Musa Ağabey ile Murat Ağabey bir biriyle uzun yılardır komşu olarak yaşıyorlar. Kendileri de hanımları da çok iyi geçinirler. Yıllarca komşu olmalarına rağmen onları bir defa olsun bir biriyle tartışırken gören olmamıştır.

Allah’ın hikmeti, her ikisinin de yaşıt olan birer oğlu vardı. İlkokula beraber başladılar. Ve beraber bitirdiler. İlkokul süresince çocuklar hep sınıfın en başarılı öğrencileri oldular. Derslere birlikte çalışıyorlar, okula beraber gidip geliyorlar ve birlikte oyun oynuyorlardı. Hatta yemeklerini dahi çok zaman birlikte yiyorlardı.

Uzun yıllar bu birliktelik devam etti. Ta ki, lise dönemi başlayıncaya kadar. Orta okul sonrası Musa     Ağabeyin oğlu Kemal bir akrabalarının yönlendirmesiyle düz liseye kaydolunurken Murat Ağabeyin oğlu Enes ise babasının arzusuyla İmam Hatip Lisesine kaydolundu.

Çocuklar bir süre daha beraberliklerini sürdürdüler. İlerleyen aylarda bir birini aramaz sormaz oldular. Tabii olarak gittikleri okullarda arkadaş çevreleri oluşmuştu.

KEMAL GELMİYOR HOCAM!

Kader onları mesleklerinde bir daha birleştirdi. Her ikisi de ilerleyen yıllarda derslerinde başarılı oldular. Ve her ikisi de tıp fakültesini kazanarak değişik şehirlerde doktorluk mesleğini elde ettiler. Şimdi onlar, bir birinde uzak iki şehirde görev  yapıyorlar. Evlendiler, her ikisinin de bir kız bir oğlan ikişer çocuğu var.

İlişkileri nasıl, bilmiyorum. Ama her ikisinin de ekonomik durumlarının oldukça iyi olduğunu babalarından zaman zaman dinliyorum.  Enes’i sık sık görüyorum ama uzun zamandır kemal’i hiç görmedim.

Geçen Cuma günü, camide Kemalin babasıyla aynı saftaydık. Aramızda iki kişi vardı. Hoca efendi hutbede sıla-i rahimden, anne babayı ziyaretten ve öneminden bahsediyordu. Konuyu çok güzel sundu. Anne baba haklarından bahsederken Musa ağabey başını iyice önüne eğdi. Bir müddet sonra gözyaşlarını sildiğini fark ettim.

MEZARIMA GELSE NE OLACAK?

Namazın bitiminde Musa Ağabey’in yanına gittim. Biraz hal hatır sorduktan sonra “Kemal’i uzun zamandır görmüyorum, nerelerde, nasıl ne yapıyor”  dedim.

Daha sözüm bitmeden  “Biz Kemal’i İmam Hatip’e vermemekle çok hata ettik, hocam” dedi ve ilave etti,  Bak Enes’e! her iki üç ayda bir çocuklarla birlikte, anne babasını ziyarete geliyor. Ama Kemal iki sene oldu ziyaretimize gelmedi. Telefonla görüşebiliyoruz, bana işlerinin çok yoğun olduğunu, hafta sonları da dinlendiğini söylüyor.

Enes’e  sen nasıl geliyorsun diye sordum, “Musa amca gerçekten işler çok yoğun,  ara sıra Hafta sonu  istirahat etme yerine  Babamların gönlünü almaya koşuyorum. Mutlu oluyorlar, dua ediyorlar. Biz zaten okulda Allah’ın rızasının, anne babanın gönlünü almakta olduğu öğrenmiştik, onlar mutlu, torunlar mutlu, ben de huzurlu oluyorum. Umarım rabbim de bizden razı oluyordur, Biraz yoruluyoruz ama her şey para ve rahat etmek değil” dedi.

Musa ağabey, “ Hocam! Sağlığımda torunlarıma sarılamayacaksam, ziyaret edilmeyeceksem, ölünce mezarıma gelse ne olacak? Hoş gelse de hangi bilmediği duayı okuyacak ruhuma? Zengin olmuş, rahatı iyiymiş bana ne bundan” dedi.

Daha fazla konuşmanın, Musa ağabeyi daha da üzeceğini düşündüğümden müsaade isteyip ayrıldım. Diyecek bir yoktu, Çünkü gerçekte haklıydı. Hayat , çok yönlü bir imtihandı.

Önümüzdeki günlerde çocuklarımızı okullara kaydettirirken temenni ederim Musa ağabeyin üzüntülerini sizler de yaşamazsınız. İlçemizde hem İmam Hatip Lisesi hem de ortaokulu var.  Hayırlı cumalar.