SULARIN isiklarla dansi henüz baslamisti…
Her aksam ayni yerde, ayni saatlerde hiç sektirmeden bir araya gelen sevdalilar gibiydiler…
Birisini avucuma alsam digeri kaçacak belli…
Dokunmadim. Içimde büyüttügüm onca hüzün, hiçbir sey için bu kadar bonkör olmamisti. Yalnizligimi örttüm üzerlerine, serin kuytulara kaçisti bütün asklar… Aksam boydan boya çekiyordu tüm dünyayi… Pesine takildim…
Mendiregin tam ortasinda adamin biri umut örüyordu. Siperliginde tuzdan sekiller olan sapkasini arada bir geriye atarken bir yandan da ag gözlerinin arasindan çevirdigi mekigin ritmini kaybetmemeye çalisiyordu… Selam verdim…
Kisik gözlerini iyice kisarak bir zaman bakti…
Içinden: “Iste bir sehir meraklisi daha geldi” gibisinden laflarin geçtigini hissediyordum…
Her öyküde bilinenin aksine söze o basladi…
“Balik için geldiysen, geç kaldin…”
“Yok balik aramiyorum..”.
“Balikçiligi ögrenmek gibi bir niyetin varsa tevellüt bana yakin, tren kaçmis…”
“Degil…”
“Balikçi palavrasi dinlemek istiyorsan, o da kalmadi…”
“Iiih…”
“O zaman çevreci mi ne diyorlar onlardan misin, hani su dip, trol meseleleri…”
“Yok degilim…”
“Iyi o zaman senle konusacak bir seyler var demek ki…”
Önceleri hafif sinirlenmeye basladigim ve sabrimin ödül hak ettigi o kisa diyalogun böyle sonuçlanmasina en çok ben sevinmistim. Izin çikmisti… Küçük bir tabureye ilistim…
Günes denizle seviyeli iliskisini sürdürürken, bende bir yandan yaramaz çocuklar gibi tayfin bir ucundan bir ucuna kosuyordum… Sevincimin sessiz tanigiyla beraber bir süre susarak konustuk.  Sonra bende bir cahil cesareti…
Uç soru pesi pesine, soluksuz. Sendelemedi bile
“Bayram diyorum, sizin buralarda nasil geçiyor acaba?..”
“Neler yapiyorsunuz?..
“Baliga devam mi?..”
Bir anlik duraksamasi, cevap için kendisine zaman tanimasi, benim sorularimin acemiliginden degil de; o süreyi, ‘bayram’ kelimesine beyninde yer açmak için kullandigini sonra fark ettim.
“Ha evet, bayram, o gelir gider…”
“Baliklara bir iki gün bayram molasi veremeyiz ya…”
“Devam…”
“Çoluk çocuk?..”
“Oglan disarida, kiz bankaci, damat hayirsiz…
“Sen hangi bayramdan söz ediyorsun;  bize pek ugramaz o dedigin …”
“En çok torunu, o; ‘dede kokuyorsun’ diyen pembe dudaklarini, yumuk ellerini özlüyorum…”
“Bak dostum iyi bak!..”
Göz hizama kadar yükselttigi ellerini ve avuç içlerindeki kemikten biraz daha yumusak dokulari gösteriyordu…
“Yüregim bunlardan daha fazla nasirlasti, daha da katilasti ama gel bir de evdekine laf anlat. Simdiden kapi önüne bir sandalye atmistir. Inatçi kadin. Ben o atesi söndürdüm ama o direniyor…”
Dolu dolu; “bos ver” derken, gölgeler kinlarini usulca terk eden kiliçlar gibi üstüme dogru gelmeye baslamisti. Denizin enginlikleri çarçabuk birkaç metrelik hücrelere dönüsüyordu…
Çaktirmadan ellerime baktim, balikçinin ellerine hiç benzemiyordu… Yüregimin üzerine attigi postun altinda iyice agirlasiyordu tüm evren… Kaçsam kaçamam… Önüm deniz, arkam bir dünya yasam…
“Resmin yarisini okudun, kalani da sende” derken yüzünü bir kez daha benden uzaklara tasidi… Belli ki o dumanli mavi gözlerine kendisi de güvenmiyordu…
O boslukta bir firsat kendime kostum…
Ah babam!.. Ne olurdu sanki…
O nasirsiz avuçlarinin içerisine yüzümü gömüp saatlerce aglasaydim, ne olurdu sanki… Neden kalktigimi ve adimlarimi neden hizlandirdigimi su an bile hala bilmiyorum…
Arkama bakmamaya karaliydim. Balikçinin yüzüne bir kere daha bakmamaya yemin etmistim.
Sesinin tonu yeminime ihanet etmemi ister gibi çaliniyordu kulaklarima… “Seninde bir resmin var, biliyordum, anlamistim”  derken ben çoktan kendi gecemle kucaklasmistim…
Arkama dönüp bakmadim… Bakamadim…