ULKEMIZ yasta. Analarimizin, bir gözünden yas, öbür gözünden kan akiyor. Her ölüm erkendir. Ölüm kimseye yakismaz. Yoksa sözün bittigi yere dogru mu gidiyoruz? Aman ha! Bu tür sözleri agzimizdan yel alsin, yine söylenecek sözlerimizi söyleyelim, konusalim her kim olursa olsun ikna etmeye çalisalim. Basinin ve televizyonlarin verdigi haberlere göre 13 askerin, 7 PKK’linin ailelerinin evlerine ates düstü. Ekranlarda görülen yanmis giysiler ve esyalar insanin kanini durduruyor. Aylar geçse de yillar geçse de, unutulacak seyler degil bunlar. Neden bitiremiyoruz bu kirli savasi? Neden birbirlerini hiç tanimayan gençler birbirlerine kursun sikiyor, ölüyor, öldürüyor, genç yasta sakat kaliyor? Kolay mi saniyorsunuz bir evden cenazenin çikmasini. Bikip usanmadik mi, tabut tasimaktan, mezar kazmaktan? Ben bir vatandas olarak ülkemin içinde bulundugu durumundan hicap duyuyorum. Çogu zaman da ne olacak bu memleketimizin hali diye kara kara düsünüyorum. Bu konuda bir gazete basligi aynen söyle: “Yoksulluk ve ölüm! Sanliurfali komando er Ethem Okkay’in(23) annesi ile agabeyi aci haberi, mevsimlik isçi olarak gittikleri Izmir’deki domates tarlasinda aldilar. Çadirda kaliyorlardi. Eve dönecek paralari yoktu. Sanliurfa’daki derme çatma evlerinden de Kürtçe agitlar yükseldi.” Kafamda sözcükler karmakarisikken, kapi çaldi, açtim. Gelen, küçük Berfin’di. Kapi komsum Kürt ailenin en küçük kizi elinde domatesle geldi. Onun da annesi domates tarlasinda çalisiyormus. Bu aile ile hiçbir sorunumuz olmadi bugüne kadar. Baska bir gazete basligi, “Bebegini göremedi. Adanali Sehit Jandarma Uzman Çavus, Mustafa Güney, hamile esinin dogum yapacagi günü iple çekiyordu. 75 yasindaki annesi Dudu Güney’le bir önce konustugunda, ‘Bebegime güzel bir isim düsünün’ demisti. Silvan’dan aci haber geldi, herkes yikildi.”
Iste böyle, her sehidin ayri bir öyküsü var. Savasta, tetik çekilince, deli kursun önüne geleni, ister Türk, ister Kürt olsun, aramizdan alip gidiyor. Evlere ates düsüyor, gözü yasli analar çogaliyor, kardeslik ve dostluk yerine kin ve düsmanlik tohumlari serpiliyor ve sovenist duygular sahlaniyor. Istanbul Caz Festivali’nde sahneye çikan sarkici Aynur Dogan Kürtçe bir sarki okudu, sandalyeli protestolarla karsilasti. Aynur’un okudugu Kürtçe sarkinin adi Ayran’di. Aynen Ahmet Kaya’ya yapilanlar gibi. Böyle bir ortamda, kardeslik adina konustuklarimiz ve yazdiklarimiz havada kaliyor. Iste benim korkum tam burada, sokaklarda “kana kan, dise dis” benzeri tepkiler yükseldi. Peki ne yapalim, birbirimizi mi yiyelim? Çözüm yolu bulamayacak miyiz? Türkiye Baris Meclisi “Her kursun bizden bir parçamizi kopariyor her ölüm bizi, baristan ve çözümden bir adim daha uzaklastiriyor. Acimiz büyük, yasamlarini yitirenlerin aile ve yakinlarina bassagligi ve yaralilara acil sifalar diliyoruz. Kürt sorununun demokratik çözümsüzlügündeki israr, isteksizlik, tereddütlü davranis ve zamaninda hareket etmemenin bedelini bu topraklarin insanlari on yillardir çok agir ödüyor. Artik yeter sabir tasi çatlamak üzere, ölümlere, acilara ve çözümsüzlüge bir an önce son verilsin.”dedi. Çözüm için, Insan Haklari Dernegi ve Türkiye Insan Haklari Vakfi da söyle dedi. “TBMM, taraflarin müzakere yoluyla sorunun çözümü için gerekli adimlari atmasi için inisiyatif almali bir an önce güven ortami yaratarak artik bu sorunun çözümünde siddetin tamamen devre disi birakilmasini saglanmali, baris için demokratik bir anayasa için acil adim atilmalidir. Baris istiyoruz. Herkese yasam hakki istiyoruz.”  Ben de baris istiyorum, analarin gözyaslarinin dinmesini istiyorum. Yüzümüzün ve gözlerimizin rengi ne olursa olsun, gözyaslarimizin rengi aynidir.(Afrika atasözü) Aglamayan gözlerle, güzel günlere.