ON bes yildan bu yana, tam 306 haftadir Galatasaray Meydaninda toplaniyorlar. Kis yaz demeden, usanip bikmadan ve korkmadan. Kimdir bunlar? Cumartesi günleri toplandiklari için adlarini Cumartesi Anneleri koymuslar. Ellerinde kayip çocuklarinin resimleri ve isimleri herkese gösteriyorlar. Gören duyan var mi diye. Ana yüregi, belki bulurum umuduyla çirpiniyor. Kimdir anne? Bizi karninda tasiyan, aci tatli günlerimizde yanimizdan ayrilmayan, evlensek bile, bizi hala çocuk gözüyle gören annelerimiz. Annelik duygusu, yalniz insanlarda degil tüm canlilarda vardir. Bir kangal cinsi köpek dokuz(9) yavrular. Bu sevimli hayvanlarin sekiz memesi vardir. Daha gözleri açilmamis yavrular memelere saldirir ama bir tane yavru açikta kalir beslenemez ölür. Bir kaç gün sonra da anneleri ölür. Veterinere götürülür ve arastirilir. Hayvan sapasaglamdir. Kangalin ölüm nedeni, dokuzuncu yavrusunu besleyemedigi için strese girmesi. Bu kisa alintiyi annelerin çocuklarina olan duygularini daha iyi anlatabilmek için seçtim. Annelerin duygulari böyle bir seyler olsa gerek.
Büyükmüssünüz beslemissiniz, askere göndermissiniz, üniversitelerde okutmussunuz, evlendirmissiniz, torunlariniz olmus, hatta 103 yasina girmissiniz Kirbayir Nine gibi ama aradan yillar geçmesine ragmen, bu kadar emek verdiginiz çocuklarinizin ve yakinlarinizin nerede oldugunu bilemiyorsunuz. Cumartesi annelerinden 103 yasindaki Kirbayir Ninenin evladini arayis öyküsünü televizyon kanallarinda izledik. Yüregi olan agladi ve empati (kendisin, karsisindaki insanin yerine koymasi) kurdu. Kirbayir Nine, sanki hayat direnmektir dercesine, bizlere ders veriyordu. Cumartesi Anneleri,15 senedir karsilarinda kimseyi göremediler. Çogu zaman,yüzlerine bakan olmadi, azarlandilar horlandilar. Basbakanimiz, Dolmabahçe’de, Cumartesi Annelerini dinledi.30 yildir kayip oglunu arayan 103 yasindaki Berfo Kirkbayir Nine söyle dedi. “Ben çocugumu büyüttüm, ancak mezari bile yok.” Berfo Nine bunlari aglayarak söyleyince, bakanlari bile aglatti. Keske bir alet olsaydi da Berfo Ninenin yüregindeki sikintiyi görebilseydik. Kasim Alpsoy’un esi Kiraz Sahin de, “Kocam Adana’da gözaltina alindiginda ben 3 aylik hamileydim.12 yasindaki oglumla aramadigimiz yer kalmadi. Savciya gittik bize küfür ederek dilekçeyi yirtip yüzümüze firlatti” dedi. Basbakan Erdogan iki saat kayip hikâyelerini dinledi. Sonra “Bunlar bizim iktidarimiz döneminde olmamistir” dedi. Cumartesi Anneleri ilk kez dertlerini dinleyen bir Basbakan buldular ama bir kapi aralanabilir mi, bir baslangiç olabilir mi bilmiyorum. Ulkemizdeki faili meçhullerin çözümü yalniz Basbakanimizin ilgilenmesi ile olasi görünmüyor. Toplum olarak, Cumartesi Annelerinin acilarini duymaliyiz. Ya bizim basimiza da gelse ne yapardik diye kendimizi sorgulamaliyiz.
Hepimiz, saglikli bir kafayla söyle bir düsünelim. Hepimizin canimiz gibi sevdigimiz çocuklarimiz, torunlarimiz ve yakinlarimiz var. Her gün onlarla konusuyoruz, ayni sofrada yemek yiyoruz. Onlar olmadan olamayiz. Hatta yemek vakti geldiginde disaridan gelecekleri bekleriz. Ama bir gün gizli bir el onu alip gidiyor. Çaresiz kaliyorsunuz, sizin kaybinizi arayacak ve yardim edecek kimseyi bulamiyorsunuz. 1575 faili meçhul olay. Iste buradan Cumartesi ortaya çikiyor. Bu anneler 15 yil önce çocuklarini canli istiyorlardi simdi atik ya mezarini yada kemiklerini verin diyorlar.

BAYTEKIN’E NE OLDU?

BENZERI olaylar zincirine Torbali da katildi. Iki aydir kaybolan Avukat Baytekin’den hiçbir haber yok. Arabasi nerede? Çep telefonuna ne oldu? Kendisi sag mi, ölümü belli degil. Ne kadar aci degil mi? Nasil bir toplumda yasiyoruz, farkinda misiniz? Uygar olanlarin, etik (ahlak bilimi) olanlarin, demokrat olanlarin, sosyalist olanlarin, dindar olanlarin veya baska bir düzene inananlarin hiç süphesiz en kolay anlasabilecekleri zayiflari ezmemek olsa gerek, ama bu birlik kurulamadigi için zayiflar eziliyor ülkemizde. Yasamak direnmektir. Cumartesi anneleri gibi.. Sevdiklerimizle yan yana oldugumuzda güzel günler görecegiz.