Halife Ömer’in şu sözü ne kadar anlamlı ve güzeldir.

“Dicle kenarında koyununu kaybeden çoban, bunu hesabını benden sorar!”

Çünkü o çobanın kafasındaki “devlet” kavramı “Halife Ömer” dir.

O çoban devletine güvenir. Devletinin kendisine adaletli davranacağına inanır. İşte devletleri ayakta tutan budur.

Yani, adalete güven duygusu…

Adaletin olmadığı yerde, ne devlet vardır, ne de demokrasi…

Ahmet Vefik Paşaya yakıştırırlar.

Vali konağına yaşlı bir kadın gelmiş. Evine hırsız girmiş onu şikâyet ediyor.

Vali, “Kapıyı iyi kapatsaydın, kilitleseydin!” deyince kadın, “Ben sana güvenmiştim!” demiş…

Yani devletin valisine…

Devletin en önemli ve başta gelen görevi adaleti sağlamaktır.

Bilinen anlatıdır. 18’inci yüzyıl Almanya’sında yaşanmıştır.

Almanya kralı Frederick bir gün ormanda gezerken, o bölgeyi çok beğenir ve bir saray yaptırmak ister.

Ancak bir mani vardır; Saray bahçesine isabet edecek yerde bir değirmen bulunmaktadır.

Kral adamlarına emir verir:

“Gidin, değirmeni satın alın.”

Satış bedeli astronomik rakamlara ulaşmasına rağmen değirmenci, “Satmam” diye diretir.

Sonuç Kral Frederick’in huzuruna çıkarılır.

Kral kızar; “Sen benim Kral olduğumu biliyor musun?” der.

“Biliyorum” der değirmenci; “Sen de benim değirmenin tapulu sahibi olduğumu biliyorsun.”

“O halde zorla alırım” der kral.

Değirmenci hiç telaşlanmadan cevap verir;

“Berlin’de hakimler var.”

Bu konuşmadan sonra kral yumuşar. Kendisinin düzenlediği adalet sisteminin halkında uyandırdığı güven duygusunun test etmiş olmanın huzuru içinde değirmene dokunmaz.

Bugün hala o değirmen sarayın bahçesinde, adalet timsali olarak yerindedir. Ve kra bile olsanız adaletin hakimler ve mahkemelerin en yüce sığınak olduğunun kanıtıdır.

Peki, ülkemizde devlete, adalet sistemine, adalet dağıtan hakimlere, savcılara güvenimiz tam mıdır?

Ne yazık ki tam değildir.

Çünkü ülkemizde kantarın topuzu ile çok oynanmıştır.

Temel, komşusunu mahkemeye verir.

Hâkim tarafları diner… Sonra şahitleri.

Ardından bilirkişiden raporları ister.

Ve kararını verir… Temel davayı kaybetmiştir.

Temel “Nasıl olur” der… Karara itiraz eder…

Hakim dayanamaz:

-Temel Bey!.. İsterseniz kararı temyiz edebilirsiniz.

-Hakim Bey!.. Hakim Bey!.. yani sen pisleyeceksin, ben temizleyeceğim… Öyle mi?

Nasrettin Hoca’nın meşhur fıkrasıdır.

Nasrettin Hoca kadılık yaptığı sıralardaymış.

Bir adam huzura çıkarak:

-Kadı efendi, demiş, yoncalıkta yayılırken sizin alaca inek, bizim kara ineği süsüp öldürdü.

Nasrettin Hoca şöyle karşılık vermiş:

-Bunda ineğin sahibinin, yani benim bir suçum yok! Yani hiçbir şey gerekmez. İnekten kan pahası alınmaz!..

Adam kurnazın biriymiş. Bu sözü duyunca:

-Ama, demiş, ölen bizim değil, sizin inekti!..

Hoca, adam sözünü bitirir bitirmez:

-O halde, demiş, işler şimdi çatallaştı. İndirin şu benim kara kaplı kitabı da bakalım…

Adalet deyince akla hep Hz. Ömer gelir.

-Bir Yahudi, arazisinin bir bölümüne el koyup cami yaptıran valiyi Hz. Ömer’e şikayet için yollara düşer. Sora sora Hz. Ömer’i bir tarlada çalışırken bulur. Karşısındaki kişinin Hz. Ömer’i bir tarlada çalışırken bulur. Karşısındaki kişinin HZ. Ömer olduğuna inanamaz ama yine de derdini anlatır. Hz. Ömer, bir deri parçasına bir şeyler yazar, Yahudiye verir, “Bu notu valiye götürür, gerekeni yapar” der. Yahudi notu pek ciddiye almasa da valiye götürür. Vali mesajı okuyunca camiyi yıktırır, Yahudiye arsasını iade eder. Üstüne de para verir. Yahudi, deri parçasındaki notu merak edip valiye sorar.

-Hz. Ömer, o deri parçasına, “Camiyi yık, adaleti yıkma” yazmıştı…

Her dönem için çok önemli ama bugünlerde daha önemli Hz. Ömer’in sözü:

-Camiyi yık, adaleti yıkma.

Bugünkü yazımızı da şu güzel dizelerle bitirelim.

Sular Hep

Aktı Geçti…

Kurudu vakti

Geçti…

Nice Han, Nice Sultan

Tahtı Bırakıp Geçti…

Dünya Bir penceredir…

Her Gelen Baktı Geçti…

Tekrar buluşabilmek umuduyla esen kalın.