NIHAYETINDE herkes kendi yörünge-sinde dönüyor.
Her birimiz kisisel akvaryumumuzda saga sola yalpa vuran baliklariz.
Bir yere kadar herkesleyiz bir yerden sonra issiz bir ada kadar kendi içimizde yesertiyoruz kendi ormanimizi.
Bir yere kadar seslenebiliriz etrafimiz-daki hemcinslerimize.
Bir yerden sonra kimse kimseye sesini duyuramiyor.
Bir sagirlar ve dilsizler ordusunun disip-linsiz askerleri haline geliveriyoruz.
Sabahin erken vakitleri elimde biraz gülmek ve çokça düsünmek için okudu-gum bir mizah dergisi.
Kumrular yakinimdaki agaçlarda binler-ce yildir degismeyen türkülerini söylü-yor.
Oturdugum masanin biraz ilerisinde bir genç kiz ve annesi bulunuyor.
Genç kizin aglamakli sesi okudugum dergideki bir karikatüre gülme sesime karisiyor.
Elimde olmadan mizah dergisinden basi-mi kaldirip onlara bakiyorum.
Genç kizin yüzü aglamaktan kipkirmizi olmus.
Kirmiziliklar gözlerinin çevresinde daha bir yogun.
Belli ki uzun süreden beri agliyor.
Derken annesine dogru sitem dolu bir soru firlatiyor: “Peki anne ben nerede kalacagim?”
Annenin sesi çikmiyor.
Kizinin sorularina basi önde, suskunlukla cevap veriyor.
Kiz sorusunu tekrar ediyor: “Peki anne ben nerede kalacagim?”
Anne yine sessiz.
Derken tiknaz bir adam yanlarina geliyor.
Anneye birseyler söylüyor.
Anne ve tiknaz adam beraber parktan ayriliyorlar.
Genç kiz masaya basini dayamis aglamaya devam ediyor.
Okumakta oldugum karikatür dergisi o andan sonra benim için cazibesini yitiriyor.
Hayat gülmek ve aglamak arasinda gidip gelen bir sarkaca dönüsüveriyor.
Yerküre tüm hiziyla dönmeye devam ediyor.
Milyarlarca insanin hepsi gülmek istiyor.
Aglamak yalniz kalmis ruhlarin sigindigi bir manastir.
Oturdugum masadan kafamda soru isa-retleriyle kalkarken kulagimda genç kizin aglamakli sesi yankilaniyor.
“Peki anne ben nerede kalacagim?”