Mekke’de yaşayan iki zengin, ikide fakir fardı. Önce zenginlerden bahsedelim. Bunlardan birisi

Hişam Bin Amirdi. (Diğer ismiyle Ebu Cehil) Bu adam peygamberimizle aynı zaman dilimini

yaşadı. Peygamberimizi yakından tanıdı. Hayatı boyunca Peygamber efendimizle değişik konularda münasebetleri oldu. Güçlü, kuvvetli, cüsseli birisiydi. Mekke halkı arasında sözü dinlenen birisiydi. Çevresinde ki insanlar da hali vakti yerinde kimselerdi. Onlarla oturur, kalkar onlarla zaman geçirir,

yapacağı işleri onlarla konuşurdu.

Diğer zengin kişi ise Peygamberimizin aynı zamanda amcası olan Ebu Leheb’di. O da Mekke’de sözü

geçen birisiydi. Hatta peygamberimizin kabilesi olan Kureyş kabilesinin en sözü geçeni idi.

Peygamberimizin doğumu kendisine haber verilince haberi getiren Süveybe hatuna “Sen hürsün,

artık köle değilsin” diyerek sevincini açıklamış hatta ziyafet vermiştir.

İlerleyen zaman içerisinde Süveybe hatun, Peygamberimizi emzirerek onun süt annesi olma

şerefine nail olmuştur. (Ne garip tecellidir, efendisi cehennem kütüğü, kölesi ahir zaman nebisine

süt annesi)

İKİ ZENGİNİN AKIBETİ

Peygamber efendimize vahiy gelinceye kadar, bu hali vakti yerinde olan ve burnundan kıl aldırmayan

Ebu Leheb ve Ebu Cehil peygamberimizle hiçbir sıkıntı yaşamadan geçinip gitmişlerdir.

Ne zamanki vahiy gelmiş, insanlar peygamberimizin çevresinde toplanmaya başlamışlar ve bu insanların çoğunluğu fakir insanlardan oluşmuş onlarında gururu depreşmiş, peygamberimizden uzaklaşmışlardır.

Uzaklaşmakla da kalmayıp Ona en kötü davranışlarda bulunmakta en ön saflarda yer almışlardır.

Ve ömürleri bu hal üzere son bulmuştur. Denizde yaşayıp sudan habersiz olmak gibi bir şey!

Ebu Lehep bulaşıcı bir hastalığa yakalanmış, Bedir savaşında Müslümanların galip geldiği haber

verilince kahrından oracıkta ölmüş, cesedine çocukları bile dokunmamış sürüyerek gömülmüştür.

Ebu Cehil Bedir savaşında öldürülmüş, kafası Müslümanların fiziki olarak en zayıflarından birisi

tarafından sürüklenerek Allah rasulüne getirilmiş, daha sonra Bedirde gömülmüştür. Gurur ve kibirleri

bir fayda vermedi.

İKİ FAKİR VE AKIBETLERİ

Birisi ilk Müslümanlardan dördüncü olan Zeyd bin Harise’dir ki, Peygamberimizin yanına köle olarak

getirilmiş, Babası onu bulup yanına almak isteyince “Ben Muhammed babamın yanında kalmak istiyorum” diyerek babasına dönmemiştir. Çünkü o günlerde henüz çocuktur. Ve zenci bir köledir. Ömrünü peygamberimizin yanında geçirmiş, Onun ev halkından biri olarak yaşamıştır.

Mute savaşında şehitlik mertebesine ulaşan Zeyd hazretleri, Peygamberin ashabı içerisinde;

Kur’anda ismi geçen tek sahabidir.

İkici fakir ise Ümeyyenin kölesiyken Hz Ebu Bekir tarafından satın alınan ilk Müslümanlardan Bilali

Habeşi hazretleridir. Oda peygamberin yanından bir an olsun ayrılmamış, Onu candan sevmiştir.

Bu sevgisi o kadar samimidir ki, Allah rasulünün vefatının arkasından hasretine dayanamayıp Şam’a

göçerken “Onu mihrapta görmemeye dayanamıyorum” demiştir.

Onlar ve diğerleri! Bu, bir nasip meselesidir ki, makam, mevki, para, soy sop, güç, kuvvetle elde

edilmiyor, edilemiyor. Ancak candan severek isteniyor, yüce rabbim de nasip ediyor. Dünyaya teşrifi

dolayısıyla Onu bir defa daha yâd ederken “Rabbim sevgimizde samimi eylesin” diyorum. Hayırlı cumalar.