24 Ocak 2011 tarihli, Büyük Torbali Gazetesinde yayinlanan “Ormanda Isveç Modeli Egitim” haberini okudum. Asil meslegimiz ögretmenlik oldugu için oldukça ilgimi çekti. Böylece bu haftaki yazi konusunu belirlemis oldum. Köse yazarlarin, yerel konularda pek fazla basarili olduklarini, (ben de dahil) sanmiyorum. Artik, Büyük Torbali Gazetesi de yerel bir gazete gibi degil. Ulusal gazeteler gibi yorumlar yapiliyor. Torbali Belediyesi çalismalarindan, saglik kuruluslarindan egitimden ve benzeri konulardan yazan çizen pek fazla yok, ben de dahil. Taskesik konusu da sanki unutulmaya basladi gibi. Bu haftaki konu, yine genel. Torbali Milli Egitim Sube Müdürü Mahmut Yesil, Isveç’te katildigi bir egitim seminerinde gördükleri açik alanda (dogada) egitim modelini uygulamak için Korucuk Köyünü pilot bölge olarak seçtiklerini söyledi. Açik alanda veya ormanda yapilmasi düsünülen bu projenin ögrencilerin basarilarini artiracagini belirten Sube Müdürü Mahmut Yesil, 2011 ögretim yili için tüm hazirliklarin yapildigini da sözlerine ekledi.
Açik alanda egitim, beni 3040 sene öncelerine götürdü. Yolsuz, susuz, elektriksiz ve ulasimi zor olan yillara, sanki geri döndüm. Ögrencilerimle çogu zaman dersleri ormanda veya çimenliklerde yapardik. Resim, müzik ve beden egitimi dersleri mutlaka hava güzelse ormanda yapilirdi. Dönüste de çocuklarla yakmak için okula odun tasirdik. Okulun bayrak diregi yoktu, çocuklarla ormandan genç bir çam kesmek zorunda kaldik. Farkinda olmadan köylerde, Isveç Modeli Egitimin bir parçasini mi uyguluyorduk acaba? Sayin, Mahmut Yesil’den bu konuda bilgilenmeyi de düsünüyorum. Egitimi, yesillikler arasinda yapmanin yararlarini, çocuklarin yüzlerinden anlarsiniz. Disari da çocuklar kendilerini daha özgür hissederler ve daha yaratici olurlar. Agaçlari, ormanlari ve çiçekleri çok severim. Çünkü onlar, doganin, canlilari ve sahipleridir. Dünyada yasayan insanlar gibi çesitlidirler. Bir arada yasarlar. Renkleri, boylari, soylari ve kokulari hiç birbirine benzemez. Ben bu manzarayi, insan topluluklarina benzetirim. Türk’ü, Kürt’ü, Ermenisi, Çinlisi, Arabi, Zencisi, Rus’u, Bosnagi, Tatari, Roman’i Sünni’si, Alevi’si, Hiristiyan’i, Süryani’si vesaire say sayabildigin kadar. Bunlar, aynen dogadaki renklere ve çesitlige benzemiyor mu? Yine, Nazim, aklima geldi. Insanlar neden, “Orman gibi kardesçesine,” yasayamiyor? Biz bu sorunun yanitini mutlaka bulmaliyiz ve kardesçesine bir arada yasamaliyiz. 1960’larda, dogru dürüst yolu olmayan köylere, müfettisler genellikle atla gelirlerdi. Köylerde bir gün yatar dönerlerdi. Ilkokul ögretmenligi yaptigimiz o dönemlerde, en çok çekindigimiz konu müfettislerdi. Köyün ögretmeni, güzel günesli bir günde, çocuklarla, çimenlik bir alanda ders yapmaktadir. Böyle bir zamanda köye, müfettisin gelecegi tutar. Ögretmeni mesai saati disinda yakalar. Attan inmeden ögretmene “Dogru okula, çimenlikte mayismanin hesabini vereceksin” der. Okula gelinir, müfettis hem ögretmeni firçalar hem de hakkinda rapor tutar. Ögretmeni bir korku ve heyecan sarar, eli ayagi dolasir, disari çikar. Bir de ne görsün, müfettis telasindan ati bayrak diregine baglamis, at birde bayrak diregine pislemis, hava biraz isininca kokusu içeri geliyor. Ögretmen “tamam” diyerek, hazirlanmakta olan müfettisin yanina girmis. “Müfettis Bey, siz benim hakkimda rapor tuttunuz ama ben de sizi bayrak diregine at nasil baglaniyor diye, sikâyet edecegim, bütün çocuklar sahit” demis. Müfettis hemen disariya çikmis, gerçekten bayrak direginde at bagli, ortaligi batirmis. Ögretmeni çagirmis, “Bak oglum, bu gün ben seni görmedim, sen de beni görme” demis. Böylece, bizim ögretmen paçayi kurtarmis. Müfettis Bey, gece köyde kalmis. Ögretmenle, aksam aslan sütü içip barismislar. Herkese, her alanda, parasiz egitim ve hosgörü, sart. “Egitimle olabilecek seyi, kanunla yapmaya çalisilmamalidir.”               (MontesQuieu)