BAZEN rastgele kulagimiza çarpiveren bir cümle ya da gözümüze hapsettiginiz bir görüntü zihnimizde dalga dalga açilan düsüncelere dönüsüverir.
Sizin de duyumlariniz böyle saçaklaniveren düsüncelere dönüsür mü bilmem ama bu bana sik sik olur.

Geçtigimiz gün esime refakat etmek için Hastanede bulundugum bir sirada kulagima çarpiveren bir cümle bende farkli düsünceler uyandirdi.
Yasi epey ilerlemis bir kadin hemen bitisiginde oturan ve bebek bekledigi belli olan bir diger kadina: “Bebekler ne güzel kokar degil mi? Bebekler mis gibi kokar” diyordu.
“Bebekler mis gibi kokar”…

Ihtiyar kadinin belki de laf olsun diye söyledigi bu cümle, benim için o anda üzerinde düsünmeye basladigim bir aforizmaya dönüsüverdi.
Etrafimda bulunan insanlara göz gezdirmeye basladim.
Sagimda oturan su yetmislik ihtiyar da bir zamanlar mis kokan bir bebek miydi yani?
Ya su hayattan bezmis görüntüsü veren hasta ve siska adam.
O da mi mis kokan bir bebekti?
Evet galiba öyleydi…. Her insan yavrusu binbir umutla gelmez mi dünyaya?

Anne babasi nasil da heyecanla bekler yeryüzüne ayak basmak üzere olan bu yeni insani, degil mi? Mis kokan bebeklerdir onlar önceleri.

Sonra yani zaman ilerledikçe, dünyanin çirkin kokulari sinmeye baslar bebegin üzerine ve bu kokular temiz tabiatini asindirir insanin…

Dünyaya umutla gelen o bebek, dertle, hastaliklarla, türlü acilar ve savruluslarla karsilasir hayat yolunda.
Tipki hastane koridorunda beklesip duran su yüzlerce sima gibi.. Netice olarak mis gibi kokan bir bebek, bir zamanlar bebek olduguna ihtimal vermekte zorlandigim o ihtiyar adama dönüsür.
Hey Allah’im insan denilen varlik halden hale girmek konusunda ne kadar da mahir…
Ve ne kadar uzak bir ihtimal hepimizin dünyaya geldigimizde mis gibi kokan birer bebek oldugumuza inanmak.

SOKAGI ÖZLEYEN ADAM…

ONU elinde bir firça, zengin bir evin dis cephesini boyarken gördügümde oldukça sasirdim.
Çalismak ve o, birbirine öylesine uzak kavramlardi ki…

Hayatinin büyük bir kismini sans oyunlarina bel baglayip, küçük kumar kazançlariyla sürdürdügünü bildigim bu adam, simdi elinde firça bu satovari evi boyamaktaydi.
Sabahin çok erken bir saati olmamasina ragmen davul gibi siskin gözleri gece, kandili geç söndürdügünü haykirir gibiydi.
Bir eliyle boya yaparken basini sik sik sokaga çeviriyordu…

Belli ki çalismaktan pek hosnut degildi ve basiboslugun özgürlügüne aliskin zihni sürekli olarak sokaga mihlaniyordu.
Onun bu gönülsüz çalismasina tanik olduktan sonra geçip gittim, fakat biliyordum ki o, ilk firsatta tembellik gemisine atlayip yeniden sokaklarin ve kahvelerin çalkantili denizine yelken açacakti…