SEÇIMI degerlendirme olanagim yok. Bu hafta bu yaziyla merhaba.
“Baba kusura bakma. Senin istedigin gibi sigortali isi olan, senin tuttugun takimi tutan, çok çocuklu ve ilk erkek çocuguna senin adini koyan, erke, güce, makama, etikete, kariyere tapan biri olamadim. Tuttum insan olmaya kalkistim ben baba… Kusura bakma baba, senin gibi futbolu sevemedim. Eski futbolcuydun oysa sen ve adimi eski, ünlü bir futbolcudan esinlenip koymustun hatta. Kendi tutmadigi takimi tutanlara söven, onlari döven, öldüren biri olamadim. Sosyal aidiyet kaygisiyla bir futbol takiminin basarisi kendimi tamamlamaya ihtiyaç duyacak kadar aciz olmadim. Endüstriyel futbolun aktörleri servet içinde yüzerken, cebimdeki üç kurusu, onlari izleyecegim diye harcayip servetlerini finansa etmedim. Futbol deyince aklima hep Salazar geldi baba. Sen tanimazsin ama Portekizli ve dünyali yoldaslarim iyi bilir. Ne demisti: “Portekiz’i üç seyle yönettim: Fadofutbolfiesta”…
Kusura bakma baba, senin istedigin gibi subay olamadim. Beni bes sene zorla askeri okullarda okutmustun baba ve degil sikayet, sitem bile ettirmezdin çektigim acilara. Ilk gençligim acilar içinde geçti senin yüzünden. Bes sene cehennemin cehennemini gördüm baba, insanin insana zulmünü, askerligin nasil bireyleri tek tip ve kisiliksiz robotlar haline getirmeye çalistigini ölmeye ve öldürmeye amade insanlik disi zavallilar yaptigini gördüm. Asla hiyerarsiye uyamadim baba, emre amade olamadim, silah sirketlerinin ve birilerinin erk mücadelesine usaklik etmek için öldürmeye hazir hale gelmedim. Tam bes sene boyunca üniformali bir sivildim ben baba. Hatta antimilitarist oldum sonra, bilinç siçramasi yaptikça. Demirden bir sapan yapmistin bana fabrikada, hani söyle kauçuklu, mesinli afili bir sey, ama ben hiç kus vurmadim baba. Tuttum omuz omuza verdim haylaz serçelerle, kirlangiçlarla dost oldum, kumrulara imrendim, kargalarla birlikte hayata nanik yaptim, martilarla birlikte denize sevdalandim. Fabrika demisken… Sen isçi sinifinin yüz karasisin baba. Bana patron, amir yalakaligi ögütlerdin hiç utanmadan. Ne emegin degerinin farkindaydin, ne sinif bilinci edinmek için çabaladin. Korkak, güce tapan, kokmaz bulasmaz bir lümpensin sen baba, ömrünü bira ve futbola heba eden. Dogustan gelen aidiyetlerimle ne övündüm ne de yerindim baba. Çünkü benim seçimim degildi hiçbiri. Sen Kürtleri asagilardin hep annen Kürt oldugu halde yari yariya. “Senin anan da Kürt” dedigimde bir seferinde, utancini gizlemeye çalisan acinasi gülümseyisini hiç unutmadim baba. Ben ise kizil bir Laz takasiyim baba. Çünkü ben aidiyet (ait olma, katilma) olarak proletaryayi (isçi sinifi) seçtim baba. Babadan kalma bir devrimci olmadigimdan, uzun yillar kendimle ve hayatla çarpisarak edindigim ve böylece çok saglam içsellestirdigim ve sürekli siçramalar yapmaya biriken bilincimle.                                         Aklima gene gelmisken tekrar söyleyeyim: Sen ve senin gibiler isçiler proletaryanin yüz karasidir baba. Baba kusura bakma seni ve senin gibileri hiç sevemedim. Senin gibi olamadim kusura bakma, tuttum insan oldum baba.”(Serkan Engin)
Bu yaziyi gününde yayinlayamadik, bu güne sarkti. Böyle babalar çok, bu yazi onlar için yazilmis. Demokrat babalar sakin ola ki alinmasin. Söz babalardan açilmisken, ben de babamdan bir animi aktarayim. Rahmetli babam, sosyal demokratti, bogazindan haram lokma geçmedi, yetim hakki yemedi, alin teriyle yasamini sona erdirdi.
Beni her yönümle iyi tanidigi için cezaevinde ziyaretime geldiginde, elini dizimin    üstüne kor, kendine özgü bir yorumuyla, “Otur kiçinin üstüne oglum, etliye sütlüye karisma artik yeter,” derdi. Yerim yine daraldi, yasanilasi bir Türkiye için haksizliklara karsi durabilen, demokrat babalara ihtiyacimiz var. Hep beraber, güzel günlere dogru!…