Peygamberimizin mescidi o zaman zemini toprak olan, etrafı çevrili sade bir bölümdü, halı veya kilim gibi günümüz malzeme ve döşemeler yoktu.

Adamın bu tutumu karşısında peygamber efendimizin arkadaşları çok fena sinirlendiler. Adamın üzerine yürüdüler, bağırdılar yapma etme diyecek oldular. Peygamberimiz “Bırakın adam işini bitirsin” buyurdu.

Tabii olarak sahabe seslerini kestiler, adam işini bitirdi. Peygamber efendimiz oraya bir kova su dökülmesini emrederek “Su pisliği gider” buyurdu. Söylenen yapıldı, problem çözüldü.

Sonra o kişi peygamberimizin yanına geldi, konuşacağını konuştu. Peygamberimizde ona bu mekânın ibadet yeri olduğunu bu tür bir davranışın yanlış olduğunu sakince ve sade bir şekilde izah etti.

Ama adam peygamber efendimizin hali ile kendisine bağıranlar arasında bir ilişki kuramamış olmalı ki, peygamber efendimize oradakileri gösterip “Bunlar kim?” dedi. Peygamber efendimiz de “Onlar benim arkadaşlarım” dedi.  Adam bunun üzerine “Onları bırak sen benimle arkadaş ol” dedi.

Birkaç dakika içerisinde kazanılan bir gönül ki, ilerleyen yıllarda bu kişi sahabeden ileri gelenlerden birilerin babası olacaktı.

İMANIMDA BİR SAPMA YOK

Hatıp bin Beltaa isimli peygamberimizin bir arkadaşı vardı. Mekke’de Müslüman olmuş, çeşitli eziyetlere maruz kalmış ve peygamberimizin emriyle çoluk çocuğunu Mekke’de bırakarak Medine’ye hicret etmişti.

Peygamberimizle tüm savaşlara katılmıştı. Bedir savaşında cennetle müjdelenen 313 kişiden biriydi. Yabancı devletlere gönderilen seçkin ve bilgili elçilerden biriydi. Maria annemizi Mısırdan getiren odur. Allah rasulüne zarar veren birisinin kafasını keserek intikam alması Onun peygamberimize olan sevgi ve sadakatini anlatmaya yeter sanıyorum.

Ama her insan gibi O da bir hata yapma yanlışlığına düştü. Peygamberimiz Mekke’nin fethi için hazırlık yapıyor, bunun duyulmasını, hatta seferin nereye olacağını duyulsun istemiyordu. Habip bu hazırlığı,  bir mektup yazarak Mekkeliler bildirmek üzere Mekke’ye giden bir kadına verdi.

Durum vahiyle peygamberimize bildirildi. Peygamberimiz Hz.  Ali ve Zübeyri  görevlendirip “Falan yerde binek üstünde bir kadın var onun üzerindeki mektubu alın ve bana getirin “ buyurdu. Verilen emir yerine getirildi. Bahsedilen yerde kadına ulaşıldı, saçlarının arasından mektup bulundu, peygamberimize getirildi.

Durum ortaya çıkınca peygamberimiz Habib’i çağırıp mektubu göstererek “Bunu tanıdın mı?” buyurdu. Habip her şeyi açıkça anlattı. “Maksadım dinime ihanet değil, Mekke’deki çoluk çocuğumu korumak içindi. Ben Mekke’ye dışarıdan geldim orada çocuklarımı koruyacak kimsem yoktu” dedi.

Sahabe Habib’in ihanet içinde olduğunu, cezalandırılmasını, hatta öldürülmesini istediler. Peygamberimiz “Habib doğru söyledi” buyurarak onu affetti. Sonrada peygamberimizin kararına ışık tutan ayetler indi. (mümtehine 1-9)

Hiç şüphesiz hayat bir imtihan ve bu imtihanda yüzde yüz başarıyı sağlayan yok. Bu da şunu gösteriyor, her insan hata yapmıştır, yapmaktadır. Önemli olan hataları kabullenip bir daha o hataya düşmemeye gayret etmektir. Hatayı görememek hatadır. Ancak hatayı gördükten sonra aynı hataya devam etmek ise gaflettir, cinnettir.

Hatasından dönüp, samimiyetle pişman olanı affetmekse yüce rabbimizin sünnetidir. Rabbim hatasını görebilen ve hatasından dönenlerden eylesin.  Hayırlı cumalar.