MURATBEY Camii’nin avlusunu gölgelendiren agaçlarin sonbahara direnen yapraklari, genç bir insani ugurlamaya gelen yüzlerce Torbaliliya dolu-dolu bir yigin mesaj veriyordu.

Imam efendinin siirle destekli “Tüm fanilerin bir gün mutlaka ölümü tadacaklari” mesaji bile feryatlara dönüsen duygusalligi, realiteye çekmeye yetmiyordu.

Avlu yetmiyordu…

Genç bir adamin “Neden aramizdan çekilip alindigina?” cevap bulamayanlarin döktükleri isyan gözyaslarina “Allah sabir versin” temennisi yetmiyordu…

Olanlar karsisinda üzülmemek, “Yazik oldu” dememek mümkün degil.

Avlu bosalip, Rahmetli Ismail Serbest’i son yolculuguna çikaran araç ve pesindeki yüzlerce ugurlayanin birlikte camiden ayrilirken, arkalarindan bir süre bakakaldim.

Geri planda sadece soluksuz, agir-basli bir sessizlik, bir çok canliyla birlikte cansiz bedenlere de misafir eden kuytulos bir mekan, yorgun bir amele gibi sirtlarini cami du-varlarina geçici bir süre dayayan üstleri yazili, kagittan bozma çiçek imitasyonlari ve rüzgarlarin in-safina terk edilen vesikaliktan bir büyük ebat ‘Ismail Serbest’ resimleri kaldi…

Bir de Baskan’in gözyaslari…

Uzaklasan her cenaze aracinin, adi sani bilinmeyen ugurlayicilari olur, arkasindan agit yakan sevenleri, her gidenin bir gün mutlaka unutu-lacagi, ama o güne kadar kim bilir, balkonlarda, bahçelerde, kirlarda kaç kök elem çiçekleri büyütülece-gi bilinmez, hesaplamak da zor is…

Havada bir saga, bir sola segirten kuslari görürsünüz.
Anlam veremezsiniz…
***
Baskan, rahmetlinin esine sarilip-sarilip, beraberce çaresizliklerine ‘isim-sifat’ bulmaya çalisircasina agliyorlardi…

Biri esini -hem de hiç hesapta, kitapta olmayan bir zamanda- digeri uzun yillar beraber çalistigi yol arkadasini kaybetmisti. Elle-rinden gelse, imkanlari olsa; o saçma-sapan günü, takvim ya-praklarinin arasindan çikarip yok etmek isterlerdi.

Olmaz da…
Bizim ki olmayacak duaya amin demek gibi..

Dün Muratbey Cami’nin avlusunu ve civarini dolduran insanlarin hepsinin yüzünde, bu genç ölümü kabul edememenin sikintisini o-kuyabildim. Farkli mesleklerden, degisik siyasi görüslerden insanlar ‘Ismail Serbest’e son görevlerini yapiyorlardi.

Biz son kez el sallayip, islerimizin basina döndük…

Ancak “Ates düstügü yeri yakti.”

Bir aile gencecik bir evladini…
Bir baskan, kardesi gibi yakin hissettigi bir dostunu kaybetti…

Tanridan rahmet, ailesine sabir diliyorum…