BU basligi, 18201895 yillari arasinda yasamis bir Alman Felsefeci, Freiedrich Engels’ten aldim. Gerçekten çok dogru ve özlü bir söz. Evet, “insani, insan yapan, istir.” Isiniz yoksa asiniz da yok. isiniz yoksa, paraniz da yok. Parasizlik güvensizliktir. Insan olarak bir yaniniz eksiktir. Baskalarinin yaninda yeriniz bile yoktur. Su yasanilasi dünyada her gün 600 milyon insan aç uyaniyorsa, ülkemizde 5 milyon insan, asgari (599 TL)ücretle geçinmeye çalisiyorsa,10 milyon kayit disi(kaçak) varsa, koca bir issizler ordusu sokaklardaysa, “tasi siksalar, suyunu çikaracak” olan, gençlerin 4’ünden biri issizse, kimdir bunlarin sorumlusu diye, kafa yorup düsündünüz mü? Ne olacak, bu memleketin hali, nereye gidiyoruz diye, kendinizi hiç yargiladiniz mi?
Ulkemizin en önemli sorunlarindan biri de issizlik. Issizligin rakamlari da oldukça düsündürücü. Çok yakindan bir olaya tanik oldum. Ilçemiz Torbali’da yüzlerce is yeri olmasina karsin issizleri de düsündügümüzden daha çokmus. Ilçemizde bulunan bir is yerine 1520 arasi isçi alinacak bu is için, form dolduran 150 kisi. Hem de ne is yapilacagini, ücretin ne kadar olacagini bile sormadan asgari ücrete razi bir yigin umutsuz insanlar. Türbanlitürbansiz, salvarlipantolonlu kadinlar, bizim kadinlarimiz. Iki çocuguyla saatlerce bekleyenler, daha yeni biyigi terlemis delikanlilar, hepsi de umut kapisinda. Is arayanlarin içerisin de arabasi olanlar da var; demek ki günümüzde araba da karin doyurmuyor. Belli ki, hepsinin, ise ve asa ihtiyaçlari var. Ulusal milli gelirin, kisi basina 10 bin dolar oldugu hesaplanan ve övünülen, ülkemden ve ilçemden insan manzaralari, iste böyle. Bu insanlarimiz ne istiyor, Allah askina? Çok bir sey mi? Sormuyorlar, kaç TL alacagiz, ne is yapacagiz, kisacasi ‘ekmek parasi karnimiz doysun yeter’, diyorlar. Han hamam istemiyorlar. Ama biz toplum olarak, o insanlarimizi disliyoruz, ötekilestiriyoruz, sokaga atiyoruz. Çok masum ihtiyaçlarini bile karsilayamiyoruz. Rakel Dink’in söyledigi gibi “Bebekten katil yetistiriyoruz” Bebekten issizler ordusu yaratiyoruz. Toplumun dengesi bozulunca, intiharlar, hirsizliklar ve benzeri olumsuzluklar çogalinca sasirip kaliyoruz. Çareyi, evlerimizin 2.ve3. katlarinin pencerelerini demir korkuluklar yaparak ariyoruz. Is yerlerimizi, kameralarla, çelik kasalarla ve silahli güvenlik elamanlari ile korumaya çalisiyoruz. Türkiye’de özel güvenlik elemani ve bunlari yetistiren kurumlarin sayisi hizla artiyor. Ulkemizde 232 bini bulan polis sayisinin yaninda, hastanelerde, stadyumlarda, kamu kurumlarinda ve alisveris merkezlerinde 168.975 özel güvenlik elemani çalisiyor. Bu rakam 134 ülkenin asker sayisindan fazla. Peki nereye kadar gider bu önlemler bilen var mi? Çözüm; güvenlik elemanlarini artirmakta degil, insanlari egiterek, is güç sahibi yapmakta ve tüm sorunlarini çözmekte yatiyor. Bunlar bilinen sorunlar ama, biz yeniden hatirlatmis olduk. Su yararlidir ama her gün unutmadan içilirse.

“Issizligin ve yoksullugun hüküm sürdügü yerde ne utanma kalir, ne suç, ne namus, ne de ruh.”(Honore De balzac) Güzel günler, issizligi yendigimiz günler.

Not: Geçen haftaki yazimin basligi, “Umuda Yolculuk,” olmasi gerekirken  “Sakasi Yok Bu Günesin” olarak basilmistir; okuyuculardan özür dilerim.