Türkiye’de bir kadınım. Belki çoğunluğa bakılınca cesur, korkusuz bir kadınım aslında. “Korkusuz bir kadındım” demek daha doğru olur son zamanlarda. Çünkü artık korkuyorum. Öyle böyle değil, ciddi ciddi korkuyorum. Şöyle anlatayım;
Biraz kişiliğimin biraz da mesleğin verdiği bir merak vardır bende. En merak ettiğim şeylerden biri de dışarıdayken elektriklerin kesilmesiydi. Tabi kulağımda kulaklıkla ay ışığında keyifli bir yürüyüş yaparım hayali kurardım. Geçenlerde başıma geldi. Akşam 21.00 suları İZBAN’dan çıktım. Torbalı durağının çıkışı da epey karanlık, ışıklandırma yok diye kendimce söyleniyorum ama koşar adım da yolun aydınlık kısmına geçmeye çalışıyorum. Tam geçtim aydınlık yola bu sefer elektrikler kesildi.

Evet, kalbim bir pır pır attı. Hayalimi yaşayacağımdan değil tabi, korkudan… “Ya önüme biri çıkarsa” diye diye telefonun feneriyle evin yakınına kadar yürüdüm. “Merdivenler karanlık bir erkek karşıma çıkar o an kendimi savunamam” korkusuyla da eve giremedim. Siz inanır mısınız bilmem ama ben kendime inanamadım. Benim kadar korkusuz birine bunu düşündürebilmelerine inanamadım! Psikolojimizi bu hale getirmelerine inanamadım!

Eminim benim gibi birçok kadın birçok yerde korkuyor! Gündüz geçtiği ara sokaklardan hava kararınca geçmekten korkuyor. Dolmuşta, ESHOT’ta ya da taksi de dahi tek başıma olduğu anda korkuyor! Ama artık ben konuşmaktan korkmuyorum. Ben, beni yiyecek gibi bakan adamlara bağırmaktan korkmuyorum! Çekinmiyorum. Utanmıyorum!

Bu bakışlara gece vakti üstünde mini etekle dışarda olduğum için maruz kalmıyorum. –bu bahaneye sığınırlar- Bu tacizler gündüz vakti, pantolonla işten çıkmış olduğum zamanlarda dahi meydana geliyor. Bisiklet sürerken bile gereksiz bir nezaket ile yol vererek taciz edilebiliyorum. Babamdan yaşlı adamların bile bu şekilde yaklaşması beni o kadar rahatsız ediyor ki… Çok şükür ki babamdan ne küfür duydum ne böyle saygısızca bir hareket gördüm. Eve gelen arkadaşlarıma “kızım” der, evde dahi durmaz onlar olduğu sürece. O yüzden “Babam yaşındasın be” diyerek bağırmamın sebebi budur! Daha fazla sessiz kalamayışım bundandır. Evlerde babalık, ağabeylik, adamlık taslayan erkeklerin dışarıda büyük-küçük birçok kadını rahatsız etmesine ses çıkarmam bundandır.

Ankara’da okuldan mezun olduğumda ilk Anıtkabir’e gitmiştim ve kendime birkaç söz vermiştim. “…İlkem; küçüklerimi her türlü tecavüz ve şiddetten korumak…” demiştim. Birilerine bu kadar ulaşabiliyorken, birileri bana bu kadar ulaşabiliyorken artık bu ilkem için daha fazla mücadele etmeye karar verdim bu süreçte. Basından bir kadın olarak bu konuda bana düşen görevi yerine getirmek için geçtim karşınıza. Yazarken karşınıza geçmiş olsam da yeri geldiğinde yanınızda, yeri geldiğinde arkanızda olmak için buradayım. “Önceden bu kadar tecavüz olmuyordu” algısıyla değil sadece “artık basın gündeme getiriyor” mantığıyla hareket etmek için buradayım.

Elimden gelenin fazlası için ben BURADAYIM, kendim için, sizin için, küçük çocuklarımız için, gelecek nesil için…