Teşbihte hata olmaz elbette ama, vatandaşların çocukları için gelecek kaygısı taşıdıkları bir dönemde, öğrencilerin, sürekli ve yerli yersiz değişen müfredat, sınav sistemi ve yönetmeliklerle adeta savaşarak ve giderek artan heyecan ve endişe ile yeni bir eğitim-öğretim yılına başlıyor olması ve ilk ders başı zilinin bu koşullar altında çalması bana bu büyük romanı anımsattı. Benim için ilk ders zili 1961-1962 öğretim yılında yani geçen yüzyılda çalmıştı. O günden bugüne çok şey değişti şüphesiz. Lakin bu değişikliklerin en yoğun bölümünün son 20 yıl içinde yaşanmış olması ve bu süre içinde uluslararası eğitim kalitesi ve başarı sıralamasında son sıralarda yer alıyor olmamız, bir öğretmen olarak, beni üzüyor ve düşündürüyor. Eğitimdeki sorunlar, ekonomik sorunlardan sonra, en büyük kitle olan öğrenci, öğretmen, idareci ve veli kitlesini yakından ilgilendiriyor. Yine yeni bir öğretim yılına yeni bir Milli Eğitim Bakanı ile başladık. Yeni Bakan’ın eğitimin içinden geliyor olması ve yaptığı açıklamalar, yaşanan sorunların bilincinde olduğunu ve bu konuya ciddiyetle eğileceğini gösteriyor. Açıklamalarında, bugüne kadar yapılan yanlışlıkların itirafını görmek mümkün. Öğrenci eğitimin bir ayağı ise, öğretmen de diğer ayağıdır. Sayın Bakan’ın, genelde rahatsızlık duyulan ve camia içinde yanlış davranışlar geliştireceği endişesi taşınan “öğretmen performans sistemi”nin uygulanmayacağını söylemesi, gerekli değişikliklerin zamanlamasına dikkat edileceğini belirtmesi, öğretmen yetiştirilmesinde, ben yaştakilerin çok iyi bildiği ve öğretmen yetiştirmede kalitesinden şüphe edilmeyen “öğretmen okulları” uygulamasına geçilebileceğinin sinyalini vermesi, en azından ben ve benim gibi düşünen eğitimcilerin umutlarını yeşertmiştir. Böylesine olumlu  değişikliklerin gerçekleşmesi, öğrenci, öğretmen ve velilerin karamsarlıklarını büyük ölçüde azaltacak ve giderek eğitim kalitesinin artmasına olanak sağlayacaktır. Bütün bunlar olurken, velilere ve öğrencilere de büyük görevler düşmektedir. Anne ve babanın, öğrencinin sadece ders notlarıyla değil, okul içi ve dışı davranışlarıyla da yakından ilgilenmeleri gerekir.  Eğitimin ailede başladığı unutulmamalıdır.  Cevher ailede yetişir, okullar buna ancak şekil verebilirler. Öğretmenden mucize beklenmemeli, öğrencinin arada bir velisini okulda görmesi sağlanmalıdır. Okul Rehberlik Servisleri ile dirsek temasında olmakta yarar vardır. Deneyimlerime dayanarak söylüyorum ki; öğretmen, veli ve idarecilerin öğrencinin iyiliği için izleyecekleri “tatlı-sert” bir disiplin, başarıda büyük rol oynayacaktır. Yavrumuz başka öğrencilerle kıyaslanmamalı, kendi kapasitesi içinde değerlendirilmelidir. Unutmayalım ki, çocuklarımız “turbo sistem” eklenerek gücü artabilecek birer araba motoru değildirler. Evden okula yürüyerek ve tek başına gidildiği, okul girişlerinde güvenlik görevlilerine gerek duyulmadığı, öğretmen kulağımızı çektiğinde “kim bilir ne yaramazlık yaptın” azarından korkarak anneye, babaya söylenemediği dönemlerde öğrencilik yıllarımı yaşadığım için bugünkü tablo bana ve akranlarıma biraz “garip” geliyor olabilir.  Asıl üzüldüğüm ise; özellikle büyük kentlerde, okul önlerinde güvenlik güçlerinin yanında, “narkotik” polislerinin de görev yapmasına ihtiyaç duyuluyor olmasıdır. Böylesine acı bir gerçeğin zararından korunmak için en büyük görev evde anne ve babaya, sınıfta öğretmene, okulda yöneticilere düşmektedir. İşin “polis” aşamasına gerek kalmaması için “eğitim” konusunda el birliği yapılmalı ve velilerimizle öğretmenlerimiz, çocuklarımız için birer “rol model” olduklarını akıldan çıkarmamalıdırlar.  Bu düşüncelerimle birlikte, yeni öğretim yılının ülkemiz için hayırlı ve uğurlu olmasını, bu yeni dönemin, eskisini aratmamasını diliyorum. Sayın veliler, öğretmenler, idareciler ve sevgili öğrenciler; “ziller sizin için çalıyor” , kolay gelsin. Saygılarımla.