SONBAHAR son buldu
Kisa merhaba.
Sonbahar; sona eris, bitis, hüzün, hazan, ayrilis, özlem gibi seyleri hatirlatir bana.
Insanin çok sevdigi, ayrilmak istemedigi, sevdigi, dostu ve çevresinden ayrilisinin derin hüznünü animsamasi gibi…
Ta ilk çocukluk yillarimi hatirlarim
Küçücük Ayrancilar
Herkesin birbirini tanidigi, bildigi; herkesin birbirini sevdigi, saydigi Ayrancilar…
Elektriksiz, televizyonsuz yillari  hatirlarim. Kibris savasindaki karartma gecelerini hatirlarim. Annemin gaz lambasinda kanaviçe, dantel yapmasini hatirlarim. Komsuluk, akrabalik iliskilerinin ne kadar güzel oldugunu hatirlarim. Her hafta en az iki gün ya siz giderdiniz ya size gelinirdi yemekli misafirlige.
Simdi ayni ailenin fertleri ayni odada bir-biriyle konusmuyor. Kimi televizyon basinda diziyle hasir nesir; kimi bilgisayar basinda sanal alemde…
Aksam gezmelerinde mahallenin kadinlari toplanir eski hikayeler, fikralar, dini ib-retlik yasanmislari, eskiye dönük hatiralari anlatirlardi. Tanimadigimiz, görmedigimiz büyüklerimizi o sohbetler bize tanitirdi…
Ayrancilar’in kattettigi mesafeyi, çektigi mesakkati hatirlarim…
Meselik ovasinin tozlu tarla yollarinda ar-aba tekerlegi yuvarladigimi hatirlarim.
Tütün kirisimizi geceleri, tütün dizisimizi gündüzleri. Radyodaki essiz müzigi ve istekleri hatirlarim.
Sonbahar sona erdi ya…
Hayatimin kaçinci sonbahari…!
Kitkanaat geçinisimizi, imkansizliklarimizi hatirlarim. Dünyanin en iyi, fedakar insan-lari anne ve babamin çilesini hatirlarim.
Ortaokul yillarimdaki haylazligimi, sinifta kalinca aglayislarimi hatirlarim. O kalistan sonra hayatimin degismesini ve basarila-rimi hatirlarim.
Ögretmenlerimi hatirlarim. Hepsi çok de-gerli insanlar… Bir ideal olarak bu meslegi seçmis insanlar. Kelimenin tam anlamiyla ögretmen olan o insanlari hatirlarim.
Agaçtan bilye araba yapisimizi, seytan uç-urtmamizi, kargidan yaptigimiz kasnakli bayragimizi, seksek oynayisimizi, saklam-baç oynayisimizi hatirlarim.
Piril piril akan AYRANCILAR Çayi’ni, yüz taneye yakin ördeklerimi, tavuklarimi, pamuk tarlalarini hatirlarim.
Çok istediklerimi alamayisimi, üç tekerlekli bisikleti olanlara imrenerek bakisimi, çocuklugumun hüzünlü anlarini hatirlarim.
Liseyi kazanisimi dört yil boyunca Izmir’e gelis gidislerimi, dünyanin en güzel insan-larini taniyisimi, dostlarimi, ilk gençlik heyecanlarimi hatirlarim.
Sonbahar sona erdi ya…
Kaçinci kezdir yapraklarini döktü nebatat taifesi…
Ayrancilar Deresi’nde öten bülbülleri, me-keleri, inen sigircik sürülerini hatirlarim;
kim bilir bülbüller nasil figan etti dökülen yapraklarin ardindan.
Ödevlerimizi yapmak için kaynak kisiler arayisimizi, ansiklopedileri, kütüphaneleri, kitaplari hatirlarim. Arastirmayi, arayip bulmayi, yazmayi, emek harcamayi hatir-larim. Simdi ise internetten bir tusa basarak çikarilan ödevler devri. Arastirma yok, emek yok.
Universite sinavina girisimi, sinavi kazan-digim gündeki mutlulugumu, Bornova’ya dört yil gellip gidisimi hatirlarim.
Dertlerimi, sikintilarimi, haksizliklara ug-rayislarimi, anlasilamamami zaman zaman, zaman zaman anlatamamami kendimi, kö-tüleri, çirkinleri, igrençleri hatirlarim si-kilirim bazen.
Mutlu günleri, halden anlayanlari, vefakar, cefakar olanlari, candan olanlari, karsilik-siz sevenleri, gerçek dostlari, birakip git-meyenleri, düsünce elinden tutanlari, kara günde seni yalniz birakmayanlari, güzel gönüllüleri, pirlanta yüreklileri hatirlarim mutlu olurum bazen.
Anneannemi hatirlarim. Yalnizligini, yal-nizliktan duydugu mutlulugu, kalin camli gözlüklerini, rahlesini, rahlesinde her daim KURAN okumasini, çesit çesit renk renk çiçeklerini, her gidisimde bir sasksi çiçek tutusturmasini elime… Anneannemi ha-tirlarim.
Sonbahar sona erdi ya…
Kaç sonbaharimiz kaldi ki yasanacak acaba…?
Sonbahar; bitis, gidis, yitis mi?
Rüzgarlara kapilip savrulmak mi?
Çürüyüp karismak mi topraga?
Uçup gidip buharlasmak mi susmak? Susturulmak mi?
Hatirlayamamak mi pek çok yasanmisi
Yoksa;
Kavusmak mi?
Asil olana
Bulusmak mi?
Vuslat mi?
Yoksa; sonbahar asil dirilis mi…!?
Merhaba KIS.
SAYGILAR.