Her zaman olduğu gibi, ütülü elbiseleri, taranmış saçları, beyaz gömleği ve çok şık kravatıyla girdi büroya. Her halinden kendine son derece güvendiği belli oluyordu. O hep böyleydi. Orta boylu zayıfça, hatta çelimsizde denilebilirdi. Fakat o, giyim ve kuşamıyla kendini oldukça şık ve bilgili zannediyordu.

Konuşmalarında da, kelimelerin üzerine basa basa konuşur, karşısındakini küçümsediği her halinden belli olurdu. O her şeyi bilir veya bilir görünürdü. Başkalarının fikirleri ona göre sıradan fikirlerdi. Ama bu sadece kendisini bağlardı. Kimsenin onu taktığı yoktu. Bütün bunlara rağmen biz ondan “Entel kardeş” diye bahsederdik.

Sokakta fötr şapka giyer kısa kısa adımlar atar, dik yürürdü. Çevredekiler onun bu haline imrenmez değillerdi. Bazıları “Bu kadar şık giyinebilmek için, her halde bir saat zaman harcıyordur” derlerdi.

Bir pazartesi günüydü, büroya girdi, çantasını masanın üzerine bıraktıktan sonra arkadaşlara hal hatır sordu, oturdu. Çok geçmedi büroda oldukça pis bir koku yayıldı. Arkadaşlar burnunu tutuyor, suratını asıyor, fakat birbirini suçlamamak için ses çıkarmıyordu.

İlk tepki yine bizim entel Necmi kardeşten geldi. “Arkadaşlar burası çok pis kokuyor,

Burnumun direği kırılacak” diyerek burnunu tuttu. Dayanamadı, “Bir hava alayım” diyerek dışarı çıktı.

Biraz sonra içeriye girdi, her zaman masasının çekmecesinde bulundurduğu parfümünü çıkarıp her tarafa bol bol sıktı.

Fakat koku gidecek gibi değildi. Parfüm kokusuyla da karışınca iyice çekilmez oldu.

Her arkadaş kokunun sebebini araştırırken, müdür bey içeriye girdi. “Arkadaşlar” diye söze başlamıştı ki, kokuyu hissetmiş olacak, “Beyler burada oldukça ağır bir koku var” dedi.

SUÇLU AYAĞA KALK

Entel Necmi Bey, “Müdür bey, arkadaşlar kuru fasulyeyi sarımsaklı cacıkla fazla kaçırmışlar” demez mi! Herkes kendisini suçlu gibi hissedip, birbirinin yüzüne baktı. Öyle ya, bu koku elle tutulur, gözle görülür bir şey değildi ki, gösterip “suçlu ayağa kalk” diyelim.

Çaresiz herkes susup işiyle meşgul olmaya koyuldu. Bu arada elini ağzına kapatıp, bozuk çamaşır makinesi gibi sarsıla sarsıla gülenler de yok değildi.

Bütün pencereleri açtık, koku biraz azalır gibi oldu. Fakat hava soğuk pencereleri kapatınca koku tekrar yoğunlaştı. Kokudan en fazla rahatsız olan hiç şüphesiz Entel Necmi Beydi. Bir ara masasının altındaki çöp sepetine eğildi. Kafasını hemen kaldırdı. Yüksek sesle

“Koku buradan geliyor” dedi.

Çöp sepetini açığa çıkardık boştu ve bir koku yoktu. Necmi Bey tekrar masanın altına

döndü, sağına soluna baktı ve birden “Allah kahretsin” diye bağırdı. Ve büronun ortasına doğru yürüdü. Ayakkabısına bakıyordu. İster istemez bizde dikkat ettik. Necmi Bey,

Nerede denk gelmişti, O, güzelim ayakkabıya nasıl kıymıştı bilemem, ama insan pisliğine basmıştı. Kokunun sebebi anlaşıldı. Herkes rahatladı.

Gerçi Necmi Bey, özür üstüne özür diledi, Ama bir kere herkesi akşam yediği kuru fasulye ve sarımsaklı cacıkla suçlamıştı. Haksızdı, hem de çok haksızdı. Akşam ki, fasulyenin gazı sabaha kalacak gibi bir iftiraya kargalar bile gülerdi. Bazı arkadaşların, gizli gizli; katıla katıla gülmeleri, herhalde bundandı.

BEN YANLIŞ YAPMAM

Sevgili dostlar! hiçbir akıllı kul “ben hata etmem” gibi bir hezeyanda bulunamaz. O zaman şu gerçeği kabullenmelidir, “İnsan kesinlikle hata yapar.”

Bu hata bazen çamura basmak, Bazen bo..a basmak, şeklinde olur. Yani peygamberlerin dışında her insanın hatası vardır. Bazısı az, bazısı çok.

Birbirimizin hatasını sayıp dökmek hiçbir meseleyi çözmez, aksine artırır. Konu ülkemizin geleceği olunca gerisi teferruat olmalı. Bence bu seçim bizlere “Birbirinizi sevin, ve biri birinize saygılı olun daha da güçlenirsiniz.” dedi. Ben sonuçları öyle okudum, öyle anladım.

Peygamber efendimiz “Ne mutlu o kimseye ki, kendi hatalarını düşünmekten başkalarının hatasını göremez bile” derken bu hususta bizleri ne kadar güzel yönlendirir ve haklı kılar.

Hayırlı cumalar.