ÇOCUKLUGUMDA, dört dönüm kadar bir bagimiz vardi. O dönemlerde (1945-1950) ailemizin tek geçim kaynagi burasiydi. Bagimiza daracik bir yoldan gidilirdi. Bu yola ince yol derdik. Iki esek yüklü yan yana bu yoldan zor geçerdi. Ulasim ve tasima aracimiz esekti. Bir gözü kör, boz ve inatçi bir esegimiz vardi en çok ben binerdim. Kadinlarin esege binmesi ayipti. Baga giderken bazen, babam esegin semerine anam da arkasina (semerin arkasi) binerdi. Mahallenin kadinlari anneme kizarlardi. “Emine sende hiç utanma yok mu?”. Rahmetli anam güler geçerdi. Baglara genellikle yayan gidilip gelinirdi. Ince yolun sagi solu, igdeye benzeyen dikenli çalilarla kapliydi. Bu çalilar,baglari disariya karsi koruyordu. Çalilar da yesil renkli, siyah agizli, çok bacakli, biraz uzunca ve igrenç görünümlü kurtlar yasardi. Bu kurtlar çalilarin yapraklarini yer, dallari cis cibir çikarirlardi. Benim için bu kurtlar bir senlikti. Biraz, çalilarin uzaginda durur, “hüüüü….” diye yaygarayi basardim. Çalilarda ne kadar kurt varsa, agizlarinda iplikleriyle birlikte kendilerini asagiya  birakirlardi. Bir daha “hüüü…” dedigimde yerlere serilirdi. Sürüne sürüne yeniden çalilara çikmaya çalisirlardi. Bu olay, benim için büyük bir eglenceydi. Evet, yazima, çocukluk bir animla basladim. Bu öyküyü okuyunca hayatiniz degismeyecek ama insanlarin gerçek öykülerine tanik olacaksiniz. Isteyen günlük yasamaya göre de yorumlayabilir. Sikintilardan biraz dahi olsa kurtulmak için buralara (1050 rakima, Senirkent –Ulugbey) kaçtim. Ononbes gün durup dönecegim. Gerçi, insanin dertleri arkasindan geliyor ama, olsun. Emek, Demokrasi ve Özgürlük Blogundan seçilen 36 milletvekilini buradan selamliyorum .Onlara “Isiniz zor ama kolay gelsin diyorum.” Turgut Öker de kazanamadi, üzüntülerimi iletiyorum. Artik ajitasyonlarimizin (issizlik, parasiz saglik ve egitim, yolsuzluk yoksulluk vs..)bu kosullarda tutmadigini görmemiz gerekiyor. Demokrasi ve Özgürlük Blogunun bilesenlerini çogaltmaktan baska çaremiz olmadigini da belirtmek istiyorum.
Yillar önce tuttugum bölük pörçük anilarimdan bazi bölümlerini aktaracagim. Anam ve babam yaz kis bagdan çikmazlardi ama yine bagin isini bitiremezlerdi. Bagin kenarina küçük bir bag evi yapmistik, tastan ve çamurdan. Kapisi yoktu, camsiz iki küçük penceresi vardi. Yazlari hep bag evinde kalirdik. Bir gün gece öyle bir yagmur yagdi ki, sanki gök yarildi, bag evini sel basti. Esyalarimizin bir kismini bag evinin damina çikardik. Bagimizi sel götürüyordu. Babam suyun önünü kapatarak, küçük derecige akmasini sagladi. Komsu bagin sahibi, Ali Emmi bu durumu görünce tahrayi alip babamin üstüne yürümüstü. O gece kiyasiya kavga oldu. Babami, Ali Emmi öldürecek diye, hem agladim hem de çok korkmustum. Nenem ve ben, Ali Emmi’nin bacagini çamurdan kaydirarak kavgadan galip çikmistik. Seneler sonra, babamla Ali Emmi yan yana geldiklerinde hem anlatirlar, “Ya, Hüseyin hiç aklimiz yokmus”, der ve gülerlerdi. Baglar kurudu, Ali emmi ve babam öldü, çalilar doganin acimasizligina dayanamadi, besledigi kurtlar da yok oldu. Baglar karin doyurmayinca, bakan olmadi. Kavgalar baska alanlara tasindi. Topraktan kopan insanlar, sehirlerde varoslara yerlesti, gece kondu mahalleleri olustu. Kapitalist sistemin çarki her yerde insanlari eritmeye devam etti ve ediyor. Bu sene köyümüze gittigimde, ugruna tahrayla kavga ettigimiz baglar, diz boyu ot olmus, bag evinin yerinde birkaç tas kalmis, binlerce dönüm topraklar bombos. Durum ne olursa olsun, ben halkimizin, esitlik ve özgürlük eksenli bir düzen kuracagina, baris içinde kardesçe yasayacagina inaniyorum, umudum hiçbir zaman tükenmedi. “Umut insani uyandiran bir rüyadir.”(Aristoteles) Umutlarimizla güzel günlere.