SONSUZ bir karanligin içinden dogdum. Isigi gördüm, korktum. Agladim. Zamanla isikta yasamayi ögrendim. Karanligi gördüm, korktum.
Gün geldi, sonsuz karanliga ugurladim sevdiklerimi. Agladim. Yasamayi ögrendim. Dogumun, hayatin bitmeye basladigi an oldugunu; aradaki bölümün çalinan zamanlar oldugunu ögrendim. Zamani ögrendim. Yaristim onunla… Zamanla yarisilmayacagini, zamanla barisilacagini, zamanla ögrendim…

Insani ögrendim. Sonra insanlarin içinde iyiler ve kötüler oldugunu..Sonrada her insanin içinde iyilik ve kötülük bulundugunu ögrendim.

Sevmeyi ögrendim. Sonra güvenmeyi. Sonra da güvenin sevgiden daha kalici oldugunu,sevginin güvenin saglam zemin üzerine kuruldugunu ögrendim.
Insan tenini ögrendim.. Sonra da insan teninin altinda bir ruh bulundugunu…Sonra da ruhun altinda tenin üstünde oldugunu ögrendim.

Evreni ögrendim. Sonra evreni aydinlatmanin yollarini ögrendim. Sonunda evreni aydinlatabilmek için önce çevreni aydinlatabilmek gerektigini ögrendim.

Ekmegi ögrendim. Sonra baris için ekmegin bolca üretilmesi gerektigini. Sonra da hakça ülesmenin, bolca üretmek kadar önemli oldugunu ögrendim. Okumayi ögrendim. Kendime yaziyi ögrettim sonra. Ve bir süre sonra yazi, kendimi ögreti bana.

Gitmeyi ögrendim. Sonra dayamayip dönmeyi. Daha sonra da kendime ragmen gitmeyi. Dünyada tek basina meydan okumayi ögrendim genç yasta. Sonra kalabaliklarla birlikte yürümek gerektigi fikrine vardim. Sonra asil yürüyüsün kalabaliklara karsi olmasi gerektigi fikrine vardim.

Düsünmeyi ögrendim. Sonra kaliplar içinde düsünmeyi ögrendim. Sonra saglikli düsünmenin kaliplari yikarak düsünmek oldugunu ögrendim. Namusun önemini ögrendim evde. Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk oldugunu; gerçek namusun, günah elinin altindayken, günaha el sürmemek oldugunu ögrendim.

Gerçegi ögrendim bir gün. Ve gerçegin aci oldugunu… Sonra dozunda acinin, yemege oldugu kadar hayata da, “lezzet,” kattigini ögrendim. Her canlinin ölümü tadacagini ama sadece bazilarinin hayati tadacagini ögrendim. Ben dostlarimi ne kalbimle ne de aklimla severim.

Olur ya… Kalp durur… Akil unutur… Ben dostlarimi ruhumla severim. O, ne durur, ne de unutur”…(Mevlana)
Ben, hayattan ne ögrendim. Ben hayatin yani yasamanin direnmek oldugunu ögrendim. Hayatin her alaninda, bekleme noktalarinin oldugunu (dogum, ölüm, torunlar, kavgalar gürültüler vs.)ögrendim. Adalet denilen seyin yüzlesmekten geçtigini ögrendim. Kurtulusun örgütlenmekten baska yolunun olmadigini ögrendim. Kapitalizmin çok acimasiz ve zalim bir yönetim biçimi oldugunu ögrendim. Ve emegin en yüce deger oldugunu ögrendim.
“Bir insanin tek basina mutlu olmasi utanilacak bir seydir.” (Albert Camus) Güzel günler hayati ögrenmekle gelir.