ULKEMDEN 3000 km uzakta da olsam çagin teknolojisiyle Torbali’da olup biteni günü gününe ögrenebiliyorum. Keske her gün güzel seyler okumak mümkün olabilse… Böyle olmuyor elbette. Insani en çok üzen de kayip haberleri oluyor. Trafik kazalari ve giderek artan intihar olaylari gibi. Torbali’da 12 yasindaki Meyrem kendini agaca asiyorsa artik bir seyler yapmanin zamani gelmis de geçiyor demektir. Bilim dogruyu gösteriyor. Psikiyatrist  Derya Hanim mutlaka dogrusunu söylüyor. Yillardir bu konuda yazip çizenler birilerine sesleniyorlar ama kime? Yerin yüzlerce metre asagisinda çalismak zorunda kalan maden isçilerinin göçük altinda kalmalarini kader sayan zihniyete mi? Özellikle saglik ve egitim hizmetlerinin su andaki nüfusa yetmedigini göre göre insanlarimizi en az üç çocuk sahibi olmaya tesvik eden siyasilere mi? Bu konuda sosyolojik çalisma baslatilmasi gerektigini daha önce de söylemisti Derya Hanim. Ama kime? Okullari bilgisayarla donatinca sorunlarin halledildigini sanan, sikça yapilan sinav sistemi degisiklikleriyle çocuklarimizin geleceklerini etkileyen, okullari; insanlari hayata degil de sinava hazirlayan kurumlar haline getiren, bu nedenle aydinlanmaci ve sorgulayici, üretken nesiller yetistirme amacindan giderek uzaklasan programlarla isi geçistiren politikacilara mi? Kime söylüyorsunuz? Televizyon dizilerinin yasanan toplumsal olumsuzluklarda payi varmis. Iyi ve güzel de, bunu kime söylüyorsunuz Sayin Yetkil, kime? Kim dinliyor sizi? Baslica görevi bu olan RTUK’ün, kendi zihniyetindeki yöneticiler tarafindan bile elestirilen, Alman yargisinin aldigi kararda hakkinda soru isaretleri olan bir eski yöneticisine mi? Söylüyoruz ama, kime söylüyoruz, bilen var mi? Var mi hiç üstüne alinan? Insanlar paylasmayi, yardimlasmayi, çözüm üretmeyi nerede ögrenmeli? Okulda. Hangi okulda, dediginizi duyar gibiyim. Baskalari bizim adimiza çözüm üretirse isin rengi degisiyor. Yasi 50’lerde olanlarimiz okul yillarindan gözü saatte, kulagi zilde olan kaç ögretmen hatirliyorlar? Insanlar fedakârligi, dürüst olmayi, büyükleri sayip küçükleri sevmeyi, hosgörüyü nerede ögrenmeli? Elbette okulda. Ama hangi okulda? Birilerinin hakli olarak elestirdigi ögretmenlik meslegini bu hale ögretmenler getirmedi elbette. Mezun oldugu halde atamasi yapilmayan, yapilsa bile sözlesmeli mi, kadrolu mu olacaginin tedirginligini yasayan binlerce genç ögretmeni suçlamak insafsizlik olmaz mi? Insanlarimiz Resat Nuri’yi, Halit Ziya’yi okuldan degil de; birilerini uyuturken birilerini para ve söhret(!) sahibi yapan dizilerden ögreniyorlarsa bu durumun kimlere çikar sagladigini anlamak, hangi çevrelerin isine geldigini bilmek gerekir. Melike Demirag’in yillar önceki sarkisini hatirlarsak, kaç arpa boyu yol aldigimizi anlariz belki. “Uyu yavrum ninni, uyutayim seni / Masallarla türkülerle avutayim seni..”  Burasi da benden olsun: “Dizilerle mizilerle bayiltayim seni” Yani politika bu. Halimize bakacak olursak toplumun bir kismi sanki anestezi almis gibi. Uyusturucu ve madde bagimliligi yasi giderek küçülen bir ülkede intihar yasi da onlu rakamlarla ifade ediliyorsa bu ülkenin basta egitim durumu S.O.S veriyor demektir. Bir ögretmen olarak görüsüm odur ki, bir ülkede egitim ve ögretimin bir kenara itilmesi, o ülkedeki eksen kaymasi endiselerinden daha vahimdir. Zaten böyle bir eksen kaymasi olasiligi da ancak egitim sisteminin rayindan çikarilmasi yolu ve süreciyle gerçeklesebilir. Halkima acisiz, kayipsiz ve saglikli yarinlar diliyorum. Cezayir’den saygilarimla.