değerlendirdim. Ruhsat alındı ve inşaat başladı. 2014 yazında yeni daireye taşındık. Oturma ruhsatı alındı alınmasına da binada su yok, elektrik yok, sokakta yol yok. Yaz boyunca belediyeden tankerle su getirtip pompa ile daireye ulaştırdık. İZSU’ya şebeke suyu için başvurduğumda anlaşıldı ki evin bulunduğu sokaktan içme suyu borusu geçmiyor.

Sokağa direk dikilip, şantiye elektriğinden şehir elektriğine geçişimiz ve su saatine kavuşup tanker suyundan kurtulmamız aylarımızı aldı. Bu arada, tahmin edeceğiniz gibi, çektiğim çile de bana yetti. Telefonu hiç sormayın. Yıl 2015 ve aynı mahallenin başka bir sokağındaki evime 35 yıldan beri kullandığım sabit telefonumun nakli için bir yıldan beri bekliyorum ve bu nedenle evimde internete bağlanamıyorum. Çok iyi biliyorum ki, bunlar sadece benim değil, tüm Torbalı’nın sorunları.

Öngörüsüz, plansız ve bilinçsiz bir “büyüme” ne yazık ki insanlarımızın sorunlarla boğulmasına ve mutsuzluğuna yol açıyor. Hızla artan nüfus karşısında yerel hizmetler insanlarımıza ulaşamıyor. Belediye bir şeyler yapmaya çalışıyorsa da İZSU, TEDAŞ ve TELEKOM gibi hizmet kurumlarından şikayetçi vatandaş sayısı giderek artıyor. Bana, neden böyle bir yere taşındığımı soracaksınız belki. Haklısınız. Vatandaş olarak, yerleşme yerimi seçme özgürlüğümü kullanmakla hata ettim. Şimdi de ben sorayım: İmar planına dahil olduğu halde elektrik, su, doğalgaz ve telefon altyapısı olmayan bir sokakta BELEDİYE nasıl inşaat ruhsatı veriyor?

Diyelim ki inşaat ruhsatı verildi, bu temel ihtiyaçlar karşılanmadan BELEDİYE bu dairelere nasıl bina kullanma izni veriyor? 1985 yılında, köyünde elektrik, telefon gibi yaşamsal sistemleri yeraltına almış bir Hollanda, 2015 yılında, ilçesinde, aynı mahallenin bir başka sokağına sabit telefon hattını iki yılda nakledemeyen bir Türkiye ve siz buna “BÜYÜME” diyeceksiniz. İşte bu büyümeye çok gülen olur.

Bu çağda vatandaşın çektiği bunca sıkıntı ve eziyeti “kader-fıtrat” olarak gören bazı aklıevveller, bu yakınmalara “eleştiri” gözüyle bakıp, burun kıvırabilir hatta kızabilirler. Ben de onlara; doğruları söylemeden, gerçekleri görüp göstermeden yanlışlardan kurtulmanın, eziyetleri sonlandırmanın ve ihtiyaçlara kavuşmanın nasıl mümkün olacağını sorarım. Elektrik, su ve telefon gibi temel ihtiyaçların alt yapısı gerçekleşmemiş bir sokaktaki daireye oturma izninin nasıl verildiğini bir başka ülke insanına anlatmanın güç olacağını düşünüyorum. Mağara çağı insanı ile uzay çağı insanının ihtiyaçları arasında bazı farklılıklar olmalı diye düşünüyorsam haksız mıyım? Vaktiyle bir turist bana, Mercedes bir Alman arabası ama Türkiye’de Almanya’dakinden daha fazla Mercedes var demişti. Bu sabah dinlediğim bir haberde ise, biz Türklerin günlük cep telefonu kullanma süresinde “dünya birincisi” olduğumuzu öğrendim. Hiç de şaşırmadım doğrusu. Çarpıklığın fotoğrafı ancak bu kadar “net” olabilir. Pek ümitli olmamamla beraber, sorunların giderek azalacağı, refahın artacağı ve “insanca yaşanacak” bir Torbalı, Türkiye ve Dünya diliyorum 2016’dan. Saygılarımla.