Yaz Kur’an kursunda çocuklara dini konularda bilgi vermeye çalışıyordum. Konumuz Allah’ı sevmekle ilgiliydi. Şayet Allah’ın dediklerini yaparsak bizi seveceğini, sevince de hem hatalarımızı affedeceğini

hem de bizi cennete koyacağını anlattım.

Cennet sözü geçince çocukların soruları yağmur gibi yağmaya başladı.

Her birinin merakı başka başkaydı. “Cennette oyun oynamak var mı?  Cennette namaz kılmak var mı? Cennette taksi var mı? Cennette hasta olmak var mı? Cennette ölmek var mı? Cennette anne babamızı, dedelerimizi görecek miyiz? Cennette okula gitmek var mı? Cennette bisiklet var mı”?

Aynı konuyu büyüklerin yanında da açsanız, aynı sorularla karşılaşmanız,  kaçınılmaz oluyor. Peygamberimizin “Cennette güzel atlar da var mı?” sorusuna karşılık, “Evet, var.” cevabına dayanarak ben de çocukların sorularına hep olumlu cevaplar verdim. Çünkü cennete gitmeye hak kazanan her insana orada her istediği verilecektir. İstemediklerinden de uzak olacaktır.

HER İSTENEN VERİLECEK

Sonra beş yaşlarında bir çocuk, “Hocam Allah cennette her istediğimizi yapacak mı?” dedi. “Evet, yapacak.” dedim. Sustu, bir şey söylemedi. Ben merak edip sordum.

“Sen ne isteyeceksin Allah’tan?” dedim. Önce biraz sıkıldı sonra da, “Allah’a diyeceğim ki,

Allah’ım Esma ablayı cennete koy”.  “Neden,  Esma ablayı çok mu seviyorsun” dedim.

“Hocam her gün, bana şeker veriyor ve Kur’an öğrenirken bana da dua et diyor” dedi.

Ne kadar saf, ne kadar temiz, bir o kadar da içten duygular. Çocuklar böyledir işte.

Onlar anne baba ağacının dalı, yaprağı tomurcuğu, çiçeği ve nitekim en tatlı ve lezzetli meyvesidir. Aynı zamanda bu meyvenin devamını sağlayan bulunmaz tohumu, tarlası, her türlü olumsuzluğa karşı korunması gereken nazenin fidanlarıdır.

Çocukların varlığı Yüce Rabbimizin en büyük nimetlerinden birisi, yokluğu ise ancak çocuk sahibi olamayanın hissedebileceği bir acıdır.

Bir akşam mesaisinden dönerken dört beş arkadaştık. Birisinin kucağında dokuz, on ekmek vardı.

Takıldım, “Galiba akşama ziyafet var.” dedim. “Hocam ne ziyafeti, bu sadece akşamlık günde üç defa böyle ekmek alıyorum, evde tam on bir nüfus var.” diyerek bir nevi

çocuklarının çokluğundan yakındı.

HİKMETİNDEN SUAL OULUNMAZ

Diğer yanımda yürüyen komşumdu ve yılardır bir çocuk sahibi olmak için yanıp tutuşuyordu. Ama olmuyordu işte. Bana döndü ve ağlamaklı bir sesle “Rabbimin hikmetinden sual olunmaz. Bazısına böyle çok verir, şikâyet ettirir. Bana ise bir tane bile vermedi”.

Evet, onların yokluğunun acısını ancak çocuk hasreti çekenler biliyor.

Çocuğu olmayanlara, rabbim hayırlı evlatlar nasip eylesin. Çocuk sahibi olan dostlarımızın da bu çocuklara sahip oldukları için onları kendisine emanet eden Allah’a şükretmelerini, onları Rabbimizin istediği şekilde yetiştirmeyi nasip etsin.

Okulların kapandığı şu günlerde, rabbimin bize emaneti olan çocuklarımıza karşı son derece duyarlı olmamız gerektiğini düşünüyorum.

Nasıl olsa Kur’an kursuna yazdırdım, harçlığını da veriyorum, diyerek onları kendi başına bırakmanın yanlış olduğunu da düşünüyorum.

Özellikle ilk haftalardan başlayarak, kimlerle arkadaş olduğunu, boş geçen zamanlarını

kimlerle, nerede geçirdiğini, nelere karşı ilgi duyduğunu takip etmekte yarar var.

Bu kontroller sadece kendimizle sınırlı kalmamalı, Kur’an kursu öğretmeni ile sık sık görüşülmeli, Çocuk eve dönünce, özellikle akşamları birkaç dakikamızı ona ayırıp neler öğrendiğini kontrol etmek çocuğun başarısını artıracaktır diye düşünüyorum.

Her kurumda istenmeyen pürüzler olabileceği gibi, Çocuğun şevkini kırma açısından Kur’an kursunda da pürüzler olabilir. Bunları kurs hocalarıyla konuşmalı ve çözüm yolları aranmalıdır.

Tatillerimize çıkarken yavrumuzun yaz Kur’an kursundaki programı mutlaka dikkate alınmalı, eğitimde başarının sürekliliği göz ardı edilmemelidir.

Hayırlı cumalar.