Günün sözü “Düşenin dostu olmaz demişler. Sanki ayakta kalanın çok dostu varmış gibi.” Cemal Süreya

AZ konuşan, sert ve soğuk mizaçlı bir köylüydü. Çocukluğumda onunla ilintili pek fazla hatıram yok. Yalnız beni tahta bir sandalyeye oturtup bir el makinesiyle saçlarımı traş ettiğini hatırlıyorum. Bayramlarda elini öpmeye gittiğimde elinde heybetli bir teşbih, divana kurulmuş olurdu. Yüzüme bile bakmadan elini bana uzatırdı. Bu ağır ve nasırlı eli biraz heyecan biraz da korkuyla öptüğümü hatırlıyorum. Fabrikadan emekli olduktan sonra bütün hayatı ev ile cami arasında geçmeye başlamıştı. Babaannemin de ölümünden sonra iyice yalnızlaştı Hasan Kaplan. Bir müddet sonra hastalandı. Bir insanın yaşlılığında düçar olacağı en berbat hastalıklardan birisine yakalanmış ve Alzheimer olmuştu. Yalıtılmış ve kendi ekseninde dönüp duran hayatının ürünüydü bu hastalık. Artık camiye gidemiyor ve evinin önündeki bahçesini çapalayamıyordu. Küçük amcamın evinde kalıyordu ve hastalık yüzünden zihni anlamda başkalaşım geçirmiş, bir çocuğa dönüşmüştü. Bazen amcamın evine giderdim ve dedem bana kim olduğumu,hangi köyde oturduğumu filan sorardı. Hastalık onu çok, hem de çok değiştirmişti. Çocukluk yıllarımda aklımda birkaç silik hatırayla yer eden o soğuk ve mesafeli köylü gitmiş, yerine sürekli gülümseyen ve muziplik peşinde koşan birisi gelmişti. Tam da benim istediğim gibi bir dede sayılırdı artık. Keşke çocukluğumuzda da bizimle böyle şakalaşsaydı diye geçirirdim içimden. Sadece beni değil, öz oğlu olan amcamı da tanımıyordu. Daha doğrusu, artık kimseyi tanımıyordu. Birkaç defa evden kaçtı. Bir keresinde çok uzak bir yerde, açlıktan ve susuzluktan bitap düşmüş olarak bulundu. Bundan on sene kadar önce bir sabah ölüm haberini aldım. Amcamın evine gittim. Dedem, salonda kefenlenmiş vaziyette duruyordu. Tam göbeğinin üstüne adet olduğu üzere tahta saplı bir bıçak koymuşlardı. İçimde karışık hisler vardı o an. Üzülmem mi gerekiyordu?Ağlayabilmek isterdim ama bunun için geçerli sebeplerim yoktu. Dedemi mezarlığa defnedip oradan ayrıldık. Başkalaşımlar devam ediyordu.

Her şey güçlü kaslar için miydi?

Biraz palazlanmaya başladığım zamanlardı. Ortaokula başlamıştım ve o yaz tatilini de arkadaşlarla sabahtan akşama kadar oynayarak, kafama göre geçirmeyi planlıyordum. Ama babamın da benimle alakalı farklı fikirleri olduğundan haberim yoktu. Bir sabah beni peşine takıp çalıştığı fabrikaya götürdü. Köyümüzün hemen bitişiğindeki bir tuğla fabrikasıydı burası. Daha önce de defalarca buraya uğramışlığım vardı; ama içeriye girip çalışmamıştım. Babam fabrikada çalışırsam pazularımın şişeceğini, güçleneceğimi söylemişti. Doğrusu bu, beni motive etmek için iyi bir cümleydi. Çünkü babamın güçlü pazularına hep imreniyordum. İlk iş günümde babam kadar güçlü pazularım olmadığını anlamıştım. Elime ağır bir hortum verdiler ve benden fabrikanın büyük alanını sulamamı istediler. Etrafta benim yaşımda hatta benden küçük çocuklar da vardı. Traktörlerin ve kamyonların vızır vızır geçtiği o büyük alanı hortumla sulamaya başladım. Bu arada kendim de sırılsıklam olmuştum. Hortum çamura boyanmıştı ve ileri taşımak istediğimde sürekli olarak elimden kayıyordu. Akşama kadar o büyük ve ağır hortum adeta bir yılan gibi sürekli saldırdı bana. Bütün gece bileklerim ağrıdı. Doğru dürüst uyuyamadım bu ağrılar yüzünden. Sabah uyanınca ilk iş olarak aynanın karşısına geçip pazularımı şişirdim. Doğrusu pek değişmemişlerdi. Benim pazularım o kadar güçlenmemişti ama aldığım haftalığı cebine indiren babamın artık daha fazla parası vardı. O yaz ve ondan sonraki altı yaz, tuğla fabrikasında kaslarımı geliştirmekle meşguldüm. Orada çalıştığım süre zarfında okuldan ve kitaplardan öğrenemeyeceğim önemli deneyimler kazandım. Alın teriyle, çok zor şartlarda ekmeğini kazanan insanların hayatlarına dokunma fırsatım oldu. Geriye dönüp baktığımda o zamanları bir kayıp olarak görmüyorum. Ama nasıl o zor şartlara tahammül edebildiğime şaşıyorum. Yoksa her şey, sadece güçlü kaslar için miydi?