BIZ kavanozun dibindekileriz
Küçük dünyamizi evrenin merkezine yerlestirmisiz.
Iplerimiz yukarilardaki ZEUS’larin par-maklarinin ucunda.
Görevimiz bu dip hayatini birbirimize zehir etmek.
Son istasyonumuz bir mezarlikta yitip gitmesi kemiklerimizin.
Neresinden tutsak elimizde kaliyor.
Hangi kapiyi açsak ardi karanlik.
Hangi yolu tutsak çukurlara bata çika ilerlemeye çalisiyoruz.
Delilerin dagittigi bir dügündeyiz sanki.
Dügünü biz kurmusuz, deliler de bizden.
Sagdan soldan sesler yükseliyor zifiri karanlikta sürekli tokat yiyoruz meçhul ellerden.
Bize vuran kim ve neden bizi rahat birakmiyor?
Siyasilerden medet umuyoruz, parti konvoylarina takilip zafer naralari atiyoruz.
Coskumuzla, terimizle, oylarimizla yö-netime getiriyoruz onlari.
Pudralari yüzlerinden akmaya baslayin-ca da yipranmis oyuncagindan bikan çocuk gibi bir kenara ativeriyoruz dün yücelttiklerimizi. Adimizdan baska her seyi unutmaya haziriz.
Unutuyoruz da
Delilerin dagittigi bir dügündeyiz sanki.
Zifiri karanlikta bata çika yolumuzu bulmaya çalisiyoruz.
Atese kosan pervaneler gibi gördügü-müz isiklara dogru hücum ediyoruz binbir beklentiyle.
Umitleri isik yapanlarin ümit vaad eden tuzaklarina hücum ediyoruz.
Oysa her sey pazara düsmüs, her yerde piyasa kurallari isliyor.
Sözler, vaadler alinip satiliyor.
Davalar, idealler, dostlar, sözler, ümitler alinip satiliyor.
Biz kavanozun dibindekileriz.
Bizim kaderimiz bu karanlik menfezde kavanozun dibini daha çok zehir etmek birbirimize.
Küçük kurnazliklar, dünyayi bu kava-nozun dibinden ibaret saymalar, minik hayatimizin degerini asiri abartmalar hep ve daima bize münhasir.
En büyük servetimiz korkularimiz.
Yapistigimiz yerden hiç ayrilmayalim da bu kavanoz dibinde, karanlik köselerde tutunmaya raziyiz.
Basini kaldirip kavanozun üzerine bakmaya yeltenenlerimizi (arada çikiyor içimizden böyleleri) yapis yapis ellerimizle asagi çekiyoruz.
Biz kavanozun dibindekileriz.
Buraya isteyerek gelmedik.
Bir el atti bizi buraya.
Bir el çikaracak.
Kendi elimiz…