ALIM var…
Bir de ‘arif’ var…

Baktiniz ki mektep, medrese yok, siz de ‘arif’ olursunuz. Aslinda ‘ariflik’ öyle kolay gibi gö-rünse de, pek kolay bir is degil. ‘Kivrak’ bir zekâ, ‘nükte yogun’ cümle kurma yetenegi ve ‘lafi gedigine oturtma’ ustaligi gerektiren ya-man bir istir.

Taklitlerinden kaçinmak cabasi…

Düsünün bir kere: Arifiyede bir kahvede ‘Arif’ in etrafinda yarim ay seklinde sandalyelenmi-siz. Göz açisi kurtarmadigindan, boynumuzu hafifçe geriye atarak seyretmek zorunda kaldi-gimiz, geceleri ‘istem disi’ yer degistirmeleri önleme amaciyla olsa gerek, kapaginin ucunda sari renkli bir ‘kilit-köçek’ sallanan demir ka-fes içerisindeki televizyona bakiyoruz.

Alimler konusuyor. Dersin konusu: ‘Arifiye’.

Adamlar belli ki bayagi mürekkep yalamislar, dirsek çürütmüsler. Dil bildikleri her hallerin-den, gavur memleketlerini arsinladiklari her hareketlerinden belli.

Bu kadarini da anlamak için ille de ‘arif’ olmak gerekmez…

De…

Anlattiklari biraz karisik, zihin bulandiran, ‘acabasi’ çok, büyük büyük laflar. Isin içinden çikmak zor. Allahtan ki aramizda ‘arif’ var.

Bundan 87 yil önce kurulan ‘Arifiyeyi,’ bugün-lerde, kurulus felsefesinden uzaklastirmak iste-yenlerin oldugunu söylüyorlar. Bu hangi akla hizmet soytariligin gerekçesi olarak çagdas-demokrasi diye gösteriliyormus. Isin aci tarafi da; neyi amaçladigi artik yasanarak görülmeye baslanan yüzde 58’i de tüm ‘Arifiyenin’ iradesi olarak yorumlayan bahtsizlar varmis…

Vay halimize…

‘Ulus’ neymis kardesim. Bu on dokuzuncu yüz-yilin artigi köhne yapilanmalarla -aha buraya yaziyorum- bir yere varmamiz mümkün degil. Söyle renkli renkli bayraklarimizla, birbirleriy-le anlasabilmek için çantalarda dizi dizi cep sözlükleri tasimak zorunda birakilacak ‘kay-nasmis’ bir toplumu özleyenler varmis…

Vah Arifiyeli sehitler vah…

Bireysel hak ve özgürlügün sanal oldugu, sade-ce ve sadece hanimlarin saçlarini, Arifiye meydanindaki erkeklere göstermemenin gerçek ve tek ‘özgürlük’ oldugu konusunda hemfikir olanlarin varligindan söz ediliyor. Kadin-erkek esitsizligi konusunda, dünyadaki yerimizin istatiksel rezilliginin, yani 134 ülke arasinda 126’inci sirada oldugumuzun kopyasini da iki tas arasinda ‘Arif’ verdi…

Hizir mübarek…

Aradan biri: “Kadinlarimiza kamusal, bele-diyesel, evsel, parksal, otobüssel, okulsal, ba-likçi lokantasal alanlarda türban takma öz-gürlügü verseniz bile bu tabloyu, ‘duragan-dan-pozitife’ çeviremezsiniz” diyor…

Vay iblis vay…

Vah kadinlarimiz vah…

Sonra bir muhterem: “Beyler yapmayin, Arifi-ye Cumhuriyeti çok güçlü temeller üzerine kuruldu, öyle kolay kolay kipirdatamazsa-niz, kimin haddine?” diyerek noktaladi ve teneffüs zili çaldi.

Iste o anda herkes gibi ben de ‘Arif’e dogru sandalyemi çevirip bekledim. O bilge adam…

Otuz üçlük tespihinin, imamesine yakin dü-gümlenen zil siyah renkli püskülünü tespihi her çevirisinde ayni döngüsel hareketle avucunun içerisinden ustaca geçirerek…

Ve de kisik gözleriyle su laflari etti:

“Her sey iyi de su son söyledikleri laf benim dikkatimi çekti…

Bakin ey Arifiyeliler!.. Eger bir dami yikmak isteyip de ‘çaktirmamak’ niyetindeyse; öyle ‘kaz’ gibi merdiveni dayayip kiremitlerinden baslamazsin.

Peki ya ne yaparsin?…

Her gece temelinden bir kürek çekersin ve de gündüzleri görülmesin diye oydugun yerlerin üzerlerini çali-çirpi ile kapatirsin…

Sonra yine bir gece yarisi, içerdekiler derin uykudayken dam tepelerine göçer. Bunun adina ‘seyircisiz yikim’ derler. ‘Ne’ oldugu-nu, ‘nasil’ oldugunu anlatacak bir Allah’in kulunu da bulamazsiniz.”

Dedikten sonra…

Sandalyesinden usulca dogruldu. Sag elinin basparmaginin bogumuyla sigaradan sararmis biyiklarini önce saga, sonra sola dogru özenle düzeltip, kapidan geçerken o iri gölgesini, kah-vehanenin biraz önce islatilan toprak zemininin üzerine emanet birakip gitti.

Gel de hayran olma su ‘Arife’…