Ege’nin dağlarında bir başka olur akşamlar. Yamalarına çökünce gecenin ayazı,

Kimseler bilmez onların neler çektiğini.

Benim zeytinim.

Zeytin, sadece bir emek değil, bir ömürdür.

Hayatlarını sarın geriye, köylününkünü bulursunuz da ,

Zeytinin kolay kolay bulamazsınız, kim bilir kaç kişinin ömrü içinde

Benim zeytinim.

Dalı yakıtı, meyvesi katığıdır köylünün.

Söyleyin şimdi bana, dünyada hangi ağaç,

Bu kadar kahır çeker, bu kadar vefalıdır?

Benim zeytinim.

Var senesi var,  yok senesi var.

Zeytin de, köylü de alışkındır buna.

Çünkü kahırları, kaderleri ortaktır.

Benim zeytinim.

Sonunda umutlarını, omuzlayıp,

Tutar fabrikanın yollarını.

Kaçırır gözlerini borudan kuraklığın suçlusu kendisi gibi.

Benim zeytinim.

Hiçbir nebat istemem mezarımda.

Deliceye aşılı bir zeytin fidanı yeter.

Nedenini sormayın, ahvalimiz böyle.

Benim zeytinim.

Bilenler bilir, ziraatçı geldik ziraatçı gidiyoruz.

Şöyle dizeminden hakkınızı helal edin.

Doyamadım bu ulu ağaçlara,

Benim zeytinim…